Dźwięk to praktycznie dokładnie to samo, co słyszeliśmy w poprzedniej części. I w poprzedniej. Dominują remixy remixów, czyli autorzy wałkują te same schematy, które pamiętamy od lat. Ja rozumiem, że musi być rozpoznawalnie, ale można było się pokusić przynajmniej o kilka świeżych utworów. Podejrzewam, że jeśli ktoś puściłby Wam gameplay na słuchawkach i mielibyście zawiązaną opaskę na oczach, nie odróżnilibyście z której części pochodzą wydobywające się dźwięki. Wtórność, wtórność i jeszcze raz wtórność.
Średnio wypadły też walki z bossami, które są bardzo łatwe i tak naprawdę tylko ostateczna potyczka potrafi napsuć trochę krwi. Zaskoczyły mnie pojedynki w wieżach, z sub-bossami. Jak zapewne pamiętacie z poprzednich części New Super Mario Bros., na mapce w drodze do zaliczenia każdego świata mamy jeszcze po drodze wieżę, w której należy pokonać sub-bossa, żeby na końcu świata zmierzyć się w zamku już z prawdziwym bossem. Walki w wieżach w tej odsłonie to jakaś kpina. Na początku nie wiedziałem czy to jakiś żart czy co innego, ale kręcące się w kółko na platformach jakieś dinozaury to wyzwanie, z którym poradzi sobie nawet początkujący „adept myślenia” ;). Poziom trudności, o ile można tu w ogóle o nim mówić, jest tak niski, że szkoda gadać. Właściwe starcia z bossami wypadają już lepiej, ale też będą schematyczne dla każdego, kto miał okazję zagrać w poprzednie części na Wii lub DS-ie. Czas chyba na jakieś nowe pomysły na te walki, a nie wałkowanie po raz n-ty tego samego, w dodatku bez żadnego wyzwania.
Bossowie nawet nie próbują udawać, że będą trudni do pokonania. Zaskakujące są walki w wieżach - prościej już się nie dało?
|
W ogóle poziom trudności całej gry oczywiście jest niski – podobnie jak to się dzieje w ostatnich odsłonach przygód Mariana. Zapomnijcie o bardziej wymagających sekcjach, które pamiętamy z przeszłości, czy chociażby jeszcze z wersji na DS-a sprzed sześciu lat. Cała gra do przejścia jest tak prosta, że spokojnie poradzi z nią sobie każdy, a fani serii zapewne stracą może przypadkiem 1-2 życia przez te kilka godzin potrzebnych na ukończenie. Jakby tego było mało, po paru porażkach pojawia się charakterystyczne pudełko z listkiem, które jeszcze bardziej pomoże tym nowicjuszom, którzy nawet z tak prostą rozgrywką sobie nie radzą. Jedyną trudność sprawia tutaj wymasowanie całego tytułu, bo zebranie trzech wielkich, ukrytych monet na każdym z poziomów to już zadanie dla hardcore’owców. Tu już nie jest łatwo i trzeba mocno kombinować, by dotrzeć do tych sekretnych znajdzie. Dobrze chociaż, że chociaż tutaj najwięksi fani serii mogą znaleźć swoją przystań.
Żeby nie było, że tylko narzekam, chcę podkreślić, że New Super Mario Bros. 2 to bardzo dobra platformówka. Do rozgrywki, poza wtórnością, właściwie nie można się przyczepić. To ten sam świetnie zaprojektowany Mario, którego doskonale znamy. Platformówka z praktycznie doskonałą mechaniką, dopracowanym systemem sterowania i fajnym systemem sekretów. Szkoda tylko, że wszystko to już widzieliśmy wiele razy, a ostatnio niemalże w niezmienionej formie na Wii i DS-ie. W sumie do odkrycia i zaliczenia jest około 80 poziomów i chociaż można na szybko przebiec przez tę grę w jakieś 5 godzin, to dla fanów zbieractwa i zaliczania gier na 100% czeka przynajmniej ze trzy razy tyle siedzenia przed konsolą. Twórcy przygotowali sporo easter-eggów i ukrytych światów, zatem na pewno pod tym względem nie będziecie się nudzić. Duży plus też za tryb kooperacji, w którym drugi gracz może wcielić się w rolę Luigiego i wspólnie pokonywać wszystkie poziomy ze swoim kolegą.
Jak zwykle jest bardzo ładnie i kolorowo. Tylny plan w trybie 3D nabiera głębi. Im bardziej przesuniecie suwak 3D w górę, tym będzie bardziej "głęboko", a przy okazji tło coraz bardziej się rozmyje.
|
Nie da się ukryć, że New Super Mario Bros. 2 to skok na kasę. Zbieranie i wyszukiwanie gdzie się tylko da złotych monet jest niezłą alegorią tego, co Nintendo robi ze swoją flagową postacią – wałkuje ją do oporu licząc na kolejne sakiewki z monetami spływające do skarbca. Pamiętajmy, że przed nami jeszcze New Super Mario Bros. U (na Wii U), który zapewne będzie kolejnym wyciągaczem banknotów (chciałbym się mylić…). Źle się dzieje, jeśli w jednym roku ta firma wypuszcza tyle gier z wąsatym hydraulikiem. Wyraźnie widać, że w trudnych czasach stawia się po prostu na to, co bez problemu zapewni odpowiednie sumy na kontach. Gdzie miejsce na innowacje? Na świeże marki, które wprowadzą coś nowego do skostniałych gatunków?
Przed walką z bossem trzeba pokonać taki oto dungeon. Skąd my to znamy...?
|
Podkreślam – New Super Mario Bros. 2 to bardzo dobra platformówka. Problem jest tylko taki, że to raczej nowy zbiór wcale nie najciekawszych poziomów do poprzednich gier z tej serii (na DS-a i Wii). Ocenę końcową kieruję do wieloletnich fanów serii, którzy grają w każdą kolejną jej odsłonę. Sam się do nich zaliczam i dla mnie bije z tego tytułu wtórnością na kilka metrów. Gracze, którzy nie mieli do czynienia z poprzednimi częściami pewnie będą się świetnie bawić, bo przecież Nintendo nie schodzi poniżej swojego wysokiego poziomu. Oni powinni dodać jeden punkt do głównej noty. Kupując ten tytuł trzeba po prostu na wstępie zaakceptować, że to raczej wtórna kontynuacja niż zupełnie nowy tytuł. Czy zatem warto zagrać? Jak zwykle: tak. Super Mario to jeden z takich tytułów, które nie przestają bawić. Szkoda tylko, że Big N idzie na łatwiznę, bo można było zaproponować tu więcej nowości.
Rafał „Baron Ski” Skierski
PLUSY
- Świetny efekt 3D;
- Masa sekretów, ukrytych poziomów, zbierania monet;
- Tryb kooperacji;
- Jak zwykle – sprawdzona mechanika, system sterowania.
MINUSY:
- Wtórność, wtórność, wtórność…;
- Bardzo niski poziom trudności (także podczas walk z bossami);
- Motyw przewodni (gorączka złota) nie sprawdził się.
