Ogromnym plusem Splinter Cell: Blacklist są świetnie zaprojektowane poziomy. Zapomnijcie o pseudo-otwartych etapach z poprzednich części. Tu naprawdę do celu prowadzi wiele róĹźnych dróg! Zaręczam Wam, Ĺźe gra wytrzymuje wielokrotne podejścia właśnie dzięki duĹźym, rozbudowanym lokacjom – ten sam fragment misji moĹźna pokonać na kilka róĹźnych sposobów. MoĹźna iść w otwartą walkę, zakraść się kanałami, skorzystać z szybów wentylacyjnych, czy wspinać się po zewnętrznej części budynku. MoĹźliwe, Ĺźe zaliczając grę po raz pierwszy nie zobaczycie nawet połowy atrakcji przygotowanych przez twórców. Jasne, Ĺźe trafiają się równieĹź sekcje liniowe, ale i tak swoboda wyboru w pozostałych fragmentach jest godna podziwu. Właśnie tak to powinno wyglądać w skradance, Ĺźeby gra zmuszała nas do przemyśleń. Zaryzykować i podbiec od tyłu do przeciwnika? Strzelić w Ĺşródło światła i ułatwić sobie Ĺźycie jednocześnie zwracając uwagę straĹźników, czy moĹźe podkraść się szybem wentylacyjnym? Wielokrotnie będziecie stawać przed takimi dylematami – i bardzo dobrze.

Poziom trudności od samego początku jest wysoki i od razu temperuje wszelkie zachowania w stylu Rambo. Jak wspomniałem, główny bohater nie posiada na wstępie większości gadĹźetów, co tym bardziej utrudnia sprawę. Nawet jednak póĹşniej, gdy juĹź będziecie dysponować gadĹźetami i ulepszonym HUD-em, nie będzie łatwiej. Tereny patrolują zarówno straĹźnicy, jak i psy, które wyczuwają Fishera nawet go bezpośrednio nie widząc.  Do tego dochodzą mocniej opancerzone jednostki, które moĹźna załatwić jedynie zakradając się od tyłu, bądĹş skacząc na nich z góry. KaĹźdy ruch trzeba mocno przemyśleć, bo gra nie wybaczy wielu błędów. Wielokrotnie zdarza się tak, Ĺźe początek misji to wejście do jakiejś bazy / posiadłości, gdzie celem jest przedarcie się do określonego punktu. Jeśli po drodze wdacie się w strzelaninę i Fisher polegnie, zostaniecie cofnięci na sam początek - kilka takich restartów i moĹźecie mi wierzyć, będziecie mocno planować kaĹźde działanie.

Z drugiej strony nie ma teĹź co przesadzać, Ĺźe oto dostaliśmy tytuł niemoĹźebnie trudny. Spokojnie, poradzicie sobie z wykańczaniem oponentów, o ile tylko będziecie odpowiednio planować swoje działania. Przeciwnicy nie są zbyt rozgarnięci i znowu dają się zachodzić od tyłu jak dzieci. Fisher moĹźe teĹź zwracać ich uwagę podgwizdując bądĹş mówiąc coś po cichu – wystarczy zwabić tak jakiegoś delikwenta i po cichu unicestwić. Powraca wreszcie moĹźliwość przenoszenia ciał, czego w Conviction (co było głupie do potęgi) nie moĹźna było robić. Teraz jak najbardziej warto się za to zabierać, bo zostawione ciało moĹźe zaalarmować innych straĹźników i co za tym idzie spowodować alarm w szeregach wroga. Co ciekawe, potrafią oni nawet dostrzec, Ĺźe jakieś drzwi są otwarte, a przecieĹź wcześniej nie były – fajnie, Ĺźe trzeba zwracać uwagę nawet na takie detale. Gdy juĹź Fisher zostanie zauwaĹźony, powinien jak najszybciej ukryć się w bezpiecznym miejscu. Otwarta walka nie ma większego sensu, bo na miejsce wzywane są bardziej opancerzone jednostki. Poza tym, przeciwnicy potrafią zachodzić bohatera z kilku róĹźnych stron, zatem wielowymiarowość poziomów działa tutaj takĹźe na ich korzyść.

