Sonic to z pewnych względów ważna pozycja w bibliotece gier na konsolę Microsoftu w tym roku. Raz, że to bardzo rozpoznawalny bohater, którego znają chyba wszyscy, a dwa - jakoś nie widzę zbyt wielu platformówek na zbliżającą się zimę. Jednak czy next-genowa maskotka Segi zasługuje na to miano? Grywalna wersja pozwoliła mi wyrobić sobie zdanie o najnowszej części.
Do dyspozycji oddano tylko jeden poziom, w dodatku dość krótki, ale mimo wszystko dający jakie takie pojęcie o tym, co będzie można znaleźć w pełnej wersji. Dostępny był jedynie Sonic (w pełnej wersji będą też jego kumple), a jeśli chodzi o poziom, to doskonale znacie go z udostępnianych dotychczas screenshotów (zieleń, wodospady, etc.). Po kilkukrotnym ukończeniu dema nasunęło mi się parę refleksji, którymi chciałbym się z Wami podzielić.
Po pierwsze z początku sterowanie wydaje się być nazbyt czułe - bardzo łatwo jest wpaść w przepaść. Z czasem wszystko się opanowuje, ale mimo wszystko nie jest to najlepszy tytuł dla początkujących. Repertuar ruchów Sonica może nie powala na kolana, ale myślę, że warto go przedstawić. Oprócz standardowego biegania w szaleńczym tempie niebieski jeż potrafi także uderzać z powietrza (wystarczy wcisnąć dwa razy skok), wykonywać tzw. "stompy" (uderzenie z góry w ziemię) oraz robić wślizg. To wystarcza by rozprawiać się z napotkanymi na drodze przeciwnikami. A ci do najbardziej inteligentnych nie należą - w zasadzie przez cały czas tylko stoją i strzelają. Warto dodać, że główny bohater po oberwaniu nie traci nagle wszystkich zbieranych pierścieni (o ile miał ich sporo), jak to miało miejsce w poprzednich częściach. Daje to większy margines dopuszczalnych wtop.
Dostępny w demku poziom bazował na poruszaniu się między małymi wysepkami umieszczonymi nad przepaścią. Gameplay w sumie niczym mnie nie zaskoczył i prezentował się w miarę podobnie do poprzednich części na starsze konsole. Trochę skakania po trampolinach, sunięcie po poręczach, pola przyspieszające, bieganie po ścianach i okazjonalne rozwalanie przeciwników. Może się to wszystko wydawać nieco chaotyczne na pierwszy rzut oka i... takie jest w istocie. Często nie wiadomo gdzie dalej się udać, a chyba nikt nie lubi skakania w przepaść bo "może się uda". Bardzo podobało mi się natomiast to, że do celu prowadzi wiele dróg, to znaczy podróżując przed siebie można bez problemu natrafić na sekcje bonusowe (np. wskakując w specjalny kolorowy okrąg podczas podróżowania na "rynnie"). To daje jakieś tam podstawy by przypuszczać, że w pełnej wersji będzie można przechodzić poziomy wielokrotnie, cały czas znajdując na nich coś nowego.
Niestety, oprawa graficzna nie powaliła mnie na kolana. Całość prezentuje się ładnie, jest miła dla oka, ale prócz dużej widoczności i tekstur w wysokiej rozdzielczości trudno tu się dopatrzyć znamion nowej generacji. Czy złożone z dwóch bitmap na krzyż krzewy to jest to czego oczekujecie? Czy szarpiąca w co gorętszych momentach animacja może być tolerowana na next-genie? Moim zdaniem nie i pod tym względem lekko zawiodłem się na StH. Do premiery w sumie już niewiele czasu, więc jakoś trudno mi uwierzyć, by coś się w tej materii poprawiło do premiery pełnej wersji. Muszę powiedzieć, że udało mi się nawet wypaść poza planszę (czarna pustka), co już w ogóle źle świadczy o autorach. Ponarzekać można też na kamerę, która tak szaleje, że aż często dezorientuje.
Sonic the Hedgehog z pewnością nie będzie tytułem, który zbierze najwyższe noty. Coś mi się wydaje, że będzie to niezobowiązująca gierka, tak na 7/10. Szczerze wierzę, że Sega w pełnej wersji jeszcze niejednym nas zaskoczy (w końcu ma być kilku grywalnych bohaterów z różnymi umiejętnościami). Poczekajmy więc do listopada z ostatecznym werdyktem.
Baron Ski
