PSP nawiedziło Japonię równo z dniem 12'ego grudnia (niedziela). Jak przystało na Japończyków, którzy są maniakami wszelkiej maści konsol, gigantyczne kolejki zaczęły formować się jeszcze poprzedniego dnia. Przed pierwszym sklepem, który miał zacząć sprzedawać handheldy Sony w niedzielę ("Yodobashi Camera") o 6tej rano, pierwsze osoby zaczęły formować kolejkę już poprzedniego dnia o 15tej po południu! Najwięksi maniacy koczowali całą noc tylko po to, żeby dostać swoją konsolę w dniu premiery. W niedzielę równo o 6tej rano drzwi sklepu stanęły otworem, a niebo rozświetliły liczne fajerwerki przygotowane przez organizatorów. Pierwszy szczęśliwiec stojący w kolejce odebrał sprzęt z rąk samego Kena Kutaragi (ojca Playstation), co zresztą widać na pierwszym screenie. 1200 konsolek jakimi dysponował sklep Yodobashi rozeszło się w kilka godzin i bardzo szybko zaczęło brakować sprzętu. Niestety, wielu fanów musiało obejść się smakiem. Sony w pierwszym rzucie przygotowało 200,000 handheldów. Mało, biorąc pod uwagę zapotrzebowanie na ten sprzęt. Sprawdźmy co tak naprawdę PSP sobą reprezentuje...
By włączyć PSP trzeba rozejrzeć się za przyciskiem 'power', znajdującym się po prawej stronie. Normalne wyłączenie konsolki aktywuje (podobnie jak w przypadku PS2) tzw. 'sleep mode'. Dopiero przytrzymanie przycisku przez ok. 10 sekund kompletnie wyłącza handhelda. Jest też bardzo przydatna funkcja 'hold mode', czyli brak reakcji na wciskane przyciski - użyteczne np. podczas oglądania filmów, by przypadkiem nie wcisnąć czegoś i nie przerwać seansu.
Sprzęt waży ok. 275 gramów, czyli jest troszkę lżejszy od NDS'a (282 gramy). Sekwencja bootująca po włączeniu konsoli wygląda dość podobnie do tego, co wszyscy znamy z PS2. Wita Cię logo Sony Computer Entertainment Inc., i jeśli w środku jest jakiś dysk UMD rozpoczyna się jego wgrywanie (co jest rozpoznawalne po charakterystycznych dźwiękach bootowania). Dysk UMD z demami i prezentacjami, który jest w komplecie z PSP potrzebuje aż ok. 25 sekund by wczytać menu... Sporo. Po wyjęciu płytki samo wgranie menu handhelda zabiera ok. 8 sekund (czyli bardzo podobnie do PS2).
Memory stick wykorzystywany w PSP jest bardzo mały. Spełnia rolę takiej karty pamięci, jest bardzo ważnym składnikiem całości. Na zdjęciu obok widać porównanie jego wielkości - to ten drugi w drugim rzędzie. Jest nawet mniejszy od gry na NDS (nad nim). By go wsunąć trzeba otworzyć klapkę z lewej strony konsolki. Wsuwa się go niczym cardridge do NDS'a. PSP jako nośnika używa oczywiście dysku UMD o średnicy 60mm i pojemności do 1,8GB. By wrzucić płytkę do handhelda trzeba wysunąć tackę znajdującą się u góry (patrz screen). Oczywiście po włożeniu nośnika nie trzeba się o nic martwić. Wszystko dobrze się trzyma i dysk nie wypadnie np. po odwróceniu PSP "do góry nogami".
Sony wrzuciło na rynek 6 tytułów startowych. Jak wszyscy od dawna wiedzieli, to Ridge Racers od Namco miał być tzw. system-seller'em, co zresztą sprawdziło się - co trzecia osoba kupująca PSP brała także do tego RR. Jak to wszystko wygląda w praktyce i czy rzeczywiście kultowy racer Namco jest tak dobry? Przyjrzyjmy się mu od środka. Na starcie do wyboru są tylko 3 samochody oraz kilka tras, ale kolejne oczywiście odblokują się w miarę postępów w głównym trybie - World Tour. W sumie wliczając wszystkie wariacje do odkrycia czekają 24 tory. Wątpliwości może budzić fakt, że wiele tras to "powtórki" z poprzednich części z PSX'a. Dla przykładu pierwsza - 'Sunset Drive' - jest niczym innym jak przeniesieniem z pierwszego Ridge Racera. Zresztą nie zabrakło też torów z trzech kolejnych części. Model jazdy jest bardzo podobny do prequeli z "dużych" konsol, ale istotną nowością jest możliwość odpalenia boosta. I tak pewnie wszyscy oczekują wrażeń na temat oprawy graficznej... Trudno powiedzieć tak naprawdę czym jest Ridge Racers w tej kwestii... Jest czymś pomiędzy Ridge Racer 4 z PSX'a, a "piątką" z PS2. Grafika jest trochę lepszej jakości niż z PSOne, ale do poziomu PS2 jeszcze trochę brakuje... Tekstury stoją na bardzo dobrym poziomie, i nie ma dorysowywania. Animacja jest płynniutka i nie zwalnia, przez co całość prezentuje się bardzo korzystnie. Jeśli chodzi o muzykę, to sytuacja wygląda podobnie jak z trasami - zaserwowano nam kilka najbardziej lubianych kawałków z poprzednich części, oraz dograno trochę nowych. Całość klimatycznie jest bardzo podobna do prequeli (techno). Podsumowując, Ridge Racers jest świetnym tytułem startowym, dobrze ukazującym moc PSP. Dobrze, że w ogóle jest, bo bez niego line-up tytułów startowych nie przedstawiałby się zbyt okazale. O reszcie gier poniżej...
Oprócz Ridge Racers 12 grudnia wystartowało 5 innych tytułów: Minna no Golf Portable (u nas znane jako Everbody Golf, czy też Hot Shot Golf w USA), Mahjong Kakuto Club, Lumines, Vampire Chronicle: The Chaos Tower, oraz Armored Core Formula Front. Co najciekawsze minimalnie lepiej od Ridge Racers sprzedawało się Minna no Golf Portable. Tak to już jest z Japonią. Dziwny to kraj :). Zacznijmy przegląd wszystkich tytułów. O Mahjong nie ma co się rozpisywać - jedna z najstarszych japońskich gier logicznych, która dla Europejczyka nie stanowi żadnej atrakcji. Usłyszeć i zapomnieć jednym słowem. Lumines to z kolei kolejna wariacja na temat Tetrisa. Oczywiście bardzo grywalna, ale nie oszukujmy się - nie tego oczekujemy od tytułu startowego nowego systemu. Vampire Chronicle to bijatyka 2D. Mnie osobiście zawiodła przez spapraną animację - władowano w ruchy postaci po prostu za mało klatek animacji, by można było płynnie grać. Przypomina to stareńkie Street Fightery na komputerach prosto z wykopalisk... Przez tą słabą animację tytuł został położony. Everbody Golf oraz Armored Core to najlepiej prezentujące się tytuły oprócz Ridge Racers. Zresztą to właśnie te trzy gry sprzedawały się najlepiej. Zarówno pierwsza, jak i druga pozycja prezentują się o tyle ładnie, że w pełnym 3D i płynną animacją. Sytuacja jest podobna do RR - poziom grafiki jest nieco wyższy niż w PSOne, ale do PS2 jeszcze trochę brakuje... |
