TGS 2006 część III - raport z pokazów gier PlayStation 3Xbox 360

Blue Dragon - wraĹźenia [X360]

JuĹź chyba wszyscy wiedzą o tym, Ĺźe Microsoft jest gotów zrobić bardzo wiele tylko po to, by ichniejszy next-gen zdobył serca graczy z Kraju Kwitnącej Wiśni, którzy wciąż zdają się być nie przekonanymi do amerykańskiej konsoli. Bez wątpienia pomóc w tym przedsięwzięciu moĹźe MistWalker – firma załoĹźona przez Hironobu Sakaguchiego – „ojca” serii Final Fantasy. To właśnie MW tworzy Blue Dragona – jRPGa, który ma całkiem spore szanse, by przekonać do siebie i do Trzystasześćdziesiątki naszych skośnookich braci.

Tak więc chyba nie trzeba nikomu tłumaczyć jaką wagę miał pokaz „Niebieskiego Smoka” na Tokyo Games Show. Co najwaĹźniejsze, niektórzy dostąpili takiego szczęścia by samemu sprawdzić, jak pierwsze dziecko MistWalkera prezentować będzie się w akcji. Wszystko wskazuje na to, iĹź prezentuje się naprawdę porządnie i pozwoli na to, by Hironobu Sakaguchi powrócił na „scenę” z tarczą – w blasku chwały. Ciekawostką jest to, Ĺźe do dyspozycji graczy zostały na TGSie oddane dwa róĹźne od siebie misje – pierwsza, którą moĹźna było juĹź zobaczyć w środę podczas konferencji giganta z Redmond i drugą, w której główny nacisk stawiany był na walkę.

NiezaleĹźnie od tego co się wybrało, juĹź na pierwszy rzut oka widać, ze w projektach postaci maczał palce Akira Toriyama – jego wyjątkowy styl po prostu nie sposób pomylić z Ĺźadnym innym. Główny bohater imieniem Shu wygląda jakby został Ĺźywcem wyjęty z ósmej części Dragon Questa. Ale nie znaczy to oczywiście, Ĺźe gra jest cukierkowa, chociaĹź po pierwszym spojrzeniu moĹźna by odnieść takie, jakĹźe mylne, wraĹźenie. Bo nie jest ani specjalnie kolorowo ani tym bardziej wesoło, choć oczywiście określenie „mrocznie” teĹź nie jest specjalnie adekwatne (acz na pewno bliĹźsze prawdy niĹź „cukierkowo”). Po prostu Blue Dragon jest idealnym wypośrodkowaniem Dragon Ballowego stylu Toriyamy, z realiami Final Fantasy.

A właśnie co do serii FF – nie będzie specjalnym zaskoczeniem jeśli napiszę, ze walki odbywają się w sposób turowy, bardzo podobny do tego, który znamy z poprzednich gier Sakaguchiego. Z dwiema drobnymi róĹźnicami. Pierwsza jest taka, Ĺźe swoich ewentualnych przeciwników widzimy jeszcze przed rozpoczęciem walki i na przykład moĹźemy rzucić w nich bombą, co spowoduje tymczasowy paraliĹź i pozwoli albo na ominięcie przeciwnika, albo teĹź na zaatakowanie go z przewagą ruchu. Drugą z bardziej istotnych rzeczy odróĹźniających „Ostatnią Fantazję” od „Niebieskiego Smoka”, jest fakt, iĹź to nie postacie walczą, a posiadane przez nie unikatowe smocze duchy, cienie, czy cokolwiek to jest. W kaĹźdym bądĹş razie same stwory wyglądają imponująco, juĹź nawet nie wspominając o ich atakach specjalnych, które są klasą samą w sobie.

Równie dobrze prezentuje się oprawa audiowizualna w tym RPGu. Grafika, choć moĹźe na kolana nie powala, to wykonana jest ładnie i dosyć szczegółowo. Co waĹźne, wszelakie obiekty napotkane na drodze bohaterów wydają się być dosyć zróĹźnicowane, co z pewnością liczy się Blue Dragonowi in plus. Podobnie zresztą jak design zarówno postaci jak i przeciwników, których przyjdzie im zwalczyć. Nie gorzej jest z udĹşwiękowieniem. Na nie szczególną uwagę zwróciłem podczas walki z bossem, do której przygrywała piosenka bez problemu przekonująca mnie do tego, Ĺźe soundtrack w nowej grze Sakaguchiego będzie reprezentował najwyĹźszy poziom.

