Podoba mi się też to, że gra co chwila pokazuje nam nowe bajery. Raz traficie na porwaną kartkę, którą trzeba złożyć do kupy (pewnego rodzaju układanka, w której należy próbować dopasować porwane części odpowiednio je obracając), kiedy indziej musicie zrobić odrys węglem jakiegoś przedmiotu odpowiednio pocierając przedni panel albo podstawić znalezioną kartę papieru pod słońce, żeby ukazały się na niej symbole. Gra co chwilę zaskakuje czymś nowym i dla kogoś (zwłaszcza!), kto nie miał wcześniej styczności z DS-em lub 3DS-em, gdzie tego typu patenty były na porządku dziennym, na pewno będzie to bardzo fajna nowość, odmiana w stosunku do tego w co grał na PS3/PSP. Zresztą, nawet dla tych, którzy z konsolami Nintendo styczność mieli, patenty zaprezentowane przez autorów wypadają bardzo przyjemnie i są miłym urozmaiceniem od standardowego przedzierania się przez dżunglę.

Oczywiście oprócz tych nowości mamy do czynienia ze standardowym gameplayem, który doskonale znamy i lubimy. Jak już pisałem, mniej jest strzelania, a więcej eksploracji, zagadek i elementów zręcznościowych – dla mnie to plus. Niektórzy jako wadę wymieniają to, że w Złotej Otchłani zabrakło spektakularnych momentów jak wspinania się po zwisającym nad przepaścią wagonie pociągu z U3, czy pamiętnej sceny z samolotem w U3, tudzież ucieczki z tonącego statku. Szczerze? Moim zdaniem nawet to i lepiej. Przecież kolejny tego typu motyw byłby już traktowany jako wtórny i ograny na wiele sposobów. Ja od zawsze w Uncharted chciałem więcej główkowania, wspinaczki i eksplorowania lokacji niczym z Tomb Raidera, a mniej sekcji strzelanych. Wreszcie to otrzymałem i jestem z tego powodu zadowolony.

Czas poruszyć to, w czym Złota Otchłań błyszczy chyba najbardziej: oprawa! Przenośny Uncharted prezentuje się po prostu genialnie, jest idealnym tytułem do kupienia razem z konsolą i przecierania oczu ze zdumienia. Detali jest na ekranie tak dużo, że naprawdę nie odbiega to od poziomu, który znamy z PS3. Jasne, że gdzieniegdzie można dostrzec pewne uproszczenia, ale dzięki temu, że gra jest puszczona na pięciocalowym ekranie Vity, w ogóle nie zwraca się na to uwagi. Widać tylko to, co twórcy chcieli, czyli maksymalny przepych graficzny, ogromne przestrzenie, świetne efekty graficzne (mgła, przelatujące ptaki, rozgrzany ogień, blur, perspektywa, itp., itd.). Naprawdę wielki szacunek za to, co Bend Studio wyczarowało.

Dlaczego więc za oprawę graficzną nie wystawiłem dziesiątki? Kilka niedoróbek mnie przed tym powstrzymało. Słabo wygląda na przykład efekt ognia czy dymu – niestety widać tu pojedyncze piksele i nie prezentuje się to najlepiej. Druga sprawa to płynność animacji. O ile w pierwszej połowie gry gra jest bardzo płynna, tak już pod koniec zdarzają się momenty, że zgubi kilka klatek. Wynika to po prostu z tego, że w drugiej części więcej się dzieje i trzeba mierzyć się z większą liczbą przeciwników naraz na ekranie. Twórcy lekko tam przedobrzyli, bo można było wrzucić po prostu kilka jednostek mniej i pewnie nie byłoby problemu. Chcę jednak przy tym zaznaczyć, że nie są to chrupnięcia przeszkadzające w grze. Po prostu widać, że animacja minimalnie zwalnia przy wybuchach oraz kilku przeciwnikach strzelających i rzucających granatami naraz, ale dalej wszystko trzyma się kupy. Widać, że to pierwsza generacja tytułów na PS Vita i developerzy jeszcze w pełni nie rozpracowali nowej konsoli. Jeśli jednak już teraz dostajemy TAK wyglądające produkcje, to co będzie w drugiej, trzeciej generacji?!? Podkreślam, oprawa mimo tych kilku słabszych momentów prezentuje się fenomenalnie i jest najlepszym pokazem mocy nowej konsoli.