Gry muzyczne - wydawałoby się prosty gatunek, a tymczasem powstało naprawdę wiele ich odmian, a rozgrywka potrafi się w nich naprawdę mocno różnić. Na dobre zaczęło się chyba od Parappa the Rapper, gdzie gracz wciskał wyświetlane na ekranie przyciski w dobrym czasie. Dziś mamy takie produkcje jak Guitar Hero czy Rock Band - w ruch weszły osobne kontrolery imitujące prawdziwe instrumenty. Rhythm Paradise (w Ameryce pod nazwą Rhythm Heaven) prezentuje jeszcze trochę inne podejście do rozgrywki i nazwałbym ją raczej grą rytmiczną, gdyż to właśnie o tytułowy rytm tutaj szczególnie chodzi.

Cała gra to zbiór kilkudziesięciu minigierek, w których przy grającej muzyce należy wystukiwać kolejne dźwięki, jakie wcześniej konsola "zagrała". Nie zawsze polega to jednak tylko na powtarzaniu tego samego - czasem cała zabawa sprowadza się do stukania stylusem w ekran w odpowiednim czasie. Zacznijmy jednak od początku... Przede wszystkim grę zaczyna się od przekręcenia DS-a o 90 stopni w lewo. Wtedy lewy ekran pokazuje samą minigierkę, a prawy służy tylko i wyłącznie do kolejnych ruchów stylusem. W zależności od słyszanego dźwięku, w odpowiednim czasie trzeba wykonać jeden z czterech takich ruchów: najczęściej używane zwykłe stuknięcie, przytrzymanie stylusa na ekraniku, pocieranie nim w obie strony i wreszcie tzw. flick. Ten ostatni to szybki ruch rysikiem górę.

Jeśli miałbym opisać poszczególne minigierki jednym słowem, powiedziałbym tylko - zakręcone. Nie należy ich brać na serio, także dlatego że i graficznie prezentują się one bardzo prosto (stylistyką przypominają mocno serię Wario Ware). Graczowi przyjdzie w wyznaczonym rytmie wyrywać warzywa, robić zdjęcia jadącym pojazdom po torze wyścigowym, napełniać paliwem roboty na taśmociągu, wcielać się w DJ-a, czy występować w zespole tanecznym żab;). Całość jest podana w bardzo luźny sposób i czasem po prostu samemu chce się uśmiechnąć pod nosem na widok kolejnych pomysłów developera.

Najtrudniej jest opisać samo działanie poszczególnych gierek, bo to tak naprawdę trzeba samemu zobaczyć. Weźmy sobie na przykład pierwszą „konkurencję” - gra sobie muzyczka i mamy wydobywające się kolejne nutki "do re mi fa sol". Na "sol" gracz musi machnąć stylusem w górę, czyli wykonać wspomniany już wcześniej flick. To akurat najprostszy typ minigier, bo poza tym nie trzeba robić niczego innego. Już takie żonglowanie piłką w rytm muzyki może jednak sprawić więcej kłopotów. Przede wszystkim nieustannie należy stukać stylusem jednym rytmem (jeśli Gracz wypadnie z rytmu i przyciśnie rysikiem ekran za szybko/wolno, to i żonglująca postać straci czucie piłki - skucha;)), a na znak przyspieszyć i wykonać flicka. Zaowocuje to przerzuceniem piłki na drugą nogę i kopnięciem jej w górę. Kolejny przykład - przyrządzanie eliksirów. Należy w odpowiednim rytmie złapać rzuconą buteleczkę od swojego asystenta, potrząsnąć nią (przez pocieranie stylusem w górę i w dół) i przerzucić dalej (flick). W teorii wygląda to dość skomplikowanie, niezrozumiale i wręcz dziwnie - gwarantuję jednak, że w praniu sprawdza się to świetnie. W połączeniu z grającą muzyką i przy całym tym pozytywnym odczuciu towarzyszącym kolejnym minigrom daje to naprawdę świetny efekt.