Większość walk spędzicie jako sojusznik słabszej strony. Bardzo łatwo o tym zapomnieć i zapędzić się w walce, czego skutkiem jest najczęściej powrót do ostatniego punktu kontrolnego. Nie pomaga nawet towarzyszący oddział, który jest równie użyteczny co pomagierzy z serii Call of Duty. Niestety, śmierć w większości przypadków oznacza powtórkę kilkunastominutowego strzelania do rakiet lub pojedynczych jednostek zwiadowczych podczas oczekiwania na przybycie głównej fali wrogów. Ta sama sytuacja dręczyła w zeszłym roku pecetowców i dziwne, że zapisy nie zostały inaczej rozmieszczone, szczególnie, że deweloperom udało się nagrać nowe dialogi, lepiej doprecyzować cele misji czy zmienić balans jednostek. Pochwalić należy natomiast sposób sterowania. Chociaż przez pierwsze minuty wydawało mi się ono zupełnie nieintuicyjne, to jednak po nabraniu odpowiedniej wprawy wywijanie beczek kosmicznym bezerkerem stało się zupełnie naturalną czynnością.

Niemniej, kiedy gameplay nabiera rozpędu, to jest co robić. Mimo tego, że jego fundamenty są praktycznie niezmienne (wspomniane zniszcz/broń), to w międzyczasie stracicie sporo nerwów, łez i potu zestrzeliwując wrogie torpedy, atakując wieżyczki na potężnym krążowniku wroga, unikając jednocześnie lekkich myśliwców latających za Wami jak rój wściekłych szerszeni. I to dosłownie. Gra czasami potrafi dać w kość nawet na „normalu”, szczególnie podczas większych bitek. Zbawieniem dla tłumionej frustracji są fragmenty, w których możecie skupić się wyłącznie na jednej czynności, ale te można wyliczyć na palcach jednej ręki.

Podczas swojej przygody Adams zwiedzi wiele najróżniejszych zakątków kosmosu, wliczając w to okolice Ziemi i Księżyca. Twórcy świetnie poradzili sobie podczas projektowania poszczególnych lokacji, przedstawiając kosmos jako przepiękne miejsce, w jakim nie brakuje wspaniałych widoków a nie jako wielki, czarny bezkres, którym rzeczywiście jest. Podczas kilkugodzinnej kampanii postrzelacie laserami na tle umierającej gwiazdy, czy różnorakich systemów planetarnych, a to dopiero początek! Pozostałe elementy graficzne, jak przykładowo „kartonowe” modele statków prezentują się średnio, jednak sam design otoczenia sprawia, że walory wizualne są jak najbardziej do zaakceptowania. Podobna sytuacja tyczy się oprawy dźwiękowej, która z jednej strony czaruje soundtrackiem, natomiast z drugiej kaleczy małżowiny uszne sztywnymi dialogami.

Nie oszukujmy się, Strike Suit Zero nie jest najlepszą grą dostępną na PlayStation 4 i Xbox One. Zwłaszcza, że jej cena to jakieś 75 zł. Nie jest to również produkcja, którą każdy może brać w ciemno, nawet w takich czasach jak teraz kiedy tytułów na nową generację jest jak na lekarstwo. Bo mimo tego, że deweloperzy promowali swój najnowszy twór hasłami w stylu „odrodzenie kosmicznych strzelanin”, to nie do końca wywiązali się ze swoich słów. Choć to całkiem grywalna produkcja, to mam wrażenie, że tytuł może zawieźć nawet fanów gatunku. Niemniej jeśli jesteście jednymi z nich i tęsknicie za wypełnioną bitwami kosmiczną próżnią, jak za dawną, utraconą miłością, to być może warto dać tytułowi szansę. Na przykład w imię starych, dobrych czasów. 

Paweł "Powlol" Rogalski

 
Plusy:

• Wymagająca;
• Piękne mapy;
• Pierwsze godziny gry dają masę frajdy...

Minusy:

• ... ale później wkrada się monotonia;
• źle rozłożone punkty kontrolne;
• słabo wykonana fabuła.