Dishonored 2 jest kontynuacją wydanej w 2012 roku produkcji z widokiem FPP, w której zawarto elementy gier akcji, ale w głównej mierze skradanki. Tak jak poprzednio, rozgrywkę osadzono w fikcyjnym, inspirowanym okresem rewolucji przemysłowej świecie Dunwall, a także w nowej lokalizacji: Karnaka (to wyspa na południu rządzona przez ród Kaldwinów).
Gra zaczyna się 15 lat po wydarzeniach z "jedynki". Dorosła już Cesarzowa Emily chce wraz ze swym ojcem Corvo Attano złożyć kwiaty na grobie matki, która została zamordowana przez bohatera DLC z pierwszej odsłony serii. Niestety nasza dobra znajoma z DLC wiedźma Dealia powraca i ogłasza się nową cesarzową - powiada, że jest siostrą zmarłej Cesarzowej. Wtedy podczas przewrotu na tronie możemy wybrać Corvo Attano lub Emily. Oczywiście wybrałem Corvo, gdyż bardziej się z nim zżyłem podczas grania w pierwszą część Dishonored. Po tym wyborze wiedźma zabiera bohaterowi znak Odmieńca i zamienia Emily w kamień. Tak oto bohater musi wydostać się z Dunwall i popłynąć statkiem do Karnaki, aby zniszczyć spiskowców od środka oraz odczarować swoją córkę.
Po wydostaniu się z ponurej Dunwall spotykamy się z odmieńcem, który proponuje nam odzyskanie znaku. Warto zauważyć, że dzięki temu najwięksi hardcorowcy będą mogli przejść grę aż 4 razy - możemy bowiem grać z mocami 'przejść' wywołując największy Chaos (który daje nam złe zakończenie) lub bez znaku przez co będziemy zdani na siłę swoich mięśni i sprytu. Oczywiście można też się skradać i nikogo nie zabijać lecz to strasznie wydłuża rozgrywkę (mamy jednak większą satysfakcję z wykonania misji). Razem daje to nam 8 kombinacji ukończenia tejże gry.
Poziomy oraz grafika są bardzo zbliżone do tego, co było w "jedynce". Niestety, o ile pierwsza część działała na moim sprzęcie w 60 FPS, to "dwójka" nie daje rady odpalić nawet menu głównego gry. Jestem bardzo zniesmaczony tym faktem, gdyż odpalałem u siebie Wiedźmina 3 oraz Mad Maxa bez zacinania. Dlatego też musiałem ogrywać Dishonored 2 na PlayStation 4.
Jeżeli myśleliście, że gra jest mało rozbudowana porównując ją do "jedynki" to będziecie zaskoczeni - nawet na statku są poboczne misje, które trzeba poszukać zamiast lecieć do głównego celu. Nowością dla mnie jest to, że możemy obrabować w tej części sklepy dzięki czemu oszczędzamy pieniądze na ulepszenia swojego ekwipunku. Możemy ulepszyć miecz, granaty, kuszę, bełty.
Nowymi rodzajami przeciwników są roboty genialnego wynalazcy Jindosha, które widzą z przodu i z tyłu. Można je wymijać - jeżeli będziemy przechodzić je od boku lub używać mignięcia, aby wspiąć się do góry. Najszybciej można ich wyeliminować elektryczną miną lub starym sposobem - mieczem od góry. Jeżeli zniszczymy im głowę, będą atakować wszystkich dokoła. Są bardzo odporni na ostrzał z pistoletu, więc trzeba wykupić w sklepie pociski przeciwpancerne.
Najbardziej rozbudowaną i zmieniającą się lokacją jest mechaniczny dom wynalazcy Jindosha, który mogliśmy wraz z Martinem zobaczyć na targach Warsaw Games Week. Według mnie jest to jeden z najbardziej rozbudowanych poziomów w całej grze. Często się w tej lokacji gubiłem, przez co znalazłem wszystkie "znajdzki" (takie jak obraz, pieniądze, schematy do broni, amulety, runy oraz kapliczki).
Dzięki rozbudowanym lokacjom można pozwiedzać oraz pozdobywać kościane amulety, których maksymalnie możemy nosić aż 10. Po ulepszeniu są 3 rodzaje amuletów: spaczony, który daje dużego buta i nerfa do jakichś umiejętności, przydatne podczas Siania Chaosu. Reszta amuletów daje nam perki do umiejętności. Można też tworzyć własne amulety, lecz trzeba odblokować specjalną umiejętność za runy oraz mieć kości wieloryba.
Kolejną przydatną umiejętnością, która jest warta wydania run jest wstrzymanie czasu. Powoduje ona, że w pewnym zakresie świat spowalnia, a my możemy wykonywać epickie akcje takie jak wystrzelenie z pistoletu, podłożenie miny elektrycznej pod mechanicznego strażnika oraz zebranie wystrzelonych pocisków w naszą postać i wyeliminowanie ostatniego przeciwnika zza jego pleców. Po prostu dla takich akcji została stworzona ta gra. Najczęściej używaną przeze mnie umiejętnością był Mroczny wzrok, który pokazuje nam w ograniczonym obszarze wszystkie książki, notatki, butelki z łatwopalnym alkoholem, jedzenie, pułapki oraz kosztowności.
10 rozdziałów gry możemy przejść w około 15 godzin zabijając każdego napotkanego wroga lub bawić się o wiele dłużej skradając się. Ta druga formuła jest bardziej satysfakcjonująca i podwyższa poziom trudności w grze.
Myślę, że Dishonored 2 jest warta zakupu - zwłaszcza wersje na konsole obecnej generacji, gdyż takich gier ciągle brakuje mi na te sprzęty. Niestety PC został potraktowany po macoszemu przez Arkane (które wydało w 2006 roku Dark Messiah of Might & Magic) i silnik - ID Tech 6 - nie został dobrze zoptymalizowany. Lepiej chyba byłoby, gdyby twórcy przeszli na Unreal Engine 4. Denerwujące jest też to, że w kolekcjonerskiej edycji dwie edycje GOTY dano nam na jednym kodzie. Sam posiadałem od dawna "jedynkę| ze wszystkim DLC i chciałem ją oddać na Pogradajmy. [chodziło tak naprawdę o to, by nie sprzedawać tego kodu innym graczom w celach zarobkowych - Martin]
Polecam Dishonored 2 kupić po zapoznaniu się z pierwszą częścią ii wszystkimi DLC - wtedy historia Odmieńca oraz jego naznaczonych bohaterów będzie pełniejsza. Oprócz słabej optymalizacji na PC, tytuł zdecydowanie wart zakupu.
Igor „Aspazar” Wołowski
