Wielu graczy obawiało się o system sterowania – wiadomo, Ĺźe WiedĹşmin projektowany był przede wszystkim pod blaszaki, a przeniesienie takiego sytemu często przynosi podobne efekty jak próby przełoĹźenia gier stricte konsolowych na klawiaturę PeCetów. Na szczęście tym razem obeszło się bez przykrych niespodzianek. Na początku wprawdzie trzeba przyzwyczaić się do obłoĹźenia klawiszy na padzie (szczególnie do funkcji RT trudno przywyknąć), natomiast po kilkudziesięciu minutach moĹźna skupić się juĹź tylko na rozgrywce. Standardowe ataki i uniki przypisano pod kolorowe przyciski na padzie, dodano teĹź system auto-lockowania się na celu, co na pewno ułatwia potyczki z wrogo nastawionymi stworzeniami. MoĹźna wprawdzie się tu i ówdzie przyczepić i nie wszystko jest super-intuicyjne, ale ogólne wraĹźenie jest bardzo dobre. System nie jest tak dokładny i bazujący na umiejętnościach gracza jak chociaĹźby w Dark Souls, ale to juĹź wina samego modelu walki, jaki zaproponowali ludzie z CD Projekt RED.

Spotkałem się z opiniami, Ĺźe poziom trudności został w drugim WiedĹşminie znakomicie wywaĹźony. Szczerze mówiąc nie zgadzam się z tą opinią. System walki jest tu dość umowny, to znaczy zdarza się, Ĺźe ciosy przenikają przez postacie albo widać Ĺźe nie trafiają, a jednak gra je nam zalicza. To trochę walka w starym RPG-owym stylu. Podobnie jest zresztą ze Sztuczną Inteligencją przeciwników. Tak naprawdę to nadrabiają oni jedynie liczebnością, bo trudno mówić tu o jakiejkolwiek Inteligencji – po prostu wszyscy ruszają w naszą stronę lub towarzyszy (w stronę tego, kto jest bliĹźej). Najprostszą metodą jest „wyciąganie” pojedynczych osobników i wykańczanie ich na uboczu, podczas gdy pozostała grupa jest zajęta naszymi pomagierami lub w ogóle nas nie „zauwaĹźa”. Jest to trochę umowne, nie da się ukryć, ale trzeba to po prostu zaakceptować. DuĹźym plusem w wersji na 360-tkę jest moĹźliwość zalockowania się na celu, dzięki czemu moĹźna skupić się na konkretnym przeciwniku w całej bandzie. A poziom trudności? CóĹź, moim zdaniem średnio go wywaĹźono. Grałem na ‘Normal’, ale jest to raczej odpowiednik ‘Hard’ z innych gier. Jest jeszcze wprawdzie ‘Easy’ i ten juĹź rzeczywiście jest łatwy. Zabrakło jednak moim zdaniem czegoś pośredniego, bo na „normalnym” z wieloma sekcjami będziecie się na siłę męczyć. Jest wprawdzie moĹźliwość obniĹźenia poziomu w kaĹźdej chwili, ale chyba nie o to tu powinno chodzi.

Bardzo podobają mi się w tej grze moralne wybory i konsekwencje, jakie ze sobą niosą. Nie jest tak, Ĺźe do wyboru jest tylko „dobra” i „zła” opcja, często nie jest to tak oczywiste. Wielokrotnie trzeba podejmować trudne decyzje w rodzaju opowiedzenia się za jedną ze stron, z którymi wprawdzie Geralt się przyjaĹşni, ale one nawzajem nie darzą się zaufaniem. Powoduje to póĹşniejsze konsekwencje w scenariuszu i brak dostępu do niektórych sekcji, które oczywiście moĹźna by było przejść, jeśli zdecydowalibyście się na drugi wariant. To zdecydowanie jest gra, którą warto ukończyć przynajmniej dwa razy, a i wówczas z pewnością nie zobaczycie wszystkiego. Podoba mi się takie postawienie spraw, bo zachęca do dłuĹźszego spędzania czasu z grą.

