Najważniejsze pytanie stawiane przy okazji Red Faction: Armageddon powinno brzmieć: czy wolicie liniowe gry i prowadzenie za rączkę, czy może jednak preferujecie otwarty świat do eksploracji? Wydany w 2009 roku Red Faction: Guerrilla zaskoczył fanów serii przynosząc ze sobą w pełni otwarty świat. Jeśli nie interesowaliście się za bardzo do tej pory najnowszą, czwartą już częścią, ona również Was zaskoczy, bo powraca do liniowych poziomów, z których z kolei pamiętamy dwie pierwsze odsłony serii. No więc jak: lubicie liniowe gry akcji czy nie?
Taka decyzja developera jest dla mnie trochę niezrozumiała. Guerrilla może i była na dłuższą metę schematyczna, ale dzięki otwartemu światowi i przyjemności z jego poznawania, chciało się brnąć w tę produkcję dalej. Armageddon tymczasem smakuje tak, jakby z poprzedniej części wyjąć całą eksplorację i zostawić jedynie walkę podczas przebijania się do celu.
Nie wiem, być może twórcy stwierdzili, że liniowe gry lepiej się sprzedają? Być może pomyśleli, że łatwiej takim produkcjom zrobić wrażenie na graczach i mediach (w końcu najgłośniejsze gry akcji tej generacji – vide: Call of Duty, Uncharted, Gears of War – były liniowe)? A może po prostu człowiek odpowiedzialny za design świata nie mógł już patrzeć na czerwone i brązowe tekstury Marsa, jakie oglądaliśmy w Guerrilla? Nieważne. Czas przyzwyczaić się do tego, że Armageddon jest po pierwsze liniowy, a po drugie – jego akcja wraca pod ziemię Czerwonej Planety, czyli do realiów, z jakimi mieliśmy do czynienia w dwóch pierwszych częściach serii. Czy to źle czy dobrze? Za chwilę się przekonacie
Wydarzenia w RF:A rozgrywają się spory kawałek czasu po tym, co działo się w Guerrilla. Fani z pewnością dostrzegą kilka nawiązań do poprzedniej części, a najbardziej widocznym jest fakt, że głównym bohaterem jest Darius Mason, wnuczek Aleca Masona, którego losami kierowaliśmy w poprzedniej części. Tym razem Darius musi stawić czoła hordom alienów, które rozpanoszyły się w podziemiach Marsa i chociaż w grze obecne są scenki przerywnikowe i jakaś tam fabuła, to jest ona najzwyczajniej w świecie nieciekawa i na pewno nie zachęca do dalszego brnięcia w grę. Tutaj się niestety autorzy nie popisali, a to poważne niedociągnięcie w przypadku liniowych produkcji. Z założenia powinny one oferować scenariusze, które nas zaciekawią i nie pozwolą odejść od telewizora, jednak Armageddon tego założenia absolutnie nie spełnia.
Druga sprawa to design poziomów oraz skaptowane akcje, które powinny nam zapewnić emocje na najwyższym poziomie. Tutaj również nowe dzieło Volition zawodzi. Design poziomów jest słaby – kolejne jaskinie i tunele wyglądają podobnie, wszędzie jest ciemno, szaro i nie ma na czym zawiesić oka. Słabo też prezentują się przeciwnicy, czyli (w zdecydowanej większości) kosmiczne robale czekające na wybicie. Zapewniono ich jakiś przekrój, ale po raz kolejny design pozostawia wiele do życzenia. Wszystkie są do siebie bardzo podobne, nie straszą i tak naprawdę stanowią jedynie mięso armatnie. Są oczywiście szybkie, małe osobniki, ale nie brakuje też na przykład skaczących i przylegających do ścian, potrafiących zniknąć, czy wielkich, których celem jest zbliżenie się do głównego bohatera, a w krytycznym momencie eksplodowanie. Niby wszystko jest, a jednak te 5-6 rodzajów „obcych” zaczyna szybko nudzić, zwłaszcza, że ciągle stosują te same techniki. Z czasem zamiast wywoływać przerażenie, zaczynają przypominać co najwyżej głupie roboty, które w kółko wykonują te same, schematyczne ruchy.