Wszystko wskazuje na to, Ĺźe BD ma szanse okazać się na prawdę świetną grą i stać się dla firmy Billa Gatesa biletem do serc japońskich graczy, którzy przecieĹź jak nikt inny na świecie kochają gry role-playowe, właśnie w takiej konwencji, w jakiej utrzymywany jest Blue Dragon. Tak więc wszystkie znaki na niebie i ziemi starają się chyba pokazać, Ĺźe ojciec Ostatniej Fantazji powraca i robi to w wielkim stylu, ze swoim nowym studiem o nazwie MistWalker. Więcej screenów znajdziecie w GALERII. [Siergiej]

 

Devil May Cry 4 - wraĹźenia [PS3]

Kultowa seria Capcomu wraca, lecz tym razem wraz z nią nie powraca znany juĹź wszystkim łowca demonów - Dante, a na scenie pojawia się nowa główna postać: Nero (który swoją drogą i tak jest wręcz bliĹşniaczo podobny do swego poprzednika). Na Tokyo Game Show zaprezentowano po raz pierwszy grywaną wersje DMC 4 i w końcu moĹźna było sprawdzić jak w akcji prezentuje się następca Dantego. Czy seria Devil May Cry zakróluje na rynku slasherów na najnowszej konsoli Sony?

Pierwsze, co rzucało się od razu w oczy, to lekkie zmiany jeśli chodzi o sterowanie: "kwadrat" odpowiada za strzał, "krzyĹźyk" za skok, trigery za uderzenia mieczem, a "kółko" za uĹźycie demonicznej pięści bohatera (która jest nowym patentem w grze). Na razie niewiadomo nic o uĹźyciu znanego z poprzednich części Devil Triggera, który powodował przemianę w „demoniczną” wersję naszego heroła - uĹźycie "trójkąta" na padzie powodowało jedynie, Ĺźe Nero uzyskiwał krótkotrwałe przyspieszenie.

Jeśli mówimy o walce, to w tym aspekcie trudno zauwaĹźyć jakiekolwiek większe zmiany - wygląda ona praktycznie identycznie jak chociaĹźby w DMC3. Podobnie wykonuje się znane juĹź combosy, wybicia w powietrze, ostrzeliwanie przeciwników, powalanie ich na ziemię, itd. Szkoda, Ĺźe Konami nie pokusiło się na jakieś większe rewolucje pod tym względem (chociaĹź jak powszechnie wiadomo, nie opłaca się zmieniać czegoś, co doskonale sprawdza się w akcji). Tradycyjnie równieĹź kaĹźde uderzenie wroga jest ocenianie, a tworzenie coraz dłuĹźszych kombinacji nagradzane coraz lepszą rangą.

Generalnie najciekawszą innowacją w systemie walki okazuje się być demoniczna pięść Nero, którą wykonywać moĹźna róĹźne specjalne ataki. Fajnie prezentuje się motyw z wyrzuceniem przeciwnika w powietrze, a następnie wyskokiem i potężnym uderzeniem przybicie go do ziemi, które powoduje pęknięcie podłoĹźa i poranienie innych znajdujących się w pobliĹźu wrogów, czy chwilowe odłączenie się dłoni od ramienia, chwycenie potwora znajdującego się w oddali i przyciągnięcie go do siebie, dzięki czemu moĹźna mu sprzedać serie ciosów z bliskiej odległości. Brzmi zawile, ale w akcji prezentuje się bardzo efektownie.

Na pewno nie moĹźna odmówić fachowości twórcom, jeśli chodzi o design przeciwników. Wprawdzie na demku zobaczyć moĹźna było jedynie parę kreatur, ale ich wygląd i animacja robią naprawdę niezłe wraĹźenie. Dziwne pokraki poruszające się na chudych, drewniano-podobnych nóĹźkach, z długą kosą zamiast jednej ręki i zielonymi głowami poruszają się naprawdę fachowo i dorównują klasą choćby kukiełkom znanym z pierwszej części DMC. Podobne wraĹźenie robi równieĹź wielki, płonący (ogień jest stworzony niezwykle realistycznie, widać Ĺźe ogniki naprawdę poruszają się na jego ciele), przypominający trochę Balroga z LOTR’a boss uzbrojony w potężny miecz, z którym zmierzyć się moĹźna było w jednej z grywanych lokacji. Dodatkowo ciekawie prezentował się fakt, Ĺźe potwór niszczył swoimi silnymi uderzeniami otaczające go drewniane domki - ciekawe czy w grze znajdzie się więcej takich interaktywnych momentów, w których wokół coś będzie się rozpadać...

Graficznie Devil May Cry 4 prezentuje się całkiem przyzwoicie, widać Ĺźe otoczenie jest bardziej szczegółowe i da się zauwaĹźyć róĹźnicę pomiędzy current a next-genem. Szczególnie pozytywne wraĹźenie robią specjalne efekty, jakie występują np. podczas uĹźywania demonicznej pięści, czy gdy wykonuje się zwykłe cięcie mieczem, a powietrze widowiskowo się załamuje - pod tym względem chłopaki z Capcomu wykonali juĹź kawał dobre roboty.

