Po raz kolejny gra pozwala zwiedzić spory kawałek naszej planety (i nie tylko, ale cicho sza;)). Począwszy od Afganistanu, przez skute lodem pasma górskie Kazachstanu, dzielnice biedoty w Rio, wybrzeże  Syberii, kończąc na pograniczu rosyjsko – gruzińskim. Celowo nie wspominam o kilku fantastycznych miejscówkach, ponieważ nie chcę Ci psuć zabawy. Jest różnorodnie i w żadnym z tych miejsc nie zabawisz zbyt długo, co zapobiegnie przesytowi i uczuciu znużenia daną lokacją. Równie często jak miejsce akcji zmieniają się również bohaterowie , w skórze których lądujesz. Liczba postaci, w które twórcy pozwolili nam się wcielić jest rekordowa dla serii, choć głównym herosem, którym przyjdzie Ci sterować jest „Roach” Sanderson.  Młodzieniec dostaje się do elitarnej jednostki i trafia pod opiekuńcze skrzydła znanego z ostatniej gry „Soapa” MacTavisha, który awansował i jest już kapitanem. Cała plejada postaci, które pojawiają się w grze przypadła mi do gustu , zabrzmi to głupio, ale naprawdę zżyłem się z bandą żołnierzy walczących u mego boku.

Wspominałem wcześniej o fabule, teraz troszkę rozwinę moje związane z nią odczucia. Pisałem, że jest ciekawa i trzymająca w napięciu i w istocie tak jest. Weźmiesz udział zarówno w cichych operacjach na tyłach wroga, jak i w otwartym konflikcie na skalę, której się nie spodziewałem. Nie zabraknie także niespodziewanych zwrotów akcji, powrotów starych przyjaciół i łapiących za gardło momentów, czyli wszystkiego co powinna mieć dobra historia. Jednak nie wszystko jest w niej tak perfekcyjne jak mogło by się wydawać. Największym mankamentem jest narracja. Przyznam się, że po pierwszym przejściu gry nie zrozumiałem wszystkiego. W dogłębnym poznaniu całości nie pomagają briefingi między misjami, z których rzadko dowiadujemy się czegoś wartościowego. Ciągłe zmiany lokacji i bohaterów odganiają nudę i monotonię, lecz powodują także zagubienie. Niejednokrotnie w trakcie wykonywania zadania nie miałem pojęcia co robię i w jakim celu. Podejrzewam, że nie jest w tym odczuciu odosobniony.

Zapewne zastanawiacie się jak wypada MW2 pod względem wykonania. Niestety trudno jest o jednoznaczną ocenę w tej kwestii. Gra jest szalenie nierówna jeśli chodzi o grafikę - niektóre momenty powodują opad szczęki: ostre teksturki, cudne efekty, dobra gra świateł i cieni oraz świetne modele postaci. Inne trzymają mocny poziom Modern Warfare. Nie brakuje  jednak miejsc, w których na twarzy pojawia się grymas zniesmaczenia. Paskudne bitmapy w tle, mało szczegółów itp. w najbardziej wyczekiwanej grze roku? Oj, Infinty Ward macie u mnie minusa za lenistwo. Mimo braku dużego postępu graficznego grę odbiera się zupełnie inaczej niż Call of Duty 4, głównie za sprawą zmienionej kolorystyki. Zamiast dominujących ostatnio szarości mamy do czynienia ze znacznie żywszą paletą barw. Momentami jest nawet zbyt kolorowo, ale mnie cieszy taka zmiana klimatu. Nowością jest także dużo większa interakcja z otoczeniem, tutaj cały czas coś wybucha, sypie się, a z rozwalonych hydrantów tryska woda. Plusem dla oprawy jest na pewno to, że tutaj cały czas coś się dzieje : przelatują lub spadają śmigłowce, samoloty, w tle coś jeździ, biegają cywile. Mimo tego animacja nawet przez chwilę nie myśli o chrupaniu. Na pochwałę zasługuję na pewno animacja postaci - nasi kolesie z oddziału poruszają się naprawdę zawodowo, czuć, że to chodzące, świetnie wyszkolone maszyny do zabijania. U wrogów animacja sprowadza się głównie do realistycznego padania na ziemię po serii w klatę ewentualnie głowę, ale też jest bardzo dobrze.

Na oddzielny akapit zasługuje oprawa dźwiękowa. W większości gier moje odczucia względem soundtracku ograniczają się do: „ coś tam gra” . Tym razem jednak  zostałem rzucony na kolana. Hans Zimmer stworzył moim zdaniem wybitne dzieło. Tak dopasowanego do wydarzeń na ekranie  i pompującego adrenalinę udźwiękowienia nie słyszałem od dawna. Muzyka zmienia się wraz z akcją, - podczas cichych podchodów buduje napięcie, w czasie wymiany ognia zagrzewa do walki, a w trakcie kluczowych dla fabuły momentów jest epicka i wprost kipi patosem. Mam szczerą nadzieję, że ktoś wpadnie na pomysł wydania tego OST, jeśli tak się stanie kupię tą płytkę bez wahania. Równie dobrze wypadają odgłosy strzałów, wybuchów i wszystko to co możemy usłyszeć na polu walki. Miłośnicy militariów nie powinni mieć problemów z rozpoznaniem różnych modeli broni po wystrzale. Przyczepić nie mogę się także do voice actingu, ale to standard w wysokobudżetowych produkcjach. W obsadzie pojawił się nawet Hollywoodzki aktor Lance Henriksen znany między innymi z klasycznego filmu science fiction, horroru „Obcy”.