Tworzenie sobie samemu skrótów to jedna z kluczowych właściwości, na jakie natraficie w Unbounded. KaĹźda z tras zawiera przynajmniej 5 miejsc, w których moĹźna sobie skrócić drogę. ZałóĹźmy, Ĺźe standardowa trasa prowadzi naokoło duĹźego budynku. Mając naładowany pasek turbo zauwaĹźycie, Ĺźe moĹźecie przebić się przez ścianę i pokonać budynek przejeĹźdĹźając wewnątrz. Gra daje za taką destrukcję punkty i wręcz zmusza do tego, aby z takich skrótów korzystać. Tutaj samo wygrywanie często nic Wam nie da, bo nie uzbieracie wystarczającej liczby punktów wymaganych do odkrycia kolejnych zawodów. Jeśli jednak po drodze odkryjecie skróty, staranujecie kilku przeciwników i zdemolujecie pomniejsze elementy otoczenia, z pewnością uzbiera się niezła sumka – często drugie tyle, co otrzymalibyście za „czyste” zaliczenie wyścigu na pierwszym miejscu.

Z początku trudno przyzwyczaić się do modelu jazdy. Jest on bardzo arcade’owy, ale poślizgi są kompletnie inne niĹź to, co znamy z Ridge Racera. Zapomnijcie o płynnym sunięciu, pływaniu w zakrętach – zamiast tego mamy raczej coś podobnego do serii Flatout, czy wchodzeniu na ręcznym w starszych odsłonach serii Need for Speed. Potrzeba czasu, Ĺźeby do tego się przyzwyczaić i tak naprawdę dopiero po kilku godzinach mogłem powiedzieć, Ĺźe jako-tako opanowałem ten model. Sprawdza się on całkiem nieĹşle wówczas, gdy mamy do czynienia z szerokimi trasami, bo na wąskich i ciasnych zakrętach albo mocno zwolnicie, albo po prostu odbijecie się od bandy/budynku, innego wyjścia nie ma. W kaĹźdym razie jest to system, do którego moĹźna przywyknąć, choć wymaga to sporej dozy samozaparcia. Powiedziałbym jednak, Ĺźe spośród arcade’owych wyścigów poślizgi w Unbounded plasują się w drugiej połowie tabeli pod względem przyjemności brania zakrętów.

Jak juĹź wspomniałem, miasto zostało podzielone na dziewięć obszarów, które dość znacznie róĹźnią się od siebie. W jednej części mamy do czynienia z przedmieściami, w drugiej dominują tunele, w trzeciej tematem są doki, a w jeszcze innej bogate fragmenty miasta. Co ciekawe, niektóre fragmenty tras przeplatają się, to znaczy zaliczając jakąś trasę w drugim dystrykcie, z pewnością natraficie na fragmenty toru znane z pierwszego, zaliczonego juĹź obszaru. Z jednej strony moĹźna tu mówić o pójściu na łatwiznę autorów, ale jakoś nigdy tego mocniej tu nie odczułem. Dzięki znajomości przynajmniej części trasy moĹźna za to poczuć się pewniej sprawdzając zupełnie nową dla siebie dzielnicę. Przydaje się to o tyle, Ĺźe na trasach tak duĹźo się dzieje, Ĺźe trzeba je dość dobrze poznać, zapamiętać kluczowe fragmenty, Ĺźeby po prostu wiedzieć gdzie jechać, która odnoga jest efektywna.

Trasy wypadły całkiem nieĹşle, chociaĹź trudno tu mówić o powalającym designie całej gry. Mamy tu raczej do czynienia z porządnym rzemiosłem niĹź z genialnymi miejscówkami, które zapamiętacie na lata. Prawdę mówiąc piszę tę recenzję dwa dni po ostatniej sesji z Unbounded i trudno mi sobie przypomnieć choćby jeden tor od początku do końca. Jako fan wyścigów pamiętam wiele innych tytułów, z których lokacje zapamiętałem bez problemu, bo były świetnie zaprojektowane i charakterystyczne same dla siebie. Tutaj twórcy zaserwowali nam bezpieczny standardzik, który ni ziębi ni grzeje.

Powracając jeszcze do głównych typów wyścigów, pora wspomnieć o pozostałych rodzajach zawodów, bo Demolition Race to nie wszystko. Oprócz tego mamy jeszcze tryb polegający na driftowaniu (odliczanie czasu, a długie drifty dodają kilka sekund do licznika przedłuĹźając przejazd), fragowaniu (pasek turbo napełniający się co chwilę i taranowanie „statystów”), czy Time Trial. Tutaj jednak czasówka jest niestandardowa, to znaczy nie chodzi w niej o to, aby pokonać jakąś trasę na czas. Mamy tu raczej do czynienia z torami przeszkód, na których w niektórych miejscach lewitują niebieskie ikony zatrzymujące na chwilę czas. Chodzi oczywiście o jak najszybsze pokonanie tego typu trasy. Na koniec mamy jeszcze tzw. Shindo Racing, czyli wyścigi bez demolowania rywali i otoczenia. W sumie więc oddano nam do dyspozycji pięć rodzajów wyścigów i choć nie wydaje się to wygórowaną liczbą, to jednak wystarcza do komfortowej i róĹźnorodnej zabawy.

W czym zatem tkwi największy problem Unbounded? CóĹź, gra wydaje się trochę przypadkowa. Pomijam juĹź to, Ĺźe model jazdy jest tak naprawdę najmniej satysfakcjonujący spośród arcade’owej czołówki na rynku (daleko mu do przyjemności z jazdy w Burnout, klasycznego RR, Outruna, PGR, czy chociaĹźby Split/Second)… Problemem jest na przykład spaprana fizyka. Od czasu do czasu zdarza się, Ĺźe samochód staje dęba na trasie i w ogóle nie wiadomo dlaczego tak się dzieje. Albo przebijacie się przez jakiś skrót, włącza się kamera pasywna pokazująca to wszystko w efektowny sposób, natomiast po przełączeniu się na widok normalny, nasza fura o coś zahacza i zaczyna koziołkować… Dlaczego tak się dzieje skoro nie mamy na to kompletnie Ĺźadnego wpływu? Zrozumiałbym, gdyby były to okazjonalne przypadki, ale denerwowałem się na takie kwiatki raz na kilka wyścigów.