Świetne są w drugim WiedĹşminie są takĹźe lokacje, po których przyjdzie Wam się rozbijać. Dwie płyty DVD zawierają w zasadzie trzy główne miejsca, z których prowadzą rozgałęzienia do kolejnych zadań. Początek to mała wioska i sporej wielkości las do zwiedzenia, a potem jest jeszcze bardziej obszernie. Drugie miasto jest juĹź wielopoziomowe i naprawdę rozbudowane, natomiast pod koniec wprawdzie zaserwowano nam najbardziej rozległy teren, ale jednak nie umywający się pod względem zadań opcjonalnych do środka przygody. To właśnie środkowy fragment uznaję za najciekawszy, chociaĹź i tak końcowy Akt III, na który narzekano po premierze pecetowej wersji został rozbudowany, za co należą się twórcom słowa pochwały.

Świat w WiedĹşminie nie jest z pewnością tak otwarty jak chociaĹźby w Skyrim, ale jest wystarczająco rozległy, aby nie mieć wraĹźenia przesadnej liniowości. Jasne, często w „lochach” do celu prowadzi tylko jedna, główna droga, ale nie rzuca się to tak bardzo w oczy. Fajnie, Ĺźe oprócz podstawowych zadań popychających fabułę przygotowano takĹźe bardzo duĹźo questów opcjonalnych, które zachęcają do jeszcze dokładniejszej eksploracji wszelkich poziomów. Co warte podkreślenia, zadania dodatkowe są często tak ciekawe, Ĺźe z dużą łatwością odciągną Was od głównej ścieĹźki. Zdarzają się naturalnie mniej ambitne questy polegające na ubiciu określonej liczby przeciwników, ale spróbujcie chociaĹźby w drugim akcie zbadać sprawę tajemniczego zniknięcia jednego z kowali, a przekonacie się, Ĺźe misje poboczne to bardzo duĹźa zaleta dzieła CD Projekt RED. Często zresztą prowadzą one do zabawnych sytuacji, jak ta z kolekcjonerem piór Harpii równieĹź w drugim akcie. Oprócz tego wielokrotnie dzięki wykonywaniu tego typu zadań natkniecie się na dodatkowe informacje na temat Waszych sojuszników – będziecie mieć wątpliwości czy dalej ufać osobom, które wydawały się dotychczas bardzo „zaufane”. To jest równieĹź jedna z największych zalet drugiego WiedĹşmina – do samego końca nie moĹźna być pewnym właściwie Ĺźadnej z postaci, wszystkie są na tyle wielowymiarowe, Ĺźe nigdy nie wiadomo czy warto im zaufać czy patrzeć na nie z podejrzliwością.

Zadania poboczne oznaczają oczywiście dodatkowe bonusy dla Geralta. Jedna sprawa to zdobywanie doświadczenia, druga to pozyskiwanie Orenów (lokalnej waluty), a trzecia – moĹźliwość pozyskania unikalnych przedmiotów, które w innym wypadku są bardzo drogie i często właściwie nieosiągalne. Szkoda trochę, Ĺźe walka i punkty XP za nią mają marginalne znaczenie. Po prostu zdobywa się ich w takim przypadku za mało, aby chciało się walczyć z kaĹźdym napotkanym przeciwnikiem. Podejrzewam, Ĺźe wielu – jeśli tylko się da – będziecie omijać, aby nie tracić niepotrzebnie czasu, bo korzyści z wygranej są zbyt małe. DuĹźo bardziej opłaca się wykonywać wszystkie zadania, bo za nie wpada bardzo duĹźo punktów. Twórcy przygotowali nam spore drzewko umiejętności, dzięki któremu moĹźecie rozwijać swoją postać w jednym z kilku kierunków. Na początek trzeba przejść podstawowe drzewko (trening), które da Geraltowi podstawowe umiejętności, a potem trzeba juĹź decydować się na pójście w jedną ze stron: szermierki, alchemii lub magii. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie Ĺźeby próbować rozwinąć po trochu kaĹźdą z nich, ale aby pod koniec gry mieć mocną postać, powinniście postawić mocniej na jedną z umiejętności. Ja ładowałem ile wlezie w szermierkę, dzięki czemu Geralt pod koniec mógł wykonywać zbiorowe zabójstwa i był duĹźo skuteczniejszy niĹź na początku.