Zadałem sobie ostatnio pytanie: "Czym jest Halo?" OdpowiedĹş wydaje się prosta - Halo to... no właśnie... To Ĺźywa legenda. To gra, która podbiła serca graczy na całym świecie. To tytuł, który ciągle na długie godziny przykuwa do telewizora. Halo to niezapomniane przeĹźycia, wspaniałe przygody i piękne chwile… Halo to sens istnienia… To nie jest gra, obok której moĹźna przejść obojętnie – to tytuł, który albo pokochasz, albo znienawidzisz. Ja Halo pokochałem i było to uczucie odwzajemnione. Im bardziej pogrążałem się w świecie Master Chiefa, tym bardziej czułem, Ĺźe to jest właśnie to – miłość mojego Ĺźycia. Jak więc się poczułem, gdy w moje lepkie łapki wpadła kontynuacja ukochanej przeze mnie gry? Powiedzieć, Ĺźe cały mój świat padł w gruzach, to tak jakby powiedzieć, Ĺźe Hitler był tylko troszkę złym człowiekiem.

Nie czekając na nic, odpaliłem "dwójkę" na moim X’ie. Powitało mnie prawie niezmienione menu – logo to samo, w tle znów jakieś statki, nawet czcionka podobna. Od razu włączyłem kampanię i z czterech poziomów trudności (Easy, Medium, Heroic, Champion) wybrałem ten średni. Ekranik loadingu jest bardzo ładny – w tle, za napisem HALO 2, przesuwa się coś w rodzaju diody skanerowej. Po paru sekundach załącza się gra… Zaczyna się od klasycznego tutoriala, który w tym wypadku ogranicza się do patrzenia na kolorowe lampki (podobnie było w Halo: Combat Evolved). Niestety, od razu rzuca się w oczy słabej jakości tekstura pokrywająca pana, który nas oprowadza po statku "Pillar of Autumn" (Filar Jesieni to oczywiście statek z pierwszej części Halo). Na szczęście reszta spotykanych przez nas ludzi jest wykonana duĹźo lepiej. Oczywiście, bardzo szybko na statek napadają wredni kosmici i juĹź po chwili w nasze łapki wpadają dwie pierwsze bronie, które od razu mamy okazję wykorzystać. I tu nadeszła chwila konsternacji, poniewaĹź nowe Halo z początku bardzo przypomina część pierwszą – te same bronie, ci sami wrogowie i ten sam klimat. Coś tu jest nie tak… Wygląda to jak patch, a nie pełnoprawna kontynuacja. Nowości jest jak na lekarstwo. Nic nie zaskakuje – to tylko stara "jedynka" w nowej oprawie z kilkoma dodatkami. Więcej tego samego… Początek sugeruje jedno – to jest po prostu podrasowane Halo. Nie jest dobrze… CzyĹźby Bungie zawiodło fanów swej produkcji? Na samą myśl o mało zawału serca nie dostałem… Chyba by mnie szlag trafił…

Na szczęście po kilku chwilach coś świta, zapala się jakieś światełko na końcu tego halo-tunelu. OtóĹź, juĹź przy drugim spotkaniu z ufolami pojawia się pewna nowość – moĹźliwość trzymania dwóch broni naraz. W momencie podniesienia jakiegoś dodatkowego guna lewy spust przestaje odpowiadać za rzucanie granatów i pozwala na prowadzenie podwójnego ognia. Muszę przyznać, Ĺźe to robi wraĹźenie! Pad lata w dłoniach jak diabli, a ekran zamienia się w jedną wielką plazmową lub ołowiową plamę. DuĹźa zmiana – duĹźy plus. Od razu teĹź rzuca się w oczy odrobinę mniejsza liniowość względem części pierwszej. Mapy wykonano z pomysłem. Podrasowany silnik graficzny świetnie daje sobie radę z wyglądem kosmitów, broni i pomieszczeń, za to troszkę gorzej prezentują się modele ludzi. Muzyka pozostała prawie ta sama – coś pomiędzy chórem a mruczandem. DĹşwięk podobnie jak w pierwszej części prezentuje się doskonale – nie sposób pomylić plazmowego strzału z kulą wystrzeloną z ziemskiego karabinu. Same bronie przeszły lifting – są teraz ładniejsze i dokładniej wykonane. TakĹźe zbroja Master Chiefa wygląda teraz duĹźo lepiej i dostojniej. Doszła jeszcze jedna nowość – moĹźliwość przybliĹźenia widoku z broni. Przy takim manewrze zanika celownik, ale czasem jest to przydatne. Pewnym kosmetycznym poprawkom uległ takĹźe HUD Master Chiefa – teraz jest odrobinę czytelniejszy. Dodatkowo, w przeciwieństwie do Halo: Combat Evolved, nasz bohater bez działającej osłony ginie po jednym, dwóch strzałach. Po kilkudziesięciu minutach zauwaĹźyłem coś jeszcze – w momencie wejścia do jakiegoś pojazdu istnieje moĹźliwość, Ĺźe jakiś kosmita wywali nas z owego pojazdu :). I vice versa – przechodząc obok prowadzącego pojazd ufolka moĹźemy danego zgrabnym ruchem wykopać i samemu zasiąść za sterami wehikułu. Samo "wykopywanie" teĹź wygląda arcyświetnie – powiem jedno: to jest absolutne cudo! PO-E-ZJA! Powiedziałbym teĹź, Ĺźe gra zyskała na grywalności, ale patrząc na pierwszą część, która osiągnęła juĹź szczyty w tej dziedzinie, ciężko coś takiego stwierdzić. Aczkolwiek trzeba przyznać, Ĺźe gra nadal przyciąga do ekranu telewizora na długie godziny.

Podsumowując – nowe Halo nie zszokowało mnie aĹź tak bardzo jak się tego spodziewałem. Doszło kilka nowości, ale zdecydowana większość gry (pomijając fabułę) to tylko "więcej tego samego". Nie twierdzę, Ĺźe to jakiś potężny minus – w końcu pierwsza część Halo to gra świetna – jednakĹźe spodziewałem się tytułu całkiem innego od części pierwszej, pozycji rewelacyjnej i rewolucyjnej. Tymczasem w me ręce wpadła gra prawie identyczna, z nowościami, na których policzenie starczyłoby palców dwóch rąk (przynajmniej z początku). MoĹźe Bungie doszło do wniosku, Ĺźe co dobre to nie wymaga zmian? Tylko, Ĺźe chyba nie uwzględniło 1,5 miliona złoĹźonych na Halo 2 preorderów. Ponownie reasumując – Halo 2 to gra świetna, głównie dzięki wykorzystaniu doświadczeń poprzedniczki i wprowadzeniu kilku kosmetycznych, acz bardzo właściwych i udanych zmian. Ale czy brak nowości to plus? Sami sobie odpowiedzcie na to pytanie. Wstępna ocena: 9.0/10

TheNaturat