Konsola w Polsce dostępna jest w dwóch kolorach: Cosmo Black oraz Aqua Blue. Po przetestowaniu w sklepie obu wersji zdecydowanie bardziej podobała mi się czarna. Aqua Blue lepiej wygląda na zdjęciach niż w rzeczywistości  - kolor jest bardziej turkusowy niż niebieski, a co za tym idzie podoba się płci pięknej (chociaż wiadomo, że jest to sprawa indywidualna).

3DS-a możecie podziwiać na licznych zdjęciach w naszej galerii, chociaż podkreślić muszę, że na żywo prezentuje się jeszcze bardziej okazale. Wymiary ma praktycznie identyczne jak DS Lite (134,6 x 73,7 x 20,3 mm), jest też podobnie lekki (waży zaledwie 226 gramów). Z początku zresztą wydaje się, że to kolejna generacja pierwszego DS-a niż zupełnie nowa konsola, chociaż szybko powinniście dostrzec kluczowe różnice.

Po pierwsze górny ekran (na którym generowany jest obraz 3D) jest szerszy niż ten dolny (dotykowy). Jeśli baliście się, że przez inne wymiary będzie problem z przeskakiwaniem wzrokiem z jednego ekranu na drugi, uspokajam – nie czuje się przy tym żadnego dyskomfortu. Po lewej stronie touch-screena mamy nie tylko „krzyżak” (d-pad), ale także analogową gałkę. Hmm, w zasadzie trudno mówić tu o gałce – jest to raczej „grzybek” podobny do tego z PSP, ale trochę większy, pokryty gumą i wklęsły, co zapobiega zsuwaniu się palca. Na pewno jest to dużo wygodniejsze rozwiązanie niż gałka zastosowana w handheldzie Sony. Analogowy „guzik” w 3DS sprawdza się świetnie i jestem przekonany, że to właśnie nim będziemy sterować w większości gier. Krzyżak położony nieco niżej jest wprawdzie dość wygodny, ale niestety jego położenie pozostawia nieco do życzenia – po dłuższej grze po prostu zaczyna boleć lewy kciuk – zwłaszcza u osób o większych dłoniach. Designerzy umieścili go trochę za nisko względem przycisków funkcyjnych po prawej stronie, ale zrozumiałe jest to, że przy takim modelu konsoli trudno to było zrobić inaczej.

Główne klawisze (A, B, X, Y) są pod względem wielkości podobne do tych w DS-ach, ale wciska się je nieco inaczej (słychać kliknięcie). Zupełnie inaczej rozwiązano też przyciski START i SELECT, które w DS Lite były małe i niewygodne. Tym razem umieszczono je pod ekranem dotykowym, podobnie zresztą jak nowy klawisz HOME umieszczony pośrodku. Te trzy przyciski razem z touch-screenem są położone nieco wyżej, na małej platformie, która jest wypukła względem pozostałej części konsoli na dole. Patrząc na zdjęcia wydaje się, że START, HOME oraz SELECT również są dotykowe, ale jest to mylne wrażenie – trzeba je wciskać, co jest raczej średnio wygodne (wolałbym, żeby jednak reagowały na dotyk).

Lekko wypukła platforma na dole rodzi jeden mały problem. Jeśli zamkniecie konsolę i położycie ją na twardej powierzchni, nic się nie stanie. Jeśli jednak zamkniętego 3DS-a będziecie dociskać jeszcze bardziej, wypukła część na dole może dotykać górnego ekranu i tym samym z czasem zapewne go porysować (kto miał kiedyś do czynienia z zamykanymi klapkami w komórkach, ten wie z czym to się je).

Włącznik konsoli tym razem znajduje się w miejscu dawnego położenia START i SELECT, czyli na prawo od touch-screena. Teoretycznie mogło to rodzić obawy przed przypadkowym wciskaniem, ale spokojnie – po wciśnięciu i tak zawsze zostaniecie zapytani czy chcecie przełączyć 3DS-a w tryb uśpienia czy całkowicie go wyłączyć. Po prawej od górnego ekranu umieszczono suwak 3D, który po pierwsze jest bardzo wygodny, a po drugie rzeczywiście działa – można regulować sobie głębię według własnych potrzeb. Suwak głośności jest z kolei po lewej stronie konsoli, również wygodnie się z niego korzysta. Na samym dole umieszczono wyjście słuchawkowe, chociaż póki co trudno mi powiedzieć o nim coś dobrego. Sprawdzałem dwie wersje słuchawek i z obiema były problemy – końcówka mini-jack nie wchodziła do końca i działało to cokolwiek średnio. Stylus tym razem nie wsuwa się z boku konsoli, a na górze, przy wejściu na carty z grami. Jest to mniej wygodne rozwiązanie, ale nie przesadzajmy – w końcu wyjmuje się go tylko raz podczas sesji. Cała konstrukcja konsoli sprawia bardzo dobre wrażenie, chociaż nie jest tak high-endowa, jak pewnie niektórzy mogliby oczekiwać.