Końcówka roku 1997 to złoty okres w historii PSX-a. To właśnie wtedy ukazywały się takie hiciory jak Final Fantasy VII, czy Tomb Raider 2 właśnie. Dla wielu osób druga część przygód Lary była tak naprawdę pierwszym kontaktem ze słynną panią archeolog, bo przecież konsole w naszym kraju wówczas dopiero raczkowały (pod względem popularności). Mniejsza jednak o to. Najważniejsze, że firma Core Design dostarczyła drugą odsłonę jednej z najlepszych gier na PlayStation.

TR2 na pewno nie był rewolucyjny względem "jedynki". Można go było rozpatrywać raczej jako naturalną ewolucję niż rewolucję. Wszyscy jednak właśnie tego oczekiwali, więc sequel przyjęto bardzo ciepło. Raz, że twórcy ponownie dostarczyli kilka rewelacyjnych poziomów (na czele z tematem Wenecji w pierwszej części gry, świetnym wrakiem statku i słynną Operą), a dwa - żaden inny tytuł nie był w stanie dorównać przygodom Lary (próbowało wielu...). Ludzie z Core dostarczyli oczywiście kilka nowości, m.in. możliwość wspinaczki po drabinkach, wehikuły, którymi można było pokierować, a także zaludnili nieco poziomy. Część pierwsza charakteryzowała się tym, że przez większą część zabawy podróżowałeś sam - plądrowanie zapomnianych grobowców w końcu nie należało do popularnych czynności. Od czasu do czasu wyskoczyło wprawdzie jakieś zwierzę (np. tygrys, krokodyl), co tylko dodawało klimatu samotnej wyprawie. W TR2 Lara podróżuje po wielu miejscach globu, z których większość to lokacje znacznie bliżej cywilizacji. Wiązało się to z tym, że największą grupę przeciwników stanowili ludzie - osiłki z wielkimi pałkami czy uzbrojeni w uzi strzelcy.

Jednym się to podobało bardziej, innym mniej. Moim zdaniem ciekawsza była jednak atmosfera samotnej wędrówki z "jedynki", ale bardziej zaludniony Tomb Raider 2 był pewnego rodzaju odskocznią, na którą nie wypadało narzekać. Co innego jednak na sam sposób rozwiązywania strzelanin. Autorzy mogli nieco bardziej się wysilić, bo było to wszystko zrealizowane dość prymitywnie. Jeśli przeciwnik zauważył Larę, zaczynał częstować ją ołowiem ile wlezie, a pasek energii głównej bohaterki coraz bardziej się kurczył. Ona oczywiście nie pozostawała dłużna i dzięki naszym poleceniom również strzelała do oponenta. I tak się czekało dotąd, aż któraś ze stron strzelaniny szybciej padnie. Wkurzające było to, że przed pociskami w zasadzie nie dało się uciec - mogłeś skakać we wszystkie strony, a i tak wróg cię trafiał (o ile tylko był zwrócony w twoją stronę, wszystkie strzały "wchodziły"). O dziwo jednak w tamtym czasie ten detal nie przeszkadzał aż tak bardzo, by zepsuć zabawę. Twórcy zresztą wielu przeciwników wyposażali w apteczki - po ich ubiciu wystarczyło zebrać taką paczkę zdrówka i błyskawicznie się uleczyć z dopiero co poniesionych obrażeń. Takie rozwiązanie sprawy oznaczało jednak, że sami twórcy pośrednio przyznali się do tego, iż nie mieli pomysłu jak by to rozwiązać w ciekawszy sposób.

Poprawie w porównaniu do części pierwszej uległa też oprawa graficzna. Poziomy stały się jeszcze większe, Lara dostała świetnie animowany warkocz, a cała gra zyskała dynamiczne źródła światła, a także (w niektórych poziomach) ruchome elementy (np. bujające się pudła w czwartym levelu). Główna bohaterka otrzymała również rozszerzony arsenał do walki z większą ilością przeciwników (doszły chociażby takie "klamki" jak M-16, pistolet na harpuny czy granatnik). Jeśli natomiast chodzi o same poziomy, to jak zwykle - nie brakuje perełek, ale trafiają się też gorsze etapy. Nie przypadło mi w ogóle do gustu więzienie, które zostało zrealizowane bardzo topornie - pani Croft odebrano bronie i łatwo jest sobie wyobrazić co się działo jeśli gonił ją jakoś oponent. Kilka słabszych levelów nie było jednak w stanie zatrzeć bardzo dobrego wrażenia, które wywoływała reszta.

Warto też dodać, że gra stała się trudniejsza niż część pierwsza. Twórcy pokusili się o większą liczbę zręcznościowych momentów, w których bardzo łatwo było zginąć - wystarczył jeden nieostrożny ruch, czy źle wymierzony skok. Jednocześnie umożliwiono nam save'owanie, kiedy tylko przyszła na to ochota. Przypominam, że w TR1 trzeba było szukać specjalnych kryształów, które dopiero dawały możliwość zapisania stanu gry. Które rozwiązanie było lepsze? Cóż, i jedno i drugie ma swoje plusy i minusy. Według mojej opinii, z takim nawałem trudnych sekcji, w jakie obfituje część druga, brak możliwości zapisu w dowolnym momencie, zniechęciłby do niej większość graczy. I tak trudny tytuł stałby się niemożebnie trudny, więc dobrze mimo wszystko, iż save'ować można było zawsze i wszędzie.

TERAZ: TR2 nie jest na pewno najlepszą grą w serii, ale osobiście darzę ją wielkim sentymentem. W 1997 roku była to jedna z pierwszych gier na PSX, którymi zachłysnąłem się bez reszty. Czy warto ją odświeżyć? Fana Tomb Raiderów przekonywać nie muszę, a inni powinni pamiętać, że stare, klasyczne części odznaczają się trudnym (jak na dzisiejsze czasy sterowaniem - strzałka w lewo/prawo na "krzyżaku" to obrót w wybraną stronę. Biegnie się trzymając "górę" i dopiero wówczas góra + lewo lub góra + prawo odpowiadają za skręcanie głównej bohaterki. Trzeba też ponownie przywyknąć do topornego systemu strzelania, o którym już wspominałem wcześniej. Po wybaczeniu tych dwóch elementów zostaje nam jednak bardzo dobry tytuł, który warto odpalić nawet dzisiaj. Uprzedzam jednak, że momentami można się tu nieźle zaciąć, więc w razie czego polecam uzbroić się w jakiś opis przejścia;).

[Ski]

Noty końcowe:

• Kiedyś: 9.0/10
• Zagrać dzisiaj? To jedna z flagowych serii na PlayStation, którą zapewne będzie można odświeżać i za następne 10 lat. Trzeba jej wprawdzie co nieco wybaczyć, ale nie przychodzi to z dużym trudem.
• Liczba graczy: 1
• Karta pamięci: 1 block
• Developer: Core Design
• Rok wydania: 1997 (Europa i USA); 1998 (Japonia)