Gdy w 2000 roku na Dreamcasta ukazała się pierwsza część Virtua Tennis, od razu zdetronizowała inne gry tego rodzaju bezlitośnie pokazując, jak przeciętnymi pod wieloma względami były produkcjami. Trzy lata później na ryku pojawił się Top Spin, który na Xboxie prezentował się okazale, serwując przy okazji dosyć sporą dawkę grywalności. Aktualnie na Xboxie 360 można przetestować kolejne części tych gier. Tymczasem ukazało się właśnie demo VT3 (na dniach wychodzi pełna wersja), z którego postaram się zdać Wam sprawozdanie. Recenzja pełnej wersji wyląduje zaś na stronie w najbliższych tygodniach.
Spośród wielu obecnych gwiazd tenisa, w demie udostępniono czterech zawodników tj. Roger Federer, Rafael Nadel, Maria Sharapowa i Venus Williams. Tuż po rozpoczęciu meczu, po kilku tenisowych wymianach z przeciwnikiem można stwierdzić, że sterowanie oraz ogólnie mówiąc gameplay nadal przypominają te, które zawładnęły umysłami graczy w 2000 roku. Ilość używanych w trakcie meczu przycisków na padzie nie zwiększyła się, co jest bardzo dobrą informacją, ponieważ niepotrzebne przekombinowanie - jak w każdej grze - nie jest wskazane. Po raz kolejny sama rozgrywka jest bardzo intuicyjna i nie stwarza żadnych problemów. Bardzo szybko można "wejść" w klimat gry i zarazić się ogromną grywalnością płynącą z trzeciej części Virtua Tennis. Bez przesady mogę powiedzieć, że pod tym względem produkt Segi niewiele zmienił się od czasów "makarona", co jest bardzo dobrym posunięciem, bo w sumie po co zmieniać coś co jest praktycznie idealne? Większa byłaby szansa na to, że developer coś sknoci niż poprawi. Na szczęście jest po staremu, czyli bardzo dobrze.
Wizualna strona przedstawia się bez zarzutu. Kamera tuż przed rozpoczęciem meczu pokazuje trybuny oraz inne elementy kortu. Po takim pokazie pierwsze co rzuca się w oczy to nieobecność "ząbków" na wszelkich krawędziach. Otoczenie miejsca gry, czyli stanowisko sędziego, krzesła, parasolki dające cień obfitują w detale i wspólnie z ostrą i wyraźną grafiką na pewno spodobają się wygłodniałym wzrokowcom. Na telewizorach LCD lub innych tego typu urządzeniach, gra w pełni pokazuje swoją moc. Jedynym mankamentem mogą być nieco zbyt matowe tekstury na zawodnikach. Żaden z nich nie wydusi z siebie ani kropelki potu, co mogłoby się wydawać naturalną rzeczą przy sporym wysiłku, zwłaszcza na słonecznym korcie tenisowym.
Animacja zawodników to najwyższa półka. Płynne i naturalne ruchy idealnie oddają ducha tenisowych potyczek. Do tego dochodzą animowane elementy garderoby i scenki, które pokazują zachowania zawodników po mniej lub bardziej udanych zagraniach. Nie zapomniano o takich smaczkach jak ślad piłki, która z impetem uderzyła w kort. Obok gameplay'u cała graficzna otoczka to jeszcze jeden solidny punkt tej gry.
Ścieżka dźwiękowa to dynamiczne rockowo – punkowe granie z częstym i gęstym werblem; miejscami zawierające szczyptę elektronicznych brzmień. Dostępne utworki są w wersji instrumentalnej i nie są licencjonowane, wiec nie usłyszycie tutaj żadnych znanych kapel. Całkiem udanie komponują się z szybką akcją na korcie, co potwierdził nawet mój brat, który nie przepadając za taką muzyką, również to przyznał. Twórcy ograniczyli swoje demo jedynie do możliwości rozegrania meczu. Spodziewałem się tutaj choćby dwóch, trzech minigierek, z których przecież tenis od Segi słynie. Dodano za to trzy korty o różnej nawierzchni (kort ziemny, trawiasty oraz ze sztuczną nawierzchnią).
Trzeba przyznać, że demko jest dość ubogie, aczkolwiek bardzo treściwe. Otrzymujemy tutaj esencję tenisowego killera w postaci fantastycznego gameplay'u. W końcu można przekonać się o tym, że Sega nie próbowała na siłę wprowadzać jakichś drastycznych zmian, za co jej chwała. Moi drodzy, jeżeli ktoś z Was z łezką w oku wspomina VT z Dreamcasta to mam przyjemność powiadomić, że kopalnia miodu ponownie została otwarta. Premiera już na dniach, wszystkim oczekującym szczerze polecam.
Majonez