Z drugiej strony, straĹźnicy nie są specjalnie inteligentni, gdy działamy po cichu. Pomijam juĹź fakt, Ĺźe nie budzi ich wątpliwości to, iĹź z patrolujących teren ośmiu osób nagle zostały dwie, ale zbyt łatwo dają się zwabić i obezwładnić. Czasami z większej odległości nie widzą teĹź sceny unieszkodliwiania swojego kolegi, ale to częsta przypadłość gier skradankowych. Malkontentom polecam jednak grać na najwyĹźszym poziomie trudności, gdzie zmysły oponentów są bardziej wyostrzone, nie mamy dostępu do części gadĹźetów oraz trybu Egzekucji („Mark & Execute”). Wówczas robi się naprawdę wymagająco i ciekawie.

Irytuje trochę niedopracowany system sterowania, przez który Blacklist określany jest grą dla hardcore’owców. Faktycznie, rozłoĹźenie przycisków nie jest najwygodniejsze i nawet po kilku godzinach zastanawiałem się jak wykonać niektóre akcje. Irytuje chociaĹźby przełączanie się pomiędzy goglami – w poprzednich częściach moĹźna to było robić jednym przyciskiem, a teraz trzeba wejść do menu kontekstowego i wybrać odpowiedni gadĹźet. Druga sprawa to zaglądanie kamerką pod drzwiami – patent doskonale znany z poprzednich odsłon serii. Tym razem trzeba najpierw skierować kamerę w dół i aktywować tę funkcję jednym z przycisków. Co gorsze, ten sam przycisk standardowo odpowiada za normalne otwarcie drzwi, gdy w dół nie patrzymy – łatwo więc o pomyłkę. Gra często ma problem z tego typu akcjami. Przycisk „X” (wersja na X360) odpowiada na przykład za obezwładnianie przeciwników, jak i za wywaĹźanie drzwi („z buta”). Zdarzyło mi się, Ĺźe przykucnąłem za drzwiami czekając na zmierzającego w moją stronę straĹźnika i chcąc go unicestwić wcisnąłem odpowiedni przycisk. Fisher zamiast pożądanej akcji wywaĹźył drzwi, czym spowodował alarm i został kilka sekund póĹşniej wyeliminowany. Nie ma nic gorszego niĹź powtarzanie sporego kawałka misji przez tak głupie błędy… Nie wiem teĹź choćby dlaczego do niektórych obiektów nie moĹźna się „przykleić”. WeĹşmy dwuczęściowe drzwi – po otwarciu jednego skrzydła i próby „przyklejenia się” do drugiego, główny bohater zaczyna skradać się przy murze obok… Oczywiście są to wszystko błędy, do których moĹźna przywyknąć i przymknąć na nie oko, ale czy nie dało się ich uniknąć? Powinno to być wszystko duĹźo bardziej intuicyjne, chyba Ĺźe developer chce trafić tylko do wąskiej grupki fanów pierwszych części.

Główna kampania składa się z 11 misji – długich i wymagających, o czym juĹź Wam wspominałem. Trudno tak naprawdę oszacować czas ich przejścia, bo duĹźo zaleĹźy tu od stylu grającego. MoĹźna powoli skradać się i wypatrywać ścieĹźki wszystkich straĹźników lub eliminować ich szybciej. MoĹźna jednak przyjąć, Ĺźe poświęcicie te 8-10 godzin minimum, a to nie koniec atrakcji. Mamy bowiem jeszcze zadania drugoplanowe (kooperacyjne i solo) oraz tryb ‘Szpiedzy vs Najemnicy’.