W najnowszym odcinku proponujemy Wam porównanie trzech najlepszych gier platformowych. Tym razem dużo trudniej było wybrać te trzy jedyne gry, najlepsze spośród tych wszystkich pozycji, jakie ukazały się w przeciągu ubiegłych kilku lat. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na trzy tytuły - Crash Bandicoot, Jak & Daxter, oraz Spyro the Dragon. Oprócz nich chciałbym wyróżnić inne świetne serie - Rayman, Croc. To one były najbliżej, żeby tu się także znaleźć, ale cóż, siły wyższe... Porównanie podzielone zostało na kilka kategorii, w których przyznawane były punkty (1-10). Na koniec wszystko zostanie podliczone i wyłoniony zostanie zwycięzca. I jeszcze jedno małe wyjaśnienie - ocena za grafikę dla poszczególnych pozycji przyznawana jest w skali możliwości sprzętu, bo PS2 ma przecież znacznie większe możliwości niż PSX.

GŁÓWNY BOHATER

CRASH BANDICOOT - nie od dziś wiadomo, że postać głównego bohatera w platformówce to 1/2 sukcesu. Prostym jest, że nikt nie będzie chciał grać w platformówkę, w której nie podoba mu się sterowana przez niego postać. Crash jest idealnym przykładem, jak stworzyć świetną postać głównego bohatera. Lisek jest głupkowaty, świetnie animowany i po prostu zabawny, przez co od razu wzbudza sympatię wśród każdego gracza. Zresztą, nie bez powodu niemal wszyscy naciskali na Sony, by Crash był maskotką Playstation... [10pkt.]

SPYRO THE DRAGON - tu sytuacja jest trochę inna. Smok Spyro jest doskonale animowany, nie można właściwie nic mu zarzucić. Jednak po dłuższej grze, można mieć wrażenie, że jest to postać trochę zbyt dziecinna. Wypada mieć tylko nadzieję, że w kolejnych częściach Spyro spoważnieje. Mimo to, główny bohater doskonale pasuje do tej gry. [8pkt.]

JAK & DAXTER - jest problem. Bo w tej grze mamy do czynienia właściwie z dwoma głównymi bohaterami. I o ile postać, którą przyjdzie Ci sterować (Jak) jest jakby bez wyrazu, tak postać niegrywalna - siedząca mu na ramieniu (Daxter) - daje czadu aż miło. Jest przezabawny a niekiedy jego mimika twarzy po prostu rozbraja. Myślę zresztą, że takie było zamierzenie autorów. Ogólnie podczas całej gry jest duet, który pasuje po prostu idealnie, są nie do podrobienia ! [9pkt.]

SYSTEM

CRASH BANDICOOT - na początku system może wydawać się ubogi. Nie masz bowiem niemal nieograniczonych przestrzeni. Tu cały czas poruszasz się w jednym kierunku. Jednak chwila gry i już człowiek zmienia decyzję. Takie klasyczne platformówki są po prostu potrzebne i dobrze, że nadal są tworzone. Dodatkowo, by zaliczyć grę na 100% nie wystarczy przejść raz grę i koniec. System opiera się na kolorowych diamentach i kryształach. Przyznawane są one graczowi za wypełnienie różnego rodzaju zadań. A to trzeba przejść poziom rozwalając wszystkie skrzynie, lub np. przejść część etapu w określonym czasie. Oprócz tego w trzeciej części wprowadzono wspaniałą nowość - Time Trial. Każdy level można przechodzić na czas, co jest zresztą wymagane do zaliczenia gry na 100%. [9pkt.]

SPYRO THE DRAGON - przede wszystkim rzucają się w oczy olbrzymie połacie terenu przerzucane przez procesory. Spyro jest grą chyba z największymi levelami na Playstation. Dodatkowo etapy są ciekawe, a to przez wprowadzenie wielu ciekawych i bardzo grywalnych minigier. Że wymienię chociażby grę w hokeja na lodzie, czy też jazdę na deskorolce i kręcenie tricków niczym Tony Hawk. Dodatkowo gra jest bardzo rozbudowana i zaliczenie jej na 100% nie przychodzi lekko. W wielu etapach występują ukryte lokacje, co jeszcze bardziej uatrakcyjnia rozgrywkę. Trzeba też wspomnieć o zdobywanych w trakcie gry nowych umiejętnościach, dzięki czemu na zwiedzonych już levelach, stają otworem tereny do tej pory niedostępne. System jest naprawdę świetny. [9pkt.]

