[25.05.2014] Cudowne lata dziewięćdziesiąte… Czasy kiedy w kioskach królowały komiksy z Kaczorem Donaldem, w sklepach można było kupić gumę Turbo, w TV rządziło disco polo, a na komputerach zagościł Wolfenstein 3D. Gra, która zmieniła historię FPS-ów i stała się legendą obok innego klasyka, czyli Duke Nukem 3D. Mija około dwadzieścia lat - w tym czasie wychodzi parę tytułów z wyrazem Wolfenstein w nazwie, ale żaden nie staje się hitem na miarę pierwowzoru. 20 maja 2014r legenda powraca pod nazwą Wolfenstein The New Order. Czy sprostała oczekiwaniom? Przekonajmy się...

W grze po raz kolejny wcielamy się w B.J. Blazkowicza, amerykańskiego żołnierza polskiego pochodzenia. Żeby nie robić spoilerów napiszę tylko, iż tym razem zaczynamy podczas wojny z armią nazistów. Potem historia komplikuje się bardziej - budzimy się w szpitalu psychiatrycznym w Polsce, po długim czasie pobytu w śpiączce i zaczynamy naszą krucjatę.

Mechanika gry jest prosta jak budowa cepa. Im większy gnat tym większa rozpierducha, a im większa rozpierducha tym szybciej posuwamy się naprzód. Największą zmianą w porównaniu do pozostałych FPS-ów ostatnich lat jest brak samo-regeneracji zdrowia. Co prawda istnieje tego typu system, ale „życie” regeneruje się tylko o parę punktów.

W Wolfenstain trzeba jak za starych dobrych czasów szukać apteczek, ale co ciekawe, nie wystarczy w nie „wejść”, trzeba jeszcze nacisnąć przycisk aby Blazkowicz łaskawie jej użył. Stara szkoła pełną gębą. Gra pozwala nam podejść do rozgrywki na kozaka a’la Rambo (siejąc wszędzie zniszczenie i oglądając posokę nazistów), ale możemy też grac jak skryty ninja i eliminować wrogów poprzez strzały z pistoletu mającego zamontowany tłumik, rzucając nożem lub podcinając im gardło. Liczba rodzajów wrogów jest imponująca - od zwykłych szeregowych, przez mechaniczne psy, aż po pancerne mechy. Niektórzy bosowie są imponujących rozmiarów. Ciekawym dodatkiem jest fakt, że dowódcy mogą wzywać wsparcie i póki ich nie zabijemy, będą to robili cały czas. W grze istnieje system osłon, można także wykonywać ślizgi i strzelać jednocześnie. Podczas naszej przygody odwiedzimy zamki, pociągi, samoloty, a nawet znajdziemy się w kosmosie. Jest różnorodnie i ciekawie. Przez całą rozgrywkę nie ma ani chwili spokoju - ciągle coś się dzieje, a naziści padają aż miło. Istnieje także prosty system rozwoju umiejętności Blazkowicza. Dzieje się to poprzez spełnianie określonych celów, np. 3 zabójstwa podczas ślizgu. Nie ma to jakiegoś większego wpływu na osiągi bohatera, ot zwiększa się limit naboi, granatów albo noży i inne podobne szczegóły.

Gra składa się z 16 rozdziałów, ich ukończenie to około 20h zabawy. Grałem na najwyższym poziomie trudności i jest on stosunkowo trudny. Były fragmenty, gdzie zgony następowały co chwilę. W grze jest mnóstwo rzeczy do odszukania: listy, płyty muzyczne, złote puchary i inne ciekawe znajdźki. Jak ktoś lubi lizać ściany, a przy okazji zdobywać trofea, to będzie to dla niego w miarę łatwa do zgarnięcia platyna.