Nowością, przynajmniej w porównaniu do ostatnich części, jest system uszkodzeń. Przy lekkich uderzeniach oraz otarciach można otrzymać status „Light Damage”, natomiast przy dalszym kasowaniu bryki przejdzie to w „Heavy Damage”. Uszkodzenia bardzo ładnie odwzorowano na sterowanym przez nas samochodzie – blacha gnie się w najlepsze, prezentuje się to bardzo realistycznie. Szkoda tylko, że nie ma to większego odzwierciedlenia w prowadzeniu samochodu – prawdę mówiąc można dalej spokojnie kontynuować wyścig i walczyć o zwycięstwo nawet przy ciężkich uszkodzeniach. Zupełną nowością jest natomiast możliwość całkowitego skasowania auta, o co najłatwiej w konkurencjach szybkościowych, gdzie pojazdy pędzą z prędkością przekraczającą 300 km/h. Uderzenie w cokolwiek w takich warunkach owocuje tylko jednym: zupełnym zniszczeniem samochodu (na ekran wjeżdża napis „Totaled”).

Zniszczone bryki po skończeniu wyścigu trzeba naprawiać, by nadawały się do kolejnych zawodów. Słono to wszystko kosztuje, więc z pomocą przychodzą markery (inne dla lekkich uszkodzeń, inne dla całkowitego zmasakrowania fury) – specjalne bonusy, które można kupować w sklepiku, bądź też wygrywać (zaliczając kolejne Dni wyścigowe). Dzięki nim naprawa mniej Was wyniesie, aczkolwiek i tak trudno jest zaoszczędzić większą sumę pieniędzy. Takie postawienie sprawy przez twórców wymusza zupełnie inny sposób prowadzenia auta niż w poprzednich częściach. Koniec z pędzeniem na oślep, obijaniu się o ściany, wjeżdżaniem w zderzaki przeciwników – gdy ujrzycie pierwszy rachunek naprawę, szybko odechce się Wam szarżowania. Mało która gra tak bardzo karze za brawurową jazdę jak to robi najnowszy NFS, zaręczam.

Po raz kolejny rozbudowano system tuningu, jednak nie w tak dużym stopniu, jak w przypadku wcześniejszego wprowadzenia opcji Autosculp. Teraz takiej rewolucji nie uświadczycie, jednak mnogość różnego rodzaju części do kupienia oraz suwaków do przestawiania ustawień jest wprost imponująca. Nowością jest tunel aerodynamiczny oraz możliwość regulacji ciśnienia w oponach – na pewno fanom nowe patenty przypadną do gustu. Fajnie, że oprócz żmudnego kupowania kolejnych dodatków poprawiających moc oraz prowadzenie samochodu, można to zrobić szybciej dzięki stosownej opcji „szybkich upgrade’ów” – na pewno przyspiesza to sprawę, o ile dysponujecie odpowiednią sumą pieniędzy.

Pora przejść wreszcie do konkurencji, w jakich można w ProStreet się ścigać, bo naprawdę jest o czym pisać. Prawdę mówiąc śmieszą mnie opinie głoszone przez co niektórych, że najnowsza część NFS-a w kwestii opcji zabawy nie przynosi ze sobą nic nowego. Nic bardziej mylnego! Zgadza się, typy wyścigów mogą wydawać się znajome, jednak bardzo ciekawie je przemodelowano.

Standardowy jest chyba tylko Grip Race, który jest niczym innym jak klasycznym wyścigiem z kilkoma (dokładnie – ośmioma) oponentami – ten kto dojedzie na pierwszym miejscu, wygrywa. Jego odmianą jest również Grip Class, gdzie ścigają się ze sobą dwie grupy fur – po 4 samochody w każdej. Wy rywalizujecie tylko w jednej „czwórce” i teoretycznie wynik drugiej grupy nie powinien Was interesować, jednak bierze ona również udział w wyścigu i wyraźnie przeszkadza w odniesieniu zwycięstwa (blokują po prostu trasę, a jak już mogliście dowiedzieć się wcześniej, wbijanie się w samochody w tej grze nie popłaca).

Fajnie rozwiązano Time Attack – niby dalej jest to próba czasowa, ale nie jeździcie po trasach sami żyłując rekordy. Razem z Wami jeżdżą także oponenci wypuszczani na starcie w niewielkich odstępach czasowych, więc także i tutaj trzeba myśleć nie tylko o sobie, ale i o innych. Twórcy przerobili także Drag, czyli zmagania na 1/4 i 1/2 mili, w których liczy się liczba koni pod maską auta. Wyścigi odbywają się tutaj tylko na odcinkach prostych i najważniejsze jest odpowiednie przekładanie biegów (manualne) oraz korzystanie z Nitrousa. Nowością jest rozgrzewanie opon przed startem – należy gazować w miejscu utrzymując stosowny wskaźnik w odpowiednim miejscu. Całość jest bardzo widowiskowa (kłęby dymu wokół samochodów) i udanie wpasowuje się w klimat zmagań tego typu. W konkurencji tej każdy ma trzy podejścia, więc jeśli coś nie wyjdzie za pierwszym razem, zawsze można się poprawić. Później dochodzą jeszcze zawody typu Wheelie, czyli wariacja na ten Drag, tyle że samochody przy starcie do wyścigu podbijają swój przód w górę i trzeba przejechać na dwóch tylnych kołach jak najdłuższy odcinek toru. Cóż, jak dla mnie to słaba konkurencja, która niespecjalnie udała się autorom.

W poprzednich częściach nie podobał mi się Drift, czyli zmagania polegające na robieniu jak najdłuższych poślizgów przy jak największej prędkości na trasie. Dotychczas było to rozwiązane średnio i kłóciło się z zawodami, jakie odbywają się w rzeczywistości. W ProStreet autorzy inaczej podeszli do tego tematu. Przede wszystkim model jazdy nie zmienia się radykalnie po przystąpieniu do Driftu, czego o poprzednich odsłonach NFS-a nie można napisać. Po drugie, zmagania tego typu odbywają się najczęściej na krótkich odcinkach trasy – nie trzeba więc zaliczać kilku kółek danego toru. Tutaj również każdy ma trzy podejścia, więc po nieudanej próbie jest szansa na nadrobienie zaległości. Kluczem jest slide’owanie w jak największej prędkości, bo tylko wówczas punkty nabijają się w zadowalającym tempie. Warto też korzystać z Nitro i nie wypadać z trasy, co owocuje dodatkowymi bonusami. Podsumowując, moim zdaniem rozwiązano to lepiej niż wcześniej, choć pewnie znajdzie się wielu graczy, którzy będą twierdzić wprost odwrotnie.