JAK & DAXTER - system w dużej mierze przypomina połączenie dwóch wyżej wymienionych gier. Możliwości sterowania są praktycznie nieograniczone. Możesz pójść właściwie gdzie tylko chcesz. Jeśli gdzieś zobaczysz jakąś górę, wyspę itp. w oddali, możesz być pewien, że będziesz mógł tam wejść. Dodatkowo tereny są naprawdę ogromne i czasami przewyższają kilkukrotnie to, co można zobaczyć w Spyro the Dragon. Cały system opiera się na zbieraniu specjalnych kul (power cells), które otrzymasz przeważnie za wypełnienie zadań postawionych przez napotkane postacie. Często też zdarza się tak, że po wykonaniu jakiegoś ważnego zadania na jednym z poprzednich poziomów odkrywa się przejście dotychczas niedostępne, pozwalając zbadać niedostępne do tej pory rewiry. System to bardzo grywalny i dający całą masę satysfakcji i radochy. [9pkt.]

GRAFIKA I DŹWIĘK

CRASH BANDICOOT - oprawa tej gry wyciska z Playstation bardzo dużo, myślę, że ok. 90% mocy konsoli. Polygonów władowano tu całą masę, postacie animowane są doskonale, a liczne obiekty występujące na poszczególnych etapach, powalają swoją złożonością. Dodatkowo wszystko śmiga bardzo płynnie, spokojnie osiągając 30 klatek na sekundę (jeśli nie więcej). Naprawdę, oprawa tego tytułu jest doskonała i spokojnie można nawet odpalić Crasha na Playstation2 (jest przecież kompatybilne z grami z PSX'a) bez grymasu na twarzy. Jeśli chodzi o PSX'a to absolutna czołówka jeśli chodzi o oprawę graficzną. Dźwięk jest taki jaki być powinien, bardzo dobrze dobrany do poszczególnych leveli, przez co odpowiednio buduje klimat. Rażą tylko niektóre melodie, które wydają się aż nadto infantylne. [Grafika : 10pkt.; Dźwięk : 9pkt.]

SPYRO THE DRAGON - sytuacja podobna jak w przypadku Crasha. Zespół Insomaniac (developer) to nie amatorzy, co udowodnili jeszcze zanim stworzyli Spyro (min. wydając Disruptora). Powalają przede wszystkim przestrzenie, jakie można tu zwiedzić. Zastosowano tu świetny trick - w miarę zbliżania się do danego obiektu, rośnie liczba detali. W ten prosty sposób uzyskano całkowity brak pop-up'u (dorysowywania się obrazu), za co należą się brawa. A sama oprawa ? Jest wyśmienita. Detali dużo, postacie świetnie animowane i animacja wyciągająca bez problemu 30 klatek, robią swoje - to razem z Crashem najpiękniejsza platformówka na PSX'a. Dźwięk z kolei spełnia swoje zadanie, acz kawałki muzyczne nie zawsze zostały dobrane wyśmienicie. Czasami są po prostu zbyt infantylne. [Grafika : 10pkt.; Dźwięk : 8pkt.]

JAK & DAXTER - na temat oprawy tej pozycji można pisać poematy. Dość powiedzieć, że jest to jedna z najpiękniejszych gier na świecie. Polygonów nie poskąpiono, przez co ilość detali na ekranie dosłownie poraża. Krainy są ogrooomne, tak bardzo, że aż przytłaczają gracza. A co najlepsze - nic się nie dorysowuje i na początku nie można tego dosłownie pojąć. Wejdź na najwyższą górę i rozejrzyj się wokoło - widać tętniące życiem krainy, masę detali... Jednocześnie całość chodzi w 60 klatkach i nie zwalnia nawet przy większych zadymach na ekranie. Po bardziej szczegółowy opis odsyłam do recenzji (jest w tym numerze), wspomnę tylko na koniec coś o grafice idealnej i spadam :). Z dźwiękiem jest podobnie - tu już nie da się wiele wymyślić. Ogromną robotę odwalili lektorzy, którzy podłożyli głosy dosłownie bezbłędnie. Fantastycznie wypada zwłaszcza Daxter. Muzyka pod poszczególne poziomy jest dopasowana idealnie, świetnie buduje klimat danego etapu. Jeśli chodzi tylko o platformówki, to oprawa dźwiękowa jest właściwie bezbłędna. [Grafika : 10pkt.; Dźwięk : 10 pkt.]