Lubię niespodzianki w przemyśle gier video, chociaż o takowe w ostatnich latach bardzo trudno. Pierwszy inFamous był jednak dla mnie sporym zaskoczeniem – mało kto spodziewał się tak wysokiej jakości oglądając przedpremierowe materiały. Grze udało się zaistnieć dostarczając przekonujący świat oraz ciekawe misje. Chociaż na dłuższą metę było trochę schematycznie, to i tak trzeba było docenić wysiłek developera. Czy jednak o drugiej części po dwóch latach będziemy wypowiadać się równie ciepło?
InFamous 2 zaczyna się wkrótce po wydarzeniach z pierwszej części. Spoilować nie mam zamiaru, ale napiszę, iż (jak łatwo się domyślić) starania głównego bohatera w pierwszej części nie wystarczyły. Od początku mamy do czynienia z „Bestią”, która pokonuje Cole’a i zabiera się za niszczenie miasta. Nasz heros udaje się zatem do New Maras – zupełnie nowej metropolii, gdzie zamierza się wzmocnić oraz przygotować się na finalną potyczkę z głównym bossem.
Początek nie nastroił mnie optymistycznie. Powiem więcej – po 30 minutach wyłączyłem konsolę i stwierdziłem, że do gry wrócę później. Twórcy chcieli uderzyć z grubej rury i zaproponować nam na samym początku spektakularną (w założeniach) walkę z Bestią, a wyszło topornie i po prostu słabo. To co się od razu rzuca w oczy – mniej klimatyczne niż w przypadku pierwszej części miasto, słaba fabuła (której przedstawianie nasuwa skojarzenie z marną robotą z Motorstorm: Apocalypse), a także sztuczna polska wersja językowa. Zaprawdę podziwiam tych, którzy chwalą tę lokalizację – chyba naprawdę niewiele im potrzeba. Wszystkie główne postacie brzmią w języku polskim sztucznie, chociaż na usprawiedliwienie może posłużyć fakt, że kwestie do odegrania aktorzy dostali tak nijakie i nieciekawe, że musieliby być mistrzami, aby z czymś takim zaciekawić widza.
Problem jest również z głównym bohaterem, którym ponownie jest Cole. Nijaka postać z pierwszej części miała zostać przemodelowana, twórcy chcieli uczynić ją bardziej charakterystyczną, barwną i bliższą graczom. Udało się im jednak coś niezwykłego – z nijakiego bohatera dostaliśmy... nijakiego bohatera numer dwa. Przepraszam bardzo, czy naprawdę tak trudno w Sucker Punch o dobrego designera postaci? Widać to zresztą również po bohaterach drugoplanowych, którzy także ciekawym designem nie grzeszą. Całe szczęście, że podczas rozgrywki oglądać należy jedynie plecy Cole’a – niesmak jest częściowo zatem przysłaniany.
Gracze, którzy ukończyli pierwszą część gry mogą zaimportować Trofea oraz karmę do „dwójki” dzięki czemu nie wystartują od zera. Empire City znane z poprzedniej części było wirtualnym odpowiednikiem Nowego Jorku, natomiast New Marais w I2 to pewnego rodzaju odpowiednik Nowego Orleanu. Chociaż twórcy starali się zróżnicować miasto jak tylko mogli (mamy do czynienia ze slumsami, centrum, zalaną częścią miasta, „zimową” lokacją), to jednak metropolię z pierwszej części wspominam dużo lepiej. Trudno opisać to słowami, ale było po prostu bardziej klimatycznie, ciekawiej, bardziej chciało się cały ten świat eksplorować. InFamous 2 cierpi tymczasem na problem wielu sandboxowych produkcji – im dalej w las, tym mamy do czynienia z denerwującymi misjami, w których dominuje chaos, a odkrywane pod koniec lokacje są ciężkie w nawigacji, trudno się po nich przemieszczać w płynny sposób. Cole może przecież sunąć po linach z napięciem, a także przemieszczać się po dachach dzięki kilku fajnym ruchom (parkur się kłania) – dlaczego zatem w późniejszych sekcjach gry mamy do czynienia z dużymi arenami bez takich możliwości? Superbohater nie wykorzystuje wtedy swoich mocy, musi biegać, co zabiera dużo więcej czasu i lekko irytuje.
