Pod koniec 2004 roku na Xboxa ukazał się Outrun 2. Chyba jednak nie sprzedał się za dobrze, bo Sega zdecydowała przenieść swoją grę na więcej systemów. Znakomitą okazją ku temu było wydanie Outrun 2 SP, który pojawił się na automatach (taka "odświeżona" wersja O2)... Tak powstał Outrun 2006: Coast to Coast, który tak naprawdę jest połączeniem "dwójki" z SP właśnie. Fani arcade'owych wyścigów po chwili posuchy wreszcie doczekali się wspaniałej pozycji!
Sega pokazała jak dobrze odświeżyć stary klasyk. Tym z Was, którzy nie mieli okazji grać w drugą część wydaną na Xboxa, należy się małe wyjaśnienie zasad. Outrun to maksymalnie arcade'owy wyścig, w który bardzo łatwo jest się wbić, ale im dalej, tym trudniej - ostatnie tryby i trasy wymagają już naprawdę pewnych umiejętności. Oczywiście głównym punktem programu są poślizgi, jakie bez problemu wykona każdy, kto przez chwilę miał pada w ręku. Wystarczy na zakręcie musnąć hamulec, by Wasz samochód zaczął sunąć bokiem. Można go jeszcze wtedy trochę kontrolować, by schodził bardziej na zewnętrzną/wewnętrzną część łuku. Niektórym model jazdy może trochę przypominać ten z Ridge Racera, ale zapewniam, że Sega wpompowała w swój tytuł tyle grywalności, że Outrun bez problemu jest w stanie się obronić w starciu z hiciorem Namco. No i ma poślizgi, w których fani arcade'u się bardzo szybko zakochają (oraz kilkanaście licencjonowanych fur od Ferrari, o czym nie można zapominać).
Najważniejszym trybem w grze jest "Heart Attack", czyli najkrócej mówiąc, robienie wrażenia na panience siedzącej obok. Dziewczyna chce się dobrze bawić, więc wymyśla różnego rodzaju zadania, które oczywiście trzeba wykonywać. Potem wszystko jest oceniane (panna przyznaje serduszka) i wystawiana jest nota w skali siedmiostopniowej (od E do AAA). Twórcy nie szczędzili pomysłów, więc oprócz w miarę normalnych questów (w stylu: "jechać z jakąś tam prędkością", "robić jak najdłużej poślizgi", czy "nie uderzać w jadące po drodze samochody"), trafiają się też zadania dużo bardziej wykręcone. Bo czy omijanie spodków UFO, albo toczenie jak najdłużej wielkiej plażowej piłki jest normalne? Nie do końca, ale przecież z tego słynie Outrun. Nie wszystkim musi się to podobać, ale przecież to arcade - ma bawić i oferować łatwą do przyswojenia rozgrywkę.
Jeszcze jedna ważna sprawa - w tej serii nie jeździ się po trasach zamkniętych, ale pędzi się przed siebie od startu do mety. Spójrzcie na lewy górny róg powyższych screenów - jest tam taka "siateczka" z czerwonym punktem, symbolizującym położenie samochodu. Otóż po przejechaniu danej trasy (czy też może powinienem lepiej napisać: świata), pojawia się możliwość wyboru. Jest rozgałęzienie dróg i tylko od Was zależy, czy pojedziecie w lewo, czy w prawo (a to ważne, bo lewe odnogi są prostsze). Jak więc nietrudno policzyć, do dyspozycji dostaliśmy tak naprawdę 15 "tras", każda z różnymi zadaniami do wykonania.
Niech Wam nawet przez głowę nie przejdzie, że O2006:CTC jest łatwy - samo przejechanie trasy nie jest szczególnie trudne, ale w zasadzie nic Wam nie da. Tak naprawdę wszystkie etapy będziecie musieli zaliczać po kilka razy, by uzyskać progres. Bo mało tego, że każdy "świat" trzeba ukończyć z dobrą notą, to jeszcze poszczególne "poziomy" często mają po kilka wersji zadań, odkrywanych po zrobieniu dobrej oceny w poprzednim "etapie". Jazdy jest więc bardzo, bardzo dużo, a tylko zrobienie całej "siateczki" średnio na minimum "A" odkryje kolejną dziewczynę z kolejnymi zachciankami :).
