Wielkie brawa należą się Sony za to, że zapowiadając konsole kolejnych generacji cały czas supportuje obecnie panujące maszynki. Tak było z pierwszym PSX-em gdy ukazywała się PS2, tak samo było z PlayStation 2 gdy w sklepach pojawiła się „trójka” (niezapomniany God of War II, który był lepszy niż wszystkie pozycje lunchowe dla PS3), tak jest i tym razem. W listopadzie dostaniemy przecież PlayStation 4, a japoński gigant wcale nie zwalania z exclusive’ami dla current-genowej maszynki. The Last of Us to najbardziej dobitny przykład poważnego podejścia do fanów – rewelacyjna gra stanowiąca piękne podsumowanie żywota PS3, jeden z najciekawszych tytułów tej generacji. A przecież w zanadrzu jest jeszcze Beyond: Two Souls oraz Gran Turismo 6. Microsoft mógłby od swojego konkurenta wiele się nauczyć…

The Last of Us to majstersztyk. Piękna, zapierająca dech w piersiach opowieść o starzejącym się przemytniku po wielu życiowych przejściach (Joel) i czternastoletniej dziewczynie (Ellie), której wyjątkowość dla całego otaczającego świata będzie motywem przewodnim całej gry. Niewielu twórców jest w stanie wykreować takich bohaterów, którzy pozostawiają po sobie sporo wspomnień, którzy są dla nas czymś więcej niż zlepkiem iluś tam tysięcy polygonów. Naughty Dog to jednak artyści, po których można spodziewać się najlepszego. Oni po prostu nie wypuszczają kichy. Dostarczają pozycje, które wyznaczają nowe kierunki dla swojego gatunku, czego najlepszymi przykładami takie serie jak Jak & Daxter czy Uncharted. Z ich najnowszym dziełem, które mam przyjemność recenzować, było o tyle zagadkowo, że na dobrą sprawę nie wiadomo było czego się po nim spodziewać. Nie jest wielką tajemnicą przecież, że twórcy się podzielili jakiś czas temu – jedna grupa rozpoczęła prace nad niezapowiedzianą jeszcze megaprodukcją na PlayStation 4, a druga tworzeniem „Ostatniego z nas”. Niektórzy próbowali snuć nieciekawe wizje na ten temat, ale można je bez większego wzruszenia wrzucić do kosza. Gra wreszcie się ukazała i rządzi. Jak oni to robią?

Nie, The Last of Us nie jest ideałem, jak to próbowały nakreślić co niektóre media. Nie potrzebuje jednak nim być, bo ma w sobie wystarczająco wiele pokładów wspaniałości, aby być jednym z najpoważniejszych kandydatów do tytułu Najlepszej Gry Roku 2013. Trudno mi jednak o nim pisać, bo jest to jeden z tytułów, które mocno nastawione są na fabułę i wydarzenia przedstawiane nam w scenkach przerywnikowych. Jak więc mógłbym spoilować o świetnym prologu, czy ciekawych postaciach drugoplanowych, które poznajemy w trakcie wędrówki, aby nie psuć Wam zabawy? Cóż, nie da się – pisać więc nie zamierzam i musicie uwierzyć mi na słowo, że pod tym względem twórcy nie zawiedli.

Faktem jest, że po emocjonującym prologu (na który, nawet jeśli oglądaliście wszystkie materiały przedpremierowe, nie jesteście przygotowani) następuje kilka chapterów przestoju. Przyznaję się bez bicia, że pierwsze dwie-trzy godziny (wyłączając prolog) nie powaliły mnie na kolana. Uczymy się wówczas wielu mechanizmów gry, ale na prawdziwe zawiązanie akcji i docenienie kunsztu developerów trzeba trochę poczekać.

Odpalając The Lat of Us wylądujecie w świecie nieczęsto w grach spotykanym. W świecie, w którym ludzie stanowią powoli wymierający gatunek, który walczy o wszystko, co może się przydać – broń, medykamenty czy żywność. Zagrożeniem jest grzyb, który tworzy coraz więcej mutantów, a ocalali są dziesiątkowani kolejnymi atakami zakażonych. Oczywiście możecie powiedzieć, że widzieliście to już setki razy, bo takie pozycje jak Resident Evil czy Dead Rising są Wam doskonale znane – zgoda, ale dzieło Naughty Dog proponuje nieco inne podejście do tematu.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Coraz więcej ludzi jest zakażonych tajemniczym wirusem. Dziwny gatunek grzybów emituje zarodniki, których wdychanie prowadzi do zarażenia i przepoczwarzenia się w krótkim czasie w zagrzybionego osobnika przypominającego zombie. Drugi sposób na rychłą śmierć to dać się ukąsić jednostkom już zakażonym. Wkrótce po takich incydentach człowiek traci nad sobą kontrolę i jest żądny mięsa, a po odczekaniu kolejnych dni jest jeszcze gorzej i nie ma już ratunku. Zdrowe jednostki walczą o przetrwanie, ale i starają się znaleźć na tego wirusa jakąś szczepionkę. Tylko to może uratować świat od zagłady.