Na chwilę obecną DMC4 nie róĹźni się zbytnio od swojej poprzedniczki, lecz moĹźna mieć nadzieję, Ĺźe twórcy sprawią, iĹź debiut serii na PLAYSTATION3 będzie czymś więcej niĹź tylko kolejnym zwykłym sequelem w HD. Szczególnie ciekawie zapowiada się fabuła najnowszego Devila i fakt, Ĺźe na jednym z najnowszych trailerów zobaczyć moĹźna postać, którą moĹźe okazać się być sam Dante, jednak jak na razie nie wiadomo jaką rolę odegra on w tej całej historii. [Nelson]

 

Genji: Days of the Blade - wraĹźenia [PS3]

Druga odsłona Genji, mimo iĹź wcale nie zapowiada się na grę wybitną i ponadczasową, to chyba wszystkim doskonale utkwiła w pamięci po tym, w jaki sposób została zaprezentowana na niedawnych targach E3. Wielu graczy do dziś śmieje się, z powoli przechodzących do legendy tekstów takich jak "Giant Enemy Crab", "Attack its weak point for MASSIVE DAMAGE!", czy choćby jakĹźe next-genowo brzmiące "Real time weapon changing". Ale w końcu nie samymi krabami Genji 2 stoi.

Niestety juĹź na samym początku tego co oddano do dyspozycji na TGS-ie napotykamy pewien zgrzyt. Grywalne demo, jakim moĹźna było cieszyć, to w zasadzie ta sama demówka, z którą mieliśmy do czynienia na Electronic Entertainment Expo. Co prawda mamy tu jedną postać więcej i jest jednak trochę więcej grania niĹź w Los Angeles, to mimo to wciąż pozostaje pewien niedosyt, jak po zjedzeniu odgrzanego kotleta.

Kolejną rzeczą, jaka na mnie wywarła dosyć negatywne wraĹźenie jest fakt, Ĺźe gra wydaje się jakaś taka wolna. JuĹź pomijam fakt, Ĺźe nie ma tu raczej 60 klatek na sekundę, ale chodzi po prostu o to, Ĺźe mimo tego, Ĺźe bez przerwy coś się dzieje, to wkrada się w to wszystko pewien mozół i ani to jakieś wciągające się nie wydaje za bardzo, ani specjalnie dynamiczne, a przecieĹź to powinny być główne cechy slashera!

Dobrze chociaż, że w Days of the Blade znalazł się jeden bardzo interesujący patent, choć może nie jakiś wyjątkowy na światową skalę. Nie jest to jednak "real time weapon changing", a "real time chara changing", czyli zmienianie się pomiędzy postaciami w czasie rzeczywistym. Tak więc niemal jednocześnie mamy do dyspozycji samuraja Yoshitsune, napakowanego mnicha Benkeia, albo bardzo szybką i zwinną Shizukę. To jest coś, co może dawać znacznie więcej, niż gdybyśmy ganiali tylko jednym herosem i żywię nadzieję, że możliwości jakie daje taka opcja zostaną wykorzystane.

Szkoda, Ĺźe wydaje się, iĹź moĹźliwości PS3 przy Days of the Blade wykorzystywane nie są. Grafika w nowym Genji to naprawdę nie jest to, czego spodziewałbym się po grze na konsolę o takiej mocy jak PLAYSTATION 3. MoĹźna to oczywiście tłumaczyć tym, Ĺźe walka trwa na ekranie w zasadzie bez przerwy, pełno jest róĹźnych ninjasów, samurajów i innych Giant Enemy Crabów, które chcą upolować głównych bohaterów. Jednak wciąż jestem skłonny uwaĹźać, Ĺźe z maszynki od Sony moĹźna by wykrzesać sporo więcej. MoĹźe nie grafikę taką, jak na całkiem ładnych renderowanych filmikach, które w Genji zobaczymy, ale mimo wszystko – zawsze moĹźe być lepiej.

Podsumowując – Days of the Blade raczej nie zapowiada się na megahiciora, który zapamiętywać będzie moĹźna z jakichś innych powodów niĹź jego śmieszna prezentacja w Mieście Aniołów. Przede wszystkim gra jest zbyt wolna, no i jej oprawa teĹź nie wydaje się być specjalnie dobra na dzień dzisiejszy, a nie sądzę, by do premiery PS3 w tej kwestii miało się zbyt duĹźo zmienić. Oczywiście nie moĹźna nazywać tego przedwcześnie mianem crapu, ale szczerze wątpie, by nowe Genji miało jakiekolwiek szanse na podwaĹźenie pozycji takich serii jak Devil May Cry czy Onimusha, a o God of War nawet nie wspominając. Więcej screenów znajdziecie w GALERII. [Siergiej]