Podoba mi się to, że w Assassin's Creed 2 nie ma typowego tutorialu. Wszystkich umiejętności Ezio nauczycie się wykonując po prostu kolejne zadania. Wystarczy napisać, że właściwie przez jakieś 2-3 godziny na początku będziecie poznawać kolejne tajniki sterowania i umiejętności głównego bohatera (a to nie koniec, bo z czasem również dochodzą pojedyncze dodatki). O ile więc na początku cele są jasno określone i trzeba wykonywać je zgodnie z zamysłem twórców (w końcu uczycie się tu jakichś nowych ruchów), to z czasem gra daje pełną dowolność. Tylko od Was zależy czy do poszukiwanego człowieka dotrzecie załatwiając strażników na dachu, spróbujecie się wbić frontowymi drzwiami i zawalczyć z oponentami, czy skorzystacie z pomocy jednej z chętnych grup (np. najemnicy, kurtyzany), które zajmą się strażami pilnującymi wejścia.
Scenariusz nie jest super ciekawy, ale potrafi utrzymać przed telewizorem. Wszystko opiera się na motywie zemsty, bo na skutek spisku męska część rodziny Ezio zostaje osadzona w więzieniu, by czekać na dalszy wymiar kary. Już nie będę wgłębiał się w szczegóły, ale okazuje się, że zdrajcą jest jeden z najbliższych znajomych ojca głównego bohatera. Ezio poprzysięga, iż zrobi wszystko, by to z jego rąk winni za ten cały spisek zapłacili życiem. Dowiaduje się też o tajemnicy, która mówi, że rodzina Auditore to potomkowie asasynów wywodzący się od Altaira. Dopiero po jakimś czasie zakłada flagowy strój zabójców, który znamy z przedpremierowych screenów.
Fabuła nie jest tym, co trzymało mnie przy ekranie. Porównałbym ją mniej więcej do poziomu, jaki prezentują kolejne części GTA - niby coś tam się w tle rozgrywa, ale na pewno nikt tego nie ogląda z wypiekami na twarzy. Podobne do gry Rockstaru są też komunikaty wyświetlane na ekranie. I podobnie jak tam, tak i tutaj wprowadzają lekkie zamieszanie, bo pokazują się tylko na kilka sekund i często podczas wykonywania przez Ezio jakiejś akcji (np. podczas walki), gdzie trudno jednym okiem powstrzymywać strażników, a drugim patrzeć na instrukcje jak to w ogóle należy robić. Można to było zrobić nieco lepiej, ale to tylko mały detal.
Sterowanie zostało rozwiązane bardzo podobnie do tego, co wszyscy pamiętamy z "jedynki". Ezio wykonuje te same ruchy co Altair, robiąc to nawet płynniej i szybciej. Wspinaczki są jeszcze łatwiejsze i szybsze, a z czasem główny bohater zyskuje nowy ruch, dzięki któremu może wyżej podskoczyć podczas chwytania się krawędzi i złapać się wyżej położonego występu. Nowości jest zresztą dużo więcej. Najważniejszym miastem (choć dotrzecie do niego dopiero w drugiej połowie gry) jest Wenecja, a więc pełno tam wody. Ezio musiał nauczyć się więc pływać, co udało się bardzo dobrze. Może też nawet nurkować (bardziej precyzyjnym terminem jest: zanurzać się), skakać na główkę, czy choćby sterować gondolami. Trochę śmieszne jest tylko to, że nie ma choćby jednego strażnika, który rzuciłby się za naszym asasynem do wody - wszyscy panicznie się jej boją, a po przypadkowym wpadnięciu oponenta mamy go z głowy.
Wspaniale opracowane miasta w pierwszej części (Jerozolima, Akka, Damaszek) były tylko wprawką dla twórców przed tym, co zaserwowali nam w "dwójce". Tym razem lokacje jeszcze bardziej "żyją", jest więcej typów strażników (dobrze jest nauczyć się ich rozróżniać) oraz grup społecznych, z którymi można wejść w interakcję. Pamiętacie wtapianie się w tłum z pierwszej części? Można było dołączyć do grupy mnichów albo przysiąść na oznaczonych ławeczkach i tym samym stać się niewidocznym dla przeciwników. Teraz możliwości jest dużo więcej. Wtopić się w tłum można chociażby dołączając do kilku przechodniów - wokół Ezio powstaje specjalna poświata, która pokazuje gdzie należy się poruszać, by pozostać niewidocznym. Taka grupka porusza się jednak wedle własnego uznania, więc jeśli chcielibyście zorganizować sobie przechadzkę w pożądanym kierunku, dobrze jest poszukać jakiejś grupki osób, która za niewielkie pieniądze zaoferuje pomoc. Na przykład panny lekkich obyczajów, które nadspodziewanie skutecznie odciągają uwagę strażników.
