Zasada przy tworzeniu kontynuacji jest prosta – developer powinien założyć, że sequel będzie lepszy, a wszelkie niedociągnięcia oryginału zostaną usprawnione. Pierwsza część Lost Planet nie zachwyciła w trybie singleplayer, jednak nadrobiła straty w opcjach wieloosobowych. Ukazywała się w czasie, gdy Xbox 360 dopiero pokazywał co oznacza obecna generacja konsol, nie było jeszcze zbyt wielu tytułów, które mogły konkurować z produkcją Capcomu. Dzisiaj konkurencja jest dużo większa, a developer jakby zatrzymał się w miejscu, a w kilku aspektach nawet się cofnął. Największą zaletą drugiej części jest to, że kampanię można spokojnie przejść w kooperacji we cztery osoby, ale czy zrekompensuje to Wam niedociągnięcia, o których za chwilę, musicie odpowiedzieć sobie sami.
Fabuła już w pierwszej części pozostawiała wiele do życzenia, więc nie spodziewałem się rewelacji odpalając „dwójkę”. Jak się okazało, zupełnie słusznie. Twórcy prezentują nam losy kolejnych oddziałów walczących z Akridami, jednak mimo scenek przed niemal każdą misją, cała historia jest nudna, opowiedziana bez rozmachu i... słabo przetłumaczona z japońskiego na angielski. Nie wiem czy macie podobne wrażenie, ale często japońskie produkcje są lokalizowane na bardziej zrozumiały język „łopatologicznie”, po najmniejszej linii oporu. Zupełnie jakby Japończycy władający angielskim na poziomie podstawowym wzięli się za tłumaczenie. Dominuje bardzo prosty język, lektorzy są słabi (z kilkoma wyjątkami), co nie pozwala wczuć się należycie w atmosferę. Używane są tylko najprostsze zwroty i wszelkie dialogi brzmią przez to jakby były wyciągnięte z jakiegoś serialu wenezuelskiego przełożonego na angielski. Po prostu to jedna z takich pozycji, po których zaliczeniu nie zostanie Wam w pamięci opowiedziana historia. Walki z bossami (o nich za chwilę) – owszem, ale jeśli już porywać się na jakąś historię w arcade’owej strzelaninie, to wypadałoby lepiej ją przemyśleć. Dodam jeszcze, że akcja rozgrywa się 10 lat po wydarzeniach z pierwszej części, na planecie E.D.N III. Klimat się ocieplił, mamy zatem większą różnorodność w sceneriach – tym razem zima ustąpiła pola i zaserwowano nam dużo więcej poziomów „leśnych” czy pustynnych.
Lost Planet 2 to jedna z gier, które niemalże w 100% stawiają na kooperację. Jeśli chcecie grać sami, musicie przygotować się na stosunkowo mniejsze wrażenia. Całość została zresztą przygotowana tak, że od początku do końca sprawia wrażenie uczestniczenia w multiplayerowym trybie online. Nieźle się zdziwiłem, gdy po raz pierwszy włączyłem grę i tak naprawdę nie wiedziałem jak zacząć samotnie kampanię... Wyobraźcie sobie, że trzeba niejako założyć swoją grę (jesteście hostem), wybrać epizod, poziom trudności i liczbę graczy. W LP2 domyślne ustawienia przygotowane są pod Xbox Live / PSN (ewentualnie System Link, gdy nie jesteście podłączeni do sieci), więc aby zagrać offline trzeba tak naprawdę zmienić ten stan rzeczy. Po przekopaniu się przez opcje wreszcie ruszyłem do boju.
Misje są kolejnym zaskoczeniem. Cała gra została podzielona na epizody, które mają po kilka chapterów (np. pierwszy epizod ma trzy rozdziały), a te z kolei zawierają po kilka krótkich misji. Mówiąc "krótkich" mam na myśli naprawdę krótkie questy - dość powiedzieć, że niektóre etapy można zaliczyć w niecałe trzy minuty! Pomiędzy zadaniami odpalane są filmiki przerywnikowe, które starają się przedstawić nam fabułę (zwłaszcza na początku i pod koniec epizodu można pooglądać kilka minut wstawek), ale ich jakość jest wątpliwa – właśnie ze względu na poziom dialogów, o którym już wspominałem wyżej.
