Mnie osobiście większą frajdę niż malowanie fur sprawia ich tunning – a tu już niestety trzeba wydawać z trudem zarobione pieniążki. Jednak modernizowanie i ulepszanie samochodów jest warte każdej sumy w nie wpakowanej – przy kolejnych wyścigach różnica pomiędzy przejazdem bez, a z jakąś nową częścią zawsze jest odczuwalna. Wraz z ulepszeniami zastosowanymi w furach, mogą ulegać zmianie także klasy, do których przyporządkowane pierwotnie są samochody. Zmiana klasy na wyższą często eliminuje użycie samochodu w jakiejś kategorii wyścigów, do której wcześniej pasował, ale jednocześnie pozwala na ściganie się w innych zawodach. Wadą w porównaniu z serią GT na polu ulepszeń w samochodach wydaje się fakt, iż wraz z instalacją części znacznie podnoszących klasę samochodu nie da się regulować ustawień tunningu tak aby wykorzystywał on ograniczoną moc drzemiącą w aucie, kwalifikując je tym samym np. do niższej kategorii. Właśnie taką sytuację miałem z wymienioną wyżej Hondą S2000 – po napakowaniu auta ulepszeniami nie ma możliwości powrotu do niższej klasy pojazdu, chyba, że ktoś ma za dużo kasy w wirtualnym portfelu i będzie kupował wszystkie możliwe części, które stopniowo podnoszą moc pojazdu.
Jak się jeździ? Wybornie, rzekłbym. Muszę przyznać, że zmieniłem zdanie co do modelu jazdy od czasów demka na Marketplace. Narzekałem tam na niskie poczucie prędkości (podobnie jak ma to miejsce w GT), jednak jeżdżąc różnymi samochodami oraz ulepszając je, wraz z różnicą w prowadzeniu zmodyfikowanych aut odczuwalna jest także znacznie większa dynamika rozgrywki i właśnie poczucie prędkości. W początkowej fazie wyścigów, zapoznawaniem się z trasami, przyda się pewnie Wam podpowiedź w formie sugerowanej linii hamowania. Piszę sugerowanej, gdyż zauważyć można, iż nie zmienia się ona zawsze adekwatnie do stosowanych ulepszeń w samochodach. Z pewnością jednak zmienia się ona wraz z wyborem innej fury, a już na pewno w stu procentach z jazdą samochodem innej klasy.
Często podczas wyścigu bywa tak, iż jeden mały błąd – np. w postaci źle obliczonego przez nas wejścia w zakręt – może praktycznie dyskwalifikować z uczestnictwa w dalszej jeździe – oczywiście można ją kontynuować, jednak ostre wyrżnięcie w bandę przy realistycznym poziomie uszkodzeń sprawić może, iż auto będzie miało spore problemy z osiągnięciem marnych 150 km/h. Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż konsola bardzo dobrze dobiera przeciwników do poszczególnych rodzajów wyścigów. W zdecydowanej większości rozgrywek oponenci nawet jeżeli nie stanowią znacznego wyzwania dla dobrego gracza, to potrafią np. przez bite siedem okrążeń nie odstawać od nas dalej niż na sto metrów, co sprawia że nie raz zamiast szarżować, wchodzić będziecie w zakręt zgodnie z sugerowaną linią.
Forza Motorsport 2 nie premiuje poślizgów. Mimo to, choć wykonuje się je dość trudno, przynoszą dużą satysfakcję z ich zrobienia. Jednak efektowna jazda kontrolowanymi poślizgami to często strata cennych sekund i czasami można sobie na nią pozwolić tylko po wypracowaniu znacznej przewagi.
Wspomniałem wcześniej o uszkodzeniach – jak na symulator są wykonane na naprawdę solidnym poziomie – zaznaczę od razu, iż nie da się zajechać samochodu na amen – próbowałem, ale nie dało rady, jednak poziom możliwości zdeformowania auta jest w pełni satysfakcjonujący. Skala uszkodzeń rozpoczyna się od zadrapań, a kończy się na powybijanych wszystkich szybach, odpadniętych spojlerach oraz zmianie „kształtu” kierowanego pojazdu.
Od czasów dema na Marketplace grafika nie uległa znacznej poprawie – była to cecha, na którą wiele osób narzekało, gdyż podobno nie odbiegała znacząco (oczywiście oprócz rozdziałki) od tej, jaka kilka lat temu prezentowała „jedynka”. Prawda jest taka, że oprawa wizualna nie jest może dziełem sztuki, ale zasługuje na uznanie. Jest po prostu ładnie. Świetne są modele aut, na których w czasie rzeczywistym odbija się otoczenie. Efekt ten nie odbywa się jednak tak płynnie jak się spodziewałem - widać to na jednej z kamer FPP. Liczyłem na to, że ten element zostanie akurat od czasów dema wyeliminowany. Otoczenie jest niestety dość puste, cieszy oko jednak ogólnie panująca schludność, uczucie dobrze dobranej pory, w której akurat rozgrywa się wyścig na danej trasie – np. Laguna Seca to oczywiście zachodzące słońce, Nowy Jork to trasa skryta w cieniu wielkich budynków, itd.
