Powoli zbliĹźa się nowa generacja gier i mam nadzieję, Ĺźe nie przyniesie ona ze sobą jedynie lepszej oprawy audio-wizualnej. Nie mogę zrozumieć dlaczego tak mało twórców poświęca dużą uwagę ciekawej historii. Charyzmatyczni bohaterowie oraz intrygująca, zaskakująca i niekonwencjonalna fabuła to elementy spotykane dzisiaj nader rzadko. Dobrze więc, Ĺźe moĹźemy od święta liczyć na takich wizjonerów jak Ken Levine. W branĹźy pełnej gier bez wyrazistych historii kaĹźda artystyczna wizja na miarę Bioshocka jest przyjmowana z otwartymi ramionami. Niezbyt często zdarza się bowiem, aby po ukończeniu gry tkwić w bezruchu i zastanawiać się nad tym, co przed chwilą się wydarzyło. Myśleć, czy dobrze zrozumiało się całą opowieść i czy naprawdę jest tak, jak sobie to wyobraĹźamy… Za to należą się ludziom z Irrational Games duĹźe brawa.

Zacznę trochę nietypowo. Bioshock Infinite to pozycja trudna do oceny. Jest intrygująca, bywa jednak schematyczna, gdy trzeba wyrĹźnąć w pień ileś tam tabunów przeciwników. Z jednej strony zachwyca wielobarwną historią, a z drugiej potrafi zrazić dość archaiczną rozgrywką, w której próĹźno szukać choćby cover-stystemu czy auto-regeneracji zdrowia. Jedno jednak trzeba przyznać na pewno – mimo, Ĺźe bez problemu da się znaleźć kilka drobiazgów, do których moĹźna się przyczepić, całokształt jest na tak wysokim poziomie, Ĺźe dzieło Kena Levine będzie wspominane nawet po kilkunastu latach z wielkim uznaniem. To bezsprzecznie jedna z najciekawszych gier tej generacji i postaram się Wam opowiedzieć dlaczego.

Akcja rozgrywa się w podniebnym mieście Columbia, a głównym bohaterem jest niejaki Booker Dewitt. Najchętniej na tym zakończyłbym opowiadanie fabuły, bo Bioshock Infinite na fabule jest właśnie oparty – cała reszta, łącznie ze strzelaniem, wykorzystywaniem super-mocy czy wykonywaniem prostych zadań to przystawka. Twórcy zaproponowali nam na tyle niebanalną historię, Ĺźe rzadko kiedy coś jest takie, na jakie z początku wygląda. No więc Booker zostaje przedstawiony jako człowiek bez skrupułów, który do Columbii trafia przez chęć uregulowania swojego długu. Jest jakby najemnikiem, którego zadaniem jest przedostanie się do podniebnego miasta i porwanie lub przyprowadzenie Elizabeth – dziewczyny widocznej na niemal kaĹźdym screenshocie czy zwiastunie przedpremierowym. Cały świat wydaje się być uporządkowany – oto naszą „księżniczkę” uwięził główny zły, czyli Comstock, a my niczym rycerz na białym koniu musimy ją uwolnić z wielkiej wierzy strzeĹźonej przez mechanicznego straĹźnika. Tyle chyba wystarczy, Ĺźebyście poznali realia wstępu, bo potem większość Waszego pojmowania tej opowieści i tak zostanie wywrócona do góry nogami. I to właśnie w tej produkcji jest chyba najlepsze.

Bioshock Infinite nie jest czarno-biały. To wielobarwna historia, którą tak naprawdę moĹźna zrozumieć na swój sposób. Jeśli ktoś się uprze, moĹźe „przebiec” przez całą grę niespecjalnie przejmując się wielowymiarowymi wątkami i smaczkami poukrywanymi przez twórców. Wierzcie mi jednak, Ĺźe warto zatrzymać się na moment i wsłuchać się w rozmowy przechodniów, poobserwować rozwieszone plakaty czy posłuchać znalezionych nagrań audio. Im więcej się dowiecie o Columbii, tym jaśniejsza stanie się dla Was końcówka gry, która po pierwszym jej doświadczeniu zostawia szczękę na podłodze. Zahacza wprawdzie o fantastykę, ale na pewno nie jest konwencjonalnym zakończeniem, które rozgrywa się dobrze lub Ĺşle. Kończy się tak, Ĺźe długo się o nim myśli i po oswojeniu się z własną interpretacją zaczyna się poszukiwać w Internecie myśli innych graczy. Mało który tytuł ostatnimi czasy zmusza do głębszego zastanowienia się nad doświadczoną historią i za to należą się ludziom z Irrational Games gromkie brawa.

Drugi psalm pochwalny wypadałoby napisać im za postać wspomnianej Elizabeth. Wiecie juĹź, Ĺźe jest to „księżniczka” uwięziona w wieĹźy, którą trzeba „uratować”, choć Bookerowi przyświeca przecieĹź inny cel – ma ją przyprowadzić  do swojego zleceniodawcy, aby uregulować swój dług. Musicie jednak wiedzieć, Ĺźe dziewczyna jest takĹźe dobrym pomocnikiem w podróĹźy i będzie towarzyszyć głównemu bohaterowi przez większość pokonywanych lokacji.

Powiem krótko: Elizabeth to jedna z najlepiej opracowanych postaci drugoplanowych, jakie widzieliśmy w grach. 2-3 godziny na początku, które spędzamy bez niej są dziwnie puste, a przynajmniej takie wydają się po zobaczeniu napisów końcowych. Jest niesamowicie ludzka, genialnie animowana, a przy tym pomocna i… piękna. Potrafi się obrazić i autentycznie strzelić focha, by innym razem rozbawić nas jakimś głupiutkim tekstem. Czuje się do niej sympatię i momenty, w których odłącza się od głównego bohatera dziwnie się dłużą. Nieczęsto zdarza się w grach, abyśmy mieli do czynienia z postacią, do której czuje się taką więź. Wrócę zresztą jeszcze do niej póĹşniej, bo warto napisać o tym jak pomaga Bookerowi podczas walki.

Teraz chciałbym napisać jeszcze kilka zdań o mieście. JuĹź pierwsze minuty, gdy główny bohater trafia do podniebnej metropolii są ujmujące. Trzeba gdzieś tam dotrzeć, ale chyba nie będzie osoby, która nie przystanie i nie przyjrzy się jak to całe miasto Ĺźyje. Faktem jest, Ĺźe nie moĹźna poruszać się po nim swobodnie, bo gra jest liniowa, ale nie ma takiej siły, Ĺźeby nie oderwać się na chwilę od zadania i nie podziwiać kołyszących się w powietrzu budynków, latających platform, podniebnych szyn czy innych animowanych elementów. Pewnie, Ĺźe Irrational Games stworzyli udaną iluzję, bo przecieĹź jeśli mówimy o interakcji to nie jest juĹź tak dobrze, ale ogólny design świata jest po prostu świetny. Lokacje są swoją drogą mocno zróĹźnicowane, więc nie moĹźna narzekać na powtarzające się elementy.