Ponad trzy lata przyszło nam czekać na kontynuację Splinter Cell: Conviction. Twórcy miotają się nie wiedząc w którą stronę z tą serią pójść. W poprzedniej części skoncentrowali się na postaci głównego bohatera i fabule, jednocześnie nieco upraszczając rozgrywkę i czyniąc ją bardziej przystępną (casualową). Najnowszy Blacklist wraca jednak do korzeni – bardziej przypomina trzy pierwsze odsłony serii, jest bardziej „surowy”, mniej nastawiony na opowiadanie fabuły i przede wszystkim mniej wybacza podczas rozgrywki. Ucieszyć powinni się zatem zajadli przeciwnicy patentów zastosowanych w Conviction tęskniący za klimatem z pierwszych części. Czy jednak wyszło to całej marce na dobre?

Szczerze mówiąc bawi mnie obecna nagonka na Conviction. Przed napisaniem tego tekstu zerknąłem na kilka recenzji i przeczytałem o „niewypale”, „wypadku przy pracy” czy słabszej formie Ubisoftu przy okazji tworzenia poprzedniego wydania serii. Zerknąłem potem do archiwum tych samych serwisów w poszukiwaniu recenzji Conviction – znalazłem oceny rzędu 8.0, 8.5, 8.9 itp., rzeczywiście świadczące o niewypale… Nie dajmy się zwariować. Osobiście bardzo ciepło wspominam poprzednią odsłonę serii. Podobała mi się wreszcie dobra, wciągająca fabuła (pierwsze trzy części nie błyszczały pod tym względem), skoncentrowanie się na dylematach Sama Fishera, nowe patenty i świetny tryb kooperacji. Pewnie, Ĺźe było teĹź kilka słabszych momentów (m.in. poziomy nastawione na strzelanie, a nie na skradanie się), ale i tak jest to tytuł, do którego będę z przyjemnością wracał po latach. W tej recenzji nie będzie więc wywodów na temat słabości Conviction, skupię się raczej na zmianach, jakie znowu dopadły Splinter Cella.

Choć Ubisoft Montreal odcina się trochę od stylu rozgrywki z Conviction, to jednak kilka elementów udało się do Blacklist przemycić. Mamy więc zaznaczanie wrogów (maksymalnie trzech) i potem ich cichą likwidację po naciśnięciu jednego przycisku (system „Mark & Execute”), oznaczanie ostatnio widzianej pozycji bohatera podczas strzelanin „duchem” (system „Last Known Position”), który sugeruje w którą stronę będą kierować się przeciwnicy, czy wreszcie wtapiające się w otoczenie napisy pokazujące aktualny cel do wykonania. Do tego jednak dołoĹźono klimat z pierwszych części, kiedy to bardzo waĹźne było ukrywanie się w cieniu i eliminowanie wszelkich Ĺşródeł światła. Blacklist to znowu „ciemna” gra – bardzo duĹźo czasu spędzicie uĹźywając gogli noktowizyjnych, zupełnie tak samo jak dekadę temu. To ponownie pozycja, w której otwarte strzelaniny nie mają Ĺźadnego sensu. Wielokrotnie opłaca się czekanie choćby i minutę w bezruchu i obserwowanie ruchów straĹźników, by potem zakraść się i wyeliminować ich po cichu. Jeśli zostanie wszczęty alarm, przewaga liczebna przeciwników jest zbyt duĹźa, aby z nimi zaczynać walkę – naleĹźy brać nogi za pas i odczekać.

Twórcy zachęcają jak tylko mogą do cichej eliminacji. Za pozostanie niezauwaĹźonym i wykańczanie oponentów po cichu główny bohater dostaje pieniądze, które póĹşniej moĹźe wykorzystać do odblokowywania kolejnych umiejętności, broni, gadĹźetów, czy HUD-a. Po kaĹźdej misji następuje podsumowanie i przyznawane są punkty doświadczenia w trzech kategoriach nazwanych w naszej polskiej wersji: Duch, Pantera i Szturmowiec. Nietrudno zgadnąć, Ĺźe najwięcej punktów jest za skradanie się, więc najbardziej opłacalne jest bycie „Duchem”, natomiast Szturmowiec to otwarta walka i wycinanie wrogich patroli seriami z karabinu. Warto równieĹź od czasu do czasu zboczyć z głównej ścieĹźki i wypełnić jakieś zadanie poboczne albo poszukać kluczowych przeciwników czy ukrytych przedmiotów (np. laptopów). Wszystko po to, aby zainkasować kasę na póĹşniejsze wydatki.

