Strach jest czymś, co towarzyszy nam od zawsze. W ostatnich czasach doszło jednak do tego, Ĺźe dzięki licznym horrorom i grom tak naprawdę wielu z nas lubi się bać. Dlaczego tak się dzieje? Teorie są róĹźne. KaĹźdy z nas poszukuje intensywnych doznań, podniesienia poziomu adrenaliny. Jesteśmy ciekawi, lubimy podejmować ryzyko. Poza tym gry czy filmy opierające się na załoĹźeniach survival-horroru bardziej wciągają niĹź inne. Postaramy przyjrzeć się temu zjawisku w niniejszym artykule i zobaczymy co mamy do wyboru posiadając Playstation 2. A jest tego wszystkiego niemało...

Survival-horrory rozwijają się juĹź od dobrych 10 lat. Wszystko zaczęło się tak naprawdę od Resident Evil. Co prawda były takĹźe wcześniejsze próby, jak choćby Alone in the Dark, jednak Ĺźadna z nich nie oddawała tak naprawdę uczucia strachu tak silnie jak zrobiła to w 1995 pierwsza część Resident Evil. Dzieło Shinji Mikami'ego (głównego projektanta serii) przeszło do historii. Moc pierwszego Playstation dała wreszcie moĹźliwość zrobienia tak filmowej gry z prawdziwego zdarzenia. Były to jednak początki survival-horrorów, nie znano więc jeszcze tak naprawdę recepty na straszenie. Resident Evil opierał się głównie na odpowiednich momentach. Wspominając jakieś zaskakujące, straszne wydarzenie w grze z serii RE na usta ciśnie się znany cytat: "to była chwila". Mikami nie tyle straszył gracza przez cały czas, co robił to w odpowiednich momentach. Nigdy nie moĹźna było spodziewać się co za chwilę nastąpi. PodróĹź cichym korytarzem nigdy nie była pewna - zawsze z okien mogły wyskoczyć np. dobermany przy akompaniamencie przeraĹşliwych dĹşwięków... Trzy części Resident Evil były flagowymi produkcjami na pierwsze Playstation. PS2 niestety nie doczekała się póki co tak dobrych przedstawicieli z tego universum. Główna w tym zasługa Nintendo, które wykupiło tą serię dla Gamecube'a. Capcom oczywiście na wszystkie strony stara się ten pakt obejść :). W związku z tym moĹźemy zasmakować RE takĹźe i na PS2, niestety juĹź nie z taką mocą jak za czasów PSOne. Po pierwsze moĹźna sięgnąć po RE: Code Veronica. Jest to jednak tylko i wyłącznie konwersja wiekowego tytułu z Dreamcasta (który ukazał się niedługo po RE3 na PSX'a), która na chwilę obecną zdecydowanie się zestarzała. Grafika nie powala, jest średnich lotów, zagadki wydają się "prostackie", tytuł ten po prostu nie wniósł nic nowego do tej serii (no, trzeba wspomnieć o trójwymiarowym otoczeniu :). Raczej tylko dla maniaków serii. O grach z podtytułem Gun Survivor nawet nie warto wspominać. Capcom próbowało przedstawić serię z perspektywy pierwszej osoby. Stąd widok FPP, który jednak zdecydowanie nie zdał rezultatu. Gry z serii RE: Gun Survivor nie są po prostu straszne... Wiarę w odzyskanie dobrego imienia serii na PS2 przywraca RE: Outbreak o którym mogliście przeczytać w numerze dziesiątym OGM. Seria zdecydowanie wkracza na nowe wody. Kooperacja w kilkuosobowych grupach, nowe patenty dla serii, tryb online... To wszystko pozwala oczekiwać tytułu świetnego. Niestety, cały czas nieosiągalnego dla mieszkańców Europy. Na swoją wersję będziemy musieli jeszcze trochę poczekać. Capcom powinien się pospieszyć, tym razem Ĺźe pod koniec roku w Japonii ma juĹź uderzyć RE: Outbreak 2...

