Od dawna miałem jedno, stałe zdanie. Nie interesowało mnie czy gram w piątą część jakieś serii, czy w pierwszą odsłonę nowego tytułu. Liczyła się tylko grywalność. Co z tego, że był to Crash Bandicoot 3, skoro bawiłem się równie dobrze jak za czasów pierwszej części. Denerwowało mnie więc przekonanie, że kontynuacje są niepotrzebne, że brakuje nowych, oryginalnych tytułów. Playstation 2 często nazywane było na początku złośliwie sequelstation... Jednak od jakiegoś czasu zaczynam patrzeć na gry pod trochę innym kątem...
Nie liczy się tak naprawdę czy jest to Tony Hawk 5, czy Final Fantasy X, czy też pierwsza część Devil May Cry. Ciągle najważniejsza jest grywalność. Jednak każda z tych kolejnych części sprawdzonych hitów musi zawierać coś nowego, coś czego jeszcze nie było - inaczej trudno jej mnie przyciągnąć. Liczy się w głównej mierze pomysł. Oczywiście są odstępstwa od tej reguły, ale można je policzyć na palcach jednej ręki. Nie wiem, może gry zaczynają mnie nudzić? Raczej wątpię, bo jeśli trafi się coś naprawdę dobrego, mogę przesiedzieć przy tym kilka godzin z rzędu. A jednak coś się we mnie złamało - już nie rzucam się na każdą grę z otwartymi ramionami - najpierw następuje dogłębna selekcja.
Bardzo spodobała mi się (i zresztą nie tylko mi - hi Ski :) gra muzyczna - Amplitude od Sony. Po tych wszystkich Matrixach i innych grach, które nie wywołały na mnie większych emocji, to było właśnie to! Pomysł. Liczy się pomysł! To jest moim zdaniem najważniejsze. W dzisiejszych czasach coraz trudniej wymyślić coś nowego, a jednak Sony od czasu do czasu stara się dostarczyć trochę świeżości na ten skostniały rynek - Parappa, Vib Ribbon czy Amplitude/Frequency są tego najlepszymi przykładami.
Kończąc, nie zamierzam Was do niczego przekonywać. Każdy ma swoje zdanie, jednak spróbujcie docenić koncept, jaki niektórzy developerzy starają się zawrzeć w swoich nowych produkcjach. Odstawcie na chwilę komercyjne papki takie jak Matrix i spróbujcie czegoś nowego. Mi to pomogło...
MAcross |
