Brian Wright z Neversoftu przyznał się w jednym z wywiadów, że przy okazji Guitar Hero 5 rok temu twórcy starali się trafić ze swoim tytułem do wszystkich. „W efekcie wydaje mi się, iż w końcu wyszło tak, że jak coś jest dla wszystkich to jest dla nikogo” – mówił. Niezbyt się z nim zgadzam, bo mi akurat GH5 bardzo się podobało, cały czas uważam zresztą tę część za jedną z najlepszych w historii serii, a przynajmniej z odsłon tworzonych przez Neversoft (od „trójki” w górę). Pewnie, może i nie wszystkie kawałki każdemu się podobały, bo przekrój był całkiem spory. Może i pojawiło się kilka utworów zdecydowanie lżejszych, ale nie oszukujmy się – fani hard rocka to trochę zbyt mała nisza, by celować tylko w nią. W każdym razie Guitar Hero: Warriors of Rock miał być powrotem do korzeni, czyli mniej więcej do tego, za co pokochaliśmy tę serię w pierwszej i drugiej części. Zwróceniem się po raz kolejny w kierunku fanów prawdziwego rocka. Zobaczmy co z tego wyszło.
Nowy kierunek obrany przez developera jest widoczny. Zwłaszcza jeśli spojrzeć na tracklistę, w której dostaliśmy tym razem tylko i wyłącznie kawałki rockowe – starsze i nowsze, mocne i lekkie, ale jednak wszystkie można podciągnąć pod gatunek rocka (czego np. w przypadku GH5 nie można było powiedzieć). W sumie przygotowano aż ponad 90 nowych piosenek do zagrania, chociaż mimo obrania nowego-starego kierunku widać wyraźnie, że to po prostu więcej tego samego. Poprzednia część przyniosła w końcu ze sobą sporo nowości i poprawek, tymczasem Warriors of Rock smakuje od początku jako „więcej tego samego” i bardziej odpowiadałoby tu pojęcie rozbudowanego DLC niż pełnoprawnej produkcji. Wydawca jednak wypuszcza ten tytuł po pełnej cenie, a jakże!
Nowością rzucającą się od razu w oczy jest tryb Quest. To nic innego jak tryb przygodowy z cut-scenkami i podróżowaniem wraz z kolejnymi postaciami znanymi z uniwersum GH przez świat rocka. Wszystko po to, by na koniec stawić czoła przebrzydłej bestii. Cóż, historyjka jest cokolwiek naciągana, ale stanowi wystarczający pretekst do tego, by przedzierać się dalej, zwłaszcza że narratorem jest Gene Simmons z KISS. Trudno jednak określać tryb przygodowy jako super nowość, bo przecież cut-scenki (może trochę innego rodzaju) mieliśmy okazję oglądać już w pierwszych edycjach serii.
Nowością w Quest są za to specjalne moce, którymi dysponują postacie – każda może pochwalić się inną umiejętnością. Jeden z bohaterów na przykład startuje z paskiem zadowolenia publiczności ma maxium, a taka Echo Tesla za każdy ciąg dziesięciu poprawnie zagranych nutek, nabija pasek Star Power o kolejne 10%. Trzeba korzystać z tych mocy, by zdobyć na każdej z piosenek jak najwięcej gwiazdek, bo to właśnie one warunkują dalszy progres. Nie ma tu w ogóle punktów, po prostu wszystko oparte jest na konieczności zdobycia odpowiedniej liczby gwiazdek, by móc przejść dalej. Co za tym idzie, na każdym z etapów nie trzeba zaliczać wszystkich piosenek – wystarczy tyle, by zdobyć wystarczającą liczbę gwiazdek. Cóż, jest to pewnego rodzaju odmiana, chociaż hardcore’owcy przyjmą ją zapewne z przymrużeniem oka.
Wyżej wymienione umiejętności mogą być też używane w trybie Quickplay+, który jest mniej więcej tym, co znaliśmy do tej pory. Tutaj od samego początku odblokowanych jest dużo utworów i można je zagrać normalnie na punkty. Dodatkiem w Quickplay są oprócz tego jeszcze wyzwania przypisane do każdej z piosenek. Może to być np. zagranie długiego ciągu nut bez błędu, wykręcenie rekordowego wyniku, odpowiednie używanie star powera itd. W każdym razie tego rodzaju zadania przedłużą na pewno żywotność GH:WoR wśród największych fanów. Im więcej wyzwań zaliczycie, tym wyższy level doświadczenia uzyskacie, a jest to potrzebne do odblokowywania nowych instrumentów, ubrań dla postaci, etc.