Zupełnie inny rodzaj strachu występuje w serii, która powszechnie uznawana jest za najbardziej "chorą" na świecie - Silent Hill. Pierwsza część, która ukazała się w 1999 roku na PSX'a była przełomowa. Konami (dev.) wpadło na genialne rozwiązanie. Tak naprawdę nie ma nic strasznego w kulminacyjnym momencie. Najgorsze jest przewidywanie, Ĺźe w końcu on nastąpi. W Silent Hill mamy z tym właśnie do czynienia. O ile w Resident Evil podskakiwaliśmy ze strachu w kluczowych momentach, tak w SH boimy się przez cały czas. Lęk przed nieznanym, czymś co za chwilę MOĹťE się zdarzyć, ale wcale przecieĹź nie musi. Pierwsza część Silent Hill na PSOne zrewolucjonizowała gatunek survival-horrorów, a na PS2 moĹźemy sięgnąć po jej kontynuacje. SH2 powszechnie uznawany jest za najlepszą część z dotychczas wydanych i w ogóle najlepszy survival-horror w jaki moĹźna zagrać. Pierwsze skrzypce gra tutaj świetna fabuła, inteligentne zagadki i jeszcze bardziej zeschizowane projekty potworów niĹź w "jedynce". Co prawda jest to gra w duĹźej mierze wtórna, opiera się na podobnych załoĹźeniach co prequel (wejście do budynku, eksploracja, wykończenie bossa, podróĹź do kolejnego budynku itd.), jednak nie przeszkodziło jej to dostać się na szczyt listy survival-horrorów. Część trzecia, która ukazała się ok. rok temu (OGM nr6 - 9.0/10), mimo Ĺźe świetna, nie dorównała genialnej "dwójce". MoĹźna zarzucać jej głównie to, Ĺźe autorzy zdecydowali się postawić większy nacisk na walkę, zaniedbując trochę zagadki, które są przecieĹź znakiem firmowym tej serii. Mimo, iĹź jest to tak naprawdę najsłabsza z dotychczasowych części SH, nadal zdecydowanie warto ją kupić. Bo jej poziom i tak jest praktycznie nieosiągalny dla innych twórców s-h. Obecnie czekamy na część czwartą, która ma uderzyć pod koniec roku. Wątpliwości moĹźe budzić kilka rzeczy (portale, znowu duĹźy nacisk połoĹźony na akcję), jednak pierwsze trailery pokazują, Ĺźe czeka nas kolejna świetna, maksymalnie "chora gra"...

Podobny poziom "zeschizowania" prezentuje dopiero co wydane Forbidden Siren (recenzja w tym numerze). Głównym twórcą jest tu Keichiro Toyama, człowiek mający za sobą stworzenie pierwszej, rewolucyjnej przecieĹź części Silent Hill. MoĹźna więc było oczekiwać wiele, a przynajmniej podobnych klimatów. Toyama zaprezentował nam zupełnie inne spojrzenie na survival-horrory. O ile we wcześniejszych grach z tego gatunku gracz zawsze miał w miarę wyrównane szanse (liczne bronie), tak tutaj jest on praktycznie tylko i wyłącznie zwierzyną. W porównaniu z opętanymi mieszkańcami wioski (główni opponenci) bohater nie ma praktycznie Ĺźadnych szans. Tym bardziej, Ĺźe zabić ich właściwie nie moĹźna, co najwyĹźej ogłuszyć na chwilę... Nie obyło się bez licznych innowacji. Największymi są bez wątpienia liczba grywalnych postaci (10!) oraz umiejętność zwana "Sightjack". Tak duĹźa liczba bohaterów tak naprawdę jednak zatraca spójność, nie moĹźna utoĹźsamić się z postacią, bo za parę chwil wskakujemy juĹź w skórę kolejnej. Bardzo pomysłowym rozwiązaniem był za to Sightjack. Oto wciskając jeden z przycisków pada moĹźna spróbować przenieść się w ciało potwora i patrzenia na świat jego oczami. Ma to oczywiście ułatwić przedostanie się w odpowiednie miejsce - trzeba obserwować zachowanie się kreatur, zapamiętywać drogę ich patroli a przy okazji wysłuchiwać przeraĹźających dĹşwięków, jakie wydają. Gracz musi zrozumieć jedno - w bezpośredniej konfrontacji niemal zawsze nie ma Ĺźadnych szans. Trzeba więc skradać się, wyłączyć latarkę, by nie zwabiać wrogów... Klimat zaszczucia jest tu obecny praktycznie przez cały czas a stopniem zeschizowania ta gra momentami przewyĹźsza nawet Silent Hille! Naprawdę nie polecam grania w nią w nocy... Mimo to nie wszystko w niej zagrało... Jednak i tak zdecydowanie warta jest polecenia. Po szczegóły zapraszam do odpowiedniej recenzji w numerze.