SSX to jedna z gier, które miały pokazać moc PS2. Czy słusznie? Po zapoznaniu się z samą grą, mogę to potwierdzić.

SSX ma trochę inną formułę niż inne gry tego typu. Tu liczy się przede wszystkim prędkość, choć tricki także są potrzebne. Wykonując je, po prawej stronie ekranu rośnie specjalny pasek (speed boost), który symbolizuje przyspieszenie. Gdy uzbierasz go już trochę, możesz wcisnąć kwadrat - załączy się przez chwilę montion blur, Twój zawodnik przyspieszy, pozostawiając za sobą leciutką smugę. Jest też oczywiście specjalny tryb do robienia tricków.

Trasy zostały zaprojektowane rewelacyjnie. Są to chyba najdłuższe tory ze wszystkich gier snowboarderowych jakie widziałem. Dość powiedzieć, że jedną z nich po raz pierwszy jechałem ponad 6 minut ! I co bardzo ważne - tory nie są monotonne, więc nie wkrada się uczucie nudy. Cały czas jest co robić - wybić się z rampy, przeslide'ować po rurce czy drzewie, czy też skorzystać ze skrótu... Właśnie - skróty. Nie wiem kto projektował poszczególne trasy, ale widać, że zna się na rzeczy. Skróty są rewelacyjnie porozmieszczane, większość z nich dosyć łatwo jest znaleźć, jednak najlepsze są najbardziej ukryte. Warto dodać, że zawodnicy sterowani przez konsolę (a ścigasz się z 5 przeciwnikami) nie zamierzają ułatwiać sprawy. Gdy tylko znajdą się w pobliżu, nie omieszkają wypłacić Ci plomby prosto w czoło, czy też przypadkiem zahaczyć Cię łokciem :). Na szczęście i Ty nie pozostaniesz im dłużny i przy pomocy prawej gałki analogowej oddasz im to, co się im należy.

Na koniec jeszcze króciutko o oprawie audio/video - całkowicie spełnia swoje zadanie. Śnieg wygląda rewelacyjnie, zawodnicy są świetnie animowani a animacja zasuwa w 60 fps'ach. Nie gorzej jest z dźwiękiem. Kawałki do tematyki snowboardu pasują wyśmienicie.

Cóż, nie ukrywam, że te pierwsze wrażenia piszę już po pobieżnym zapoznaniu się z pełną wersją tego świetnego tytułu. Nie chciałem jednak pisać recenzji, póki nie przejdę do końca gry. Po więcej szczegółów zapraszam już niedługo do recenzji.

Baron Ski