Jak natomiast prezentuje się rozgrywka? Czy przetrwała próbę czasu? Nie da się ukryć, że mechanika jak na obecne czasy jest już mocno przestarzała. Na poziomach porozmieszczano tony różnego rodzaju rzeczy do zbierania – owoce, monety, dodatkowe życia, power-upy, mnożniki punktowe… Jest tego od groma. Kiedyś po prostu oprócz przechodzenia poziomów żyłowało się również wyniki punktowe, a im więcej zebranych śmieci, tym więcej punktów gra przyznawała za dany level. Dzisiaj jest to już średnia motywacja, a biorąc pod uwagę, że w podstawowej kampanii nie trzeba nawet zebrać określonej liczby monet, żeby otworzyło się wyjście, zbieranie wszelkiego rodzaju świecidełek porozrzucanych na planszach nie ma większego sensu. No, chyba że chcecie po prostu każdy poziom wymasterować na trzy gwiazdki, ale twórcy za bardzo nas nie zmotywowali. Mimo wszystko poziomy są ciekawe, pełne sekretów i rozgałęzień. To nie jest proste maszerowanie od lewej do prawej – wielokrotnie trzeba zboczyć z głównej ścieżki i odbić gdzie indziej, np. po to, żeby przesunąć wajchę i otworzyć wcześniej zamknięte drzwi. Na pewno dla fanów zbieractwa i wyciskania z każdego poziomu 100% czeka tu wiele do zrobienia.

Szczerze mówiąc, to po zaliczeniu podstawowej, nowej kampanii dużo większą radość sprawiło mi przechodzenie starych, klasycznych poziomów, które twórcy zaopatrzyli w nową oprawę. Stare przyzwyczajenia i ukryte przejścia, świetny design plansz, wyższy poziom trudności, stare utwory muzyczne i konieczność zbierania monet – wreszcie poczułem się jak za dawnych dobrych czasów. Jeśli sam miałbym wybierać, to właśnie z tych poziomów zrobiłbym główną kampanię, a te nowe ze zmienionymi zasadami zaserwowałbym jako bonus, ale najwidoczniej autorzy uznali, że będą zbyt trudne dla dzisiejszych graczy, i nie potraktowali ich jako dania głównego. Mniejsza z tym – fakty są takie, że dzięki odświeżonym klasycznym etapom i nowym odświeżonym poziomom, mamy w sumie razem dwie kampanie do przejścia, co daje nam 48 poziomów + walki z bossem.

Jak prezentuje się oprawa graficzna, sami widzicie. Moim zdaniem jest w porządku – widać wprawdzie, że developer nie dysponował ogromnym budżetem i można to było zrobić lepiej, ale nie będę narzekał, bo patrzy się na to bez skrzywienia. Większe wrażenie wywołuje proporcjonalnie wersja na PS Vita – obserwowanie na ekranie handhelda zasuwającej żaby sprawia nie mniej radości niż na wielkim telewizorze. O muzyce już wspominałem – w nowych etapach jest na dłuższą metę męcząca, a w klasycznych poziomach powróciły stare motywy, więc słucha się ich z przyjemnością.

Na koniec warto wspomnieć o kilku nowościach i dodatkach na konsolach Sony. Po pierwsze, Superfrog HD wspiera funkcję „Cross-buy”, czyli kupując go na PlayStation 3, automatycznie możemy ściągnąć za darmo również wersję na PS Vita. To miły gest ze strony twórców, bo przecież nie jest to wewnętrzne studio Sony i nie ma obowiązku wspierania tej inicjatywy. Gra obsługuje również funkcję „Cross-Save”, z czego zresztą sam korzystałem – przechodziłem kilka poziomów na PS3, zapisywałem stan gry w „chmurze”, a potem synchronizowałem wersję na PS Vita ze swoją większą siostrą i mogłem grać od tego poziomu, na którym skończyłem na stacjonarce. No i na koniec – wspierana jest też funkcja „Cross-controller”, czyli w wersję na PS3 można grać przy pomocy PS Vita, zamiast na DualShocku. Niby drobiazg, ale jest tu dodatkowy bonus. Otóż grając w stacjonarną wersję przy pomocy handhelda, na jego ekranie możemy obserwować mapkę świata – na filmie zresztą pokazałem Wam jak to wygląda. To bardzo użyteczna rzecz zwłaszcza w końcowych, bardzo rozbudowanych poziomach, gdzie często trzeba szukać kilku wajch otwierających drzwi. Fajnie, że twórcy o tym pomyśleli, a ja po sprawdzeniu tej funkcji do końca grałem już tylko w ten sposób – jest po prostu wygodniej niż przy pomocy pada, gdy nie mamy dostępu do mapy. Mamy tu namiastkę tego, co oferuje Wii U ze swoim GamePadem – szkoda jednak, że tak mało gier na PS3 oferuje takie ciekawe funkcjonalności i udogodnienia.

Ostatnią rzeczą wartą wzmianki jest Edytor poziomów. Teoretycznie można zaprojektować zupełnie nowe plansze w sześciu dostępnych światach, ale dużym minusem jest to, że nie można nimi się dzielić ze znajomymi. Są za to listy rankingowe, więc maniacy ustanawiania rekordów będą mieli z kim rywalizować. Oprócz tego mamy jeszcze tryb Frog Trials, w którym należy przechodzić poziom tak szybko, aby upływający czas nie dobił do zera – po drodze oprócz standardowych monet czy owoców zbiera się również ikony zegarków, które wydłużają limit czasowy. Można się w to pobawić przez kilka minut, ale to tylko mały dodatek.

Czas na podsumowanie. Czy Superfrog HD jest tytułem wartym kupna? Jeśli cały czas tęsknicie za oryginałem, nie powinniście się długo zastanawiać. Można mieć wprawdzie do odświeżonej wersji kilka zastrzeżeń, ale twórcy w gruncie rzeczy dobrze wywiązali się ze swego zadania. Gra zapewnia naprawdę dużo zabawy jak na tytuł dostępny w cyfrowej dystrybucji. Podstawowa kampania jest do zaliczenia w około cztery godziny za pierwszym razem, a przecież mamy jeszcze drugie tyle klasycznych poziomów. Cena w PS Store wynosi 31 złotych, natomiast abonenci PS Plus mają dodatkową zniżkę i mogą nabyć ten tytuł za niecałe 25 złotych. Moim zdaniem warto, bo chociaż mamy tu do czynienia z wieloma archaizmami, to miło jest przypomnieć sobie co kiedyś było na topie. Ja bawiłem się bardzo dobrze i właściwie jednym ciągiem ukończyłem podstawową kampanię. Na pewno zadziałał w dużej mierze sentyment do oryginału, ale co tam – czasami nie ma przebacz.

Rafał „Baron Ski” Skierski

PLUSY:

• W sumie aż dwie spore kampanie (48 poziomów!);
• Cross-Buy (PS3/PS Vita), Cross-save, Cross-controller!;
• Rozbudowane i pomysłowe poziomy;
• Niezła oprawa graficzna;
• Edytor poziomów;
• Sporo sekretów.

MINUSY:

• Wiele ułatwień w podstawowej kampanii;
• Szkoda, że nie można zagrać w starą wersję z Amigi w starej oprawie;
• Oprawa muzyczna w nowej kampanii;
• Żenująco łatwe pojedynki z bossem;
• Brak możliwości dzielenia się poziomami stworzonymi w Edytorze (może jakiś patch to naprawi?).