Motywacja jest spora, bo na samym początku Sam startuje z naprawdę mizernym wyposaĹźeniem. Nie posiada nawet radaru informującego go o przeciwnikach będących w pobliĹźu, nie mówiąc juĹź o sonarze (wymiennym z goglami noktowizyjnymi), dzięki któremu moĹźe podejrzeć pozycję oponentów nawet przez najbliĹźsze ściany. Właśnie zarobione pieniądze przydadzą się do kupowania takich drobiazgów. Najpierw warto zainwestować w radar, potem w upgrade pokazujący nie tylko gdzie są, ale teĹź w którym kierunku zwróceni są przeciwnicy. Z czasem zyskujemy dostęp do lepszego kombinezonu i jego części składowych pozwalających na bezszelestne poruszanie się, nowych broni, gadĹźetów. Te wszystkie rzeczy naprawdę przydają się w póĹşniejszych poziomach – mocno rozbudowanych i obfitujących w duĹźe grupy wrogich patroli, psów i „cięższych” jednostek.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Fabuła niestety nie jest w Blacklist tak mocną stroną jak w Conviction. Wracamy do średnio ciekawych motywów, którymi karmieni byliśmy w pierwszych odsłonach serii. Terroryści, zwani tutaj InĹźynierami, znowu zagraĹźają rządowi Stanów Zjednoczonych. Żądają wycofania Ĺźołnierzy USA z okupowanych rejonów – w innym wypadku zamierzają storpedować kraj serią ataków. Celem mają być obiekty oznaczone tytułową „Czarną Listą”. Oczywiście z misją powstrzymania tajemniczej organizacji zostaje wysłany Sam Fisher wraz ze swoją ekipą. Mamy tu do czynienia z suchą, dość nudną historią, która nie zaskoczy Was niczym szczególnym. Dla mnie w ogóle nie stanowiła wabika, który utrzymywałby mnie przed ekranem. Jest po prostu schematycznie, zbyt  „politycznie” i brakuje większego skoncentrowania się na emocjach głównego bohatera. To, za co chwaliliśmy Conviction, choćby w naszej recenzji sprzed trzech lat, uleciało. Dodatkowo nie pomaga fakt, Ĺźe tym razem „głosem” głównego bohatera nie jest juĹź Michael Ironside – ustąpił pola Ericowi Johnsonowi, któremu dodatkowo pobrano twarz, ruchy (mo-cap) i umieszczono w grze. CóĹź, mi wygląd nowego Fishera nie przypadł do gustu – przypomina raczej głównego bohatera Mass Effect niĹź postać będącą wizytówką Splinter Cell. Wygląda niczym przeciętny NPC w którejkolwiek z gier video, którego twarzy nie zapamiętacie nawet po ukończeniu gry.

Nowością jest centrum dowodzenia w postaci samolotu Paladyn – bardzo przypomina on Normandię z Mass Effect, choć jest odpowiednio mniejszy. Mamy tu moĹźliwość porozmawiania z pozostałymi członkami załogi, dokupienia usprawnień czy wreszcie wyboru misji. Jeśli ktoś się uprze, moĹźe spróbować rozmawiać z pozostałymi członkami ekipy i przeciągnąć sobie czas gry o jakieś pół godziny, ale szczerze mówiąc rozmowy niewiele wnoszą, a postacie drugoplanowe nie mają zbyt wiele do powiedzenia. W ogóle brak im charyzmy i są schematyczne do bólu. Jak juĹź jednak mówiłem, najnowszy Splinter Cell nie stawia na głębsze relacje międzyludzkie, a na sztampową fabułę rodem ze średniego kina akcji, zatem pogadanki z załogą moĹźna sobie w zasadzie odpuścić.