Zaskoczyła mnie kooperacja oraz fakt, Ĺźe te zadania (w sumie bodajĹźe 14) moĹźna pokonywać w większości równieĹź w pojedynkę. Questy są naprawdę róĹźne i wielokrotnie nie odstają poziomem nawet od misji z głównej kampanii! Niektóre nawet mają swoją fabułę, choć zdarzają się równieĹź wariacje popularnej Hordy (eliminowanie kolejnych fal przeciwników), etapy z czyszczeniem oponentów bez moĹźliwości wykrycia, czy z określonymi celami sabotaĹźowymi. Niektóre zadania wymagają współpracy w kooperacji, większość jednak moĹźna pokonać solo, co jeszcze bardziej zwiększa Ĺźywotność tytułu dla samotnych graczy. Warto jednak zaprosić do gry drugą osobę, bo zadania jeszcze bardziej zyskują wówczas na atrakcyjności. Tym bardziej, Ĺźe oprócz trybu sieciowego moĹźna równieĹź zagrać na split-screenie (co dziwne, wersja na Wii U nie ma zaimplementowanej tej opcji…). Brawa dla twórców za te dodatki, bo nie mamy tutaj do czynienia z przerobionymi poziomami z głównej kampanii – lokacje są nowe i nie mniej rozbudowane.

Zostaje nam wreszcie tryb ‘Szpiedzy kontra Najemnicy’, który ma swoich zwolenników na całym świecie. Fajnie, Ĺźe nie mamy tu do czynienia ze zwykłym deathmatchem tylko zadaniami zbliĹźonymi do kampanii. Szpiedzy mają za zadanie zhackować kilka terminali, a druga grupa – duĹźo bardziej opancerzona i działająca w widoku FPP -  ma im w tym przeszkodzić. Oczywiście występują dysproporcje pomiędzy dwoma teamami, ale w tym właśnie tkwi urok tego trybu. Po jednej rundzie role się odwracają i całość zaczyna się od początku, tylko ze zmienionymi realiami. Generalnie tryb jest w porządku i potrafi utrzymać przy ekranie przez wiele godzin. Z pewnością nie osiągnie popularności na miarę Call of Duty, ale na pewno znajdzie swoich fanów.

Na koniec kilka słów na temat oprawy A/V. Blacklist wyciska wszystko co się da z konsol obecnej generacji i prezentuje się bardzo dobrze. Faktem jest, Ĺźe duĹźo tutaj ciemnych pomieszczeń, ale czasami gra potrafi zaskoczyć rozbudowaniem i wielopoziomowymi lokacjami. Dają radę równieĹź tekstury, choć posiadacze Xboxów 360 muszą pamiętać o instalacji 3GB danych na dysku, aby mieć moĹźliwość oglądania oprawy graficznej w jej pełnej krasie (gra ukazała się tutaj na dwóch płytach DVD). Z kolei oprawa dĹşwiękowa trzyma wysoki poziom serii, choć od czasu do czasu denerwują dialogi. Nie pomaga nowy głos dla Sama Fishera, ale w gruncie rzeczy jest w porządku. Blacklist ukazał się w polskiej wersji językowej (napisy), która ma niestety kilka drobnych niedociągnięć (zdarzają się literówki czy nieprzetłumaczone kwestie).

Przyszedł czas na podsumowanie. Ubisoft po raz kolejny zmienił konwencję Splinter Cell i choć nie wszystko mi się tutaj spodobało, to grę jak najbardziej oceniam pozytywnie. Szkoda, Ĺźe zrezygnowano z większego nacisku na fabułę i dylematy głównego bohatera, ale nie moĹźna mieć wszystkiego. Ci, którzy czekali na powrót serii do korzeni mogą otwierać szampana. Znowu jest trudno, trzeba przemykać w cieniu i dokładnie planować swoje posunięcia. Szkoda tylko, Ĺźe nie dopracowano sterowania i mimo wszystko nie zaproponowano nam jakiegoś lepszego systemu checkpointów – powtarzanie 20-minutowego fragmentu po zgonie naprawdę nie jest fajne. Wyszła nam gra bardzo dobra, w którą bezsprzecznie warto zagrać, ale jednak dość „surowa” i wymagająca. Pewnie hardcore’owi fani serii ją pokochają, ale czy reszta zareaguje równie entuzjastycznie? Blacklist jest jak najbardziej godny polecenia, miejcie jednak na uwadze jego wszystkie cechy, o których wspomniałem wcześniej.

Rafał „Baron Ski” Skierski

PLUSY:

• DuĹźa swoboda w docieraniu do celu;
• Zdecydowane nastawienie na skradanie się (otwarta walka nie ma tu sensu);
• Centrum dowodzenia (pokład samolotu Paladyn + moĹźliwości ulepszeń broni / gadĹźetów / HUD-a);
• Świetnie zaprojektowane poziomy;
• 11 duĹźych misji w kampanii + jeszcze więcej w kooperacji i tryb Szpiedzy vs Najemnicy;
• Misje poboczne nie są wariacjami na temat głównych zadań – to zupełnie nowe questy na nowych mapach;
• Powrót do wielu rozwiązań z pierwszych odsłon Splinter Cell.

MINUSY:

• Przeciętna „polityczna” fabuła – rodem z pierwszych części (Conviction był po tym względem duĹźo ciekawszy);
• Dziwny system sterowania do którego trudno przywyknąć;
• Wielokrotnie ten sam przycisk odpowiada za dwie róĹźne akcje;
• Po zaliczeniu zgonu trzeba powtarzać spory kawałek misji (gra wraca nas na sam początek – przed drzwi – danej bazy / kompleksu).
• Na Wii U - brak moĹźliwości zagrania na split-screenie w kooperacji.