Choć zmienił się klimat w porównaniu z poprzednimi dwiema częściami, to główne elementy rozgrywki pozostały. To chyba oczywiste, bo przecieĹź mamy do czynienia z sequelem, ale chcę zaznaczyć, Ĺźe mimo wielu innowacyjnych detali fani poprzednich części poczują się jak u siebie. Mamy więc automaty, w których moĹźna rozbudować sobie ekwipunek, mamy przeszukiwanie szafek / pudeł / śmietników w poszukiwaniu pieniędzy czy znajomy i niezbyt rozbudowany system strzelania. Są teĹź Vigory, czyli specjalne moce – odpowiednik dotychczas znanych Plazmidów. Bronie nie stanowią Ĺźadnego novum – mamy standardzik, czyli karabiny, pistolety, strzelby, snajperki czy wyrzutnie rakiet. Przy sobie główny bohater moĹźe nosić tylko dwie pukawki, więc trzeba się na coś zdecydować.

W walce będziecie posługiwali się równieĹź Vigorami, czyli specjalnymi mocami zamkniętymi w buteleczkach. Wypicie magicznego eliksiru skutkuje czasowym dostępem do niekonwencjonalnego ataku – moĹźliwość rzucania ognistym „granatem”, elektrycznym „piorunem”, czy unoszenie przez chwilę przeciwników w powietrzu to tylko niektóre z nich. Działają znajomo? Pewnie, w końcu juĹź dwie poprzednie części oferowały Plazmidy o podobnym zastosowaniu. Co waĹźne, Vigory moĹźna łączyć i na przykład atakujące oponentów zabójcze kruki moĹźna dodatkowo naelektryzować, podobnie zresztą jak ludzi stojących po kostki w wodzie. Moce będziecie zresztą rozbudowywać we wspomnianych juĹź automatach i tym samym uzyskiwać dostęp do coraz ciekawszych efektów. To juĹź jednak powinniście odkrywać na własną rękę.

Walka nie jest moĹźe zrealizowana jakoś wybitnie, ale z czasem coraz bardziej się rozkręca. Standardowe FPS-owe strzelanie z broni nie jest niczym nadzwyczajnym – brak moĹźliwości przyklejania się do ścian, wychylania się zza nich, czy brak konieczności celowania przywołuje na myśl gry sprzed kilkunastu lat. Trzeba jednak dodać do tego fakt, Ĺźe przecieĹź mamy moĹźliwość korzystania z mocy specjalnych, haka (skyhook), czy pomocy oferowanej przez Elizabeth. Hak to ciekawe narzędzie, bo moĹźna go uĹźywać zarówno jako broni ręcznej, jak i podczepiać się pod szyny kolejki i dzięki temu przelatywać (przejeĹźdĹźać) nad głowami przeciwników i atakować ich z góry. Twórcy przygotowali często wielopoziomowe pola bitwy, aby moĹźna było wykorzystywać skyhook – czasami pomoĹźe on uciec z opresji, innym razem zaskoczyć przeciwników. MoĹźe nie odmienia on jakoś diametralnie rozgrywki, ale jest ciekawym urozmaiceniem. Kolejny temat to pomoc ze strony Elizabeth. Dziewczyna stara się podczas walki przeszukiwać pomieszczenie i podrzucać nam amunicję bądĹş apteczki, a w póĹşniejszej fazie gry jest w stanie wpływać takĹźe na otoczenie. Szczegóły zostawię jednak dla siebie, bo powinniście zobaczyć to sami. W kaĹźdym razie dzięki tym wszystkim urozmaiceniem walka jest ciekawa, bo samym strzelaniem Bioshock na pewno by się nie obronił.

Broni się za to na pewno oprawą audio/video. Wykorzystywany został po raz n-ty silnik Unreal Engine i choć nie powali on w tym roku juĹź nikogo na kolana, to jednak design świata to coś pięknego. Zdumiewające jak wiele moĹźna wycisnąć z tego narzędzia, szkoda jedynie, Ĺźe na konsolach zdarzają się w końcowych etapach chrupnięcia (do tego tematu jeszcze wrócę). Świetnie wypadła takĹźe cała oprawa audio na czele ze świetnym angielskim dubbingiem. Niestety wersje konsolowe nie posiadają polskiej wersji językowej, więc trzeba zadowolić się angielską – szkoda, bo tak rozbudowana i trudna w zrozumieniu fabuła byłaby na pewno lepiej odebrana. Niestety, taka decyzja 2K Games – przynajmniej tak to tłumaczy Cenega. W ostatniej chwili okazało się, Ĺźe na PC zostaną dodane polskie napisy – dobre przynajmniej i to.

Nie mogę pominąć tego, Ĺźe Bioshock: Infinite to jeden z wyĹźej ocenianych tytułów w tym roku. W okolicach premiery zachwytom nie było końca, a oceny typu 9.5/10 były jednymi z niĹźszych, jakie się pojawiały. Sugerowało to trochę, Ĺźe oto dostaliśmy tytuł niemal doskonały, któremu niewiele da się zarzucić. Szczerze przyznam, Ĺźe nie podzielam tak bardzo przychylnych opinii. Gra jest świetna, to niezaprzeczalny fakt, jednak według mnie ma jednak trochę minusów, które nie pozwalają wystawić tak wysokiej noty. Ale po kolei.

Przede wszystkim razi mnie praktycznie zerowa interaktywność w Columbii i to sztuczne przeszukiwanie wszystkich pudeł / szafek / śmietników. Jeśli mówię o interaktywności to mam na myśli wpływ na otaczający świat – co z tego, Ĺźe mijamy róĹźnego rodzaju osoby przemieszczając się ulicami podniebnego miasta, skoro nie moĹźna z nimi nic zrobić. Fajnie jest co pewien czas posłuchać jakiegoś fanatycznego wywodu czy próby poderwania dziewczyny, ale to jest właściwie wszystko, co moĹźemy robić z NPC-ami – słuchać. Nie wspomnę juĹź o samym mieście – gra w duĹźej mierze dalej jest liniowa, nie moĹźna wejść do niezaplanowanego przez twórców pomieszczenia czy uĹźyć leżącego na stole przedmiotu. Nie wiem, moĹźe za duĹźo wymagam, ale od tak ciekawego świata ze świetnym designem oczekiwałem mimo wszystko nieco więcej. Denerwuje teĹź konieczność przeszukiwania wszelkiego rodzaju pudeł / szafek etc. Będziecie robić to po to, aby zdobyć pieniądze, odnowić energię Ĺźyciową czy sodę. CóĹź, o ile na początku jeszcze oglądałem za kaĹźdym razem listę znalezionych rzeczy, to bardzo szybko przestałem to robić i jedynie biegałem po pomieszczeniu wciskając przycisk odpowiedzialny za szukanie. Po prostu nie ma sensu tracić na to czasu. Tego typu system bardziej pasowałby do RPG-ów (patrz: Fallout), natomiast w Bioshocku ma za zadanie chyba jedynie wydłuĹźyć czas rozgrywki.