No właśnie... W końcu nie raz zdarzy się, Ĺźe zaalarmujecie straĹźe. Pozostają Wam wówczas dwa wyjścia – walka albo ucieczka. ZałóĹźmy, Ĺźe zdecydujecie się na tę pierwszą opcję. Do systemu walki mam kilka sporych zastrzeĹźeń, nie opracowano go niestety rewelacyjnie. Za walkę odpowiada tylko jeden przycisk, natomiast spustem moĹźemy blokować ciosy. Jest jeszcze moĹźliwość złapania straĹźnika i popchnięcia go w wybranym kierunku, co czasami przydaje się do zyskania chwili czasu. O ile jeszcze sprawdza się to w pojedynkach z jednym straĹźnikiem, to gdy przeciwnicy są w znacznej przewadze liczebnej system jest uciążliwy i denerwujący. Bardzo szybko nauczycie się kontrować ataki przeciwników, co tak naprawdę jest najlepszym sposobem na walkę – wystarczy sobie spokojnie czekać na ataki i gdy oponent bierze zamach, wcisnąć odpowiednią kombinację przycisków, a Altair nie da się zaskoczyć i najczęściej unicestwi wroga jednym cięciem. O ile z początku moĹźe się to jeszcze podobać, to po setnej walce wyglądającej w dokładnie ten sam sposób, będziecie mieli juĹź serdecznie dość. Dodam tylko, Ĺźe przeciwnicy to typowi statyści – mimo, Ĺźe główny bohater jest okrążony załóĹźmy przez dziesięciu straĹźników, to jednak wszyscy czają się tylko i atakują pojedynczo. Wystarczy sobie spokojnie poczekać, zakładać kontry kaĹźdemu z osobna i sprawa załatwiona. Czy rzeczywiście? CóĹź, nie jest to takie łatwe, bo wrogich oddziałów cały czas przybywa i naprawdę nie ma sensu z nimi walczyć – gdy tylko pokonamy jednych, dotrą kolejni. W zasadzie pojedynkować ze straĹźami opłaca się tylko wtedy, gdy nie uda nam się zabić z zaskoczenia jednego z dziewięciu głównych celów. W innym wypadku duĹźo lepszym rozwiązaniem jest wziąć nogi za pas.

Ucieczki są emocjonujące, choć równieĹź moĹźna się do nich całkiem powaĹźnie przyczepić. StraĹźnicy potrafią naprawdę zajść za skórę, ale trzeba przyznać, Ĺźe zgubić jest ich bardzo łatwo. Ukryć moĹźna się na kilka sposobów – choćby w stogu siana, które licznie porozrzucano po mieście, czy teĹź w specjalnych kryjówkach (parawanach) gęsto rozmieszczonych na dachach. Wygląda to momentami bardzo naiwnie, bo załóĹźmy, Ĺźe uciekacie na dach i od razu na górze widzicie miejsce do ukrycia. Oponenci, którzy biegną za Wami nawet tam nie zajrzą – po prostu pobiegną dalej. Co jest jeszcze śmieszniejsze, błyskawicznie wszystko wraca do normy, więc moĹźna po kilku sekundach wyjść z kryjówki – nawet jeszcze wtedy, gdy straĹźnicy rozglądają się za nami gdzieś nieopodal. Altair wzbudzi wtedy co prawda podejrzenia, ale nie zostanie od razu rozpoznany. WyraĹşnie widać, Ĺźe twórcy nie chcieli uczynić swojej gry zbyt trudną, ale czasami jest po prostu za łatwo.

Nie da się ukryć, Ĺźe eksplorowanie zakamarków miast w Assassin’s Creed wciąga jak cholera, ale trudno nie zauwaĹźyć licznych błędów i niedociągnięć. O schemacie w wykonywaniu kolejnych misji, średnim systemie walki oraz zbyt łatwych ucieczkach juĹź pisałem, ale powinniście dołoĹźyć do tego kilka innych rzeczy. Przede wszystkim loadingi – wprawdzie występują one tylko przy przenoszeniu się do danego miasta (czyli mniej więcej raz na godzinę), ale jednak potrafią solidnie uprzykrzyć Ĺźycie – trwają jakieś 50 sekund. Co bardziej niecierpliwi z Was pewnie zaczną podejrzewać, Ĺźe konsola się zawiesiła, inni spokojnie pójdą sobie zaparzyć herbatę. Trwa to zdecydowanie za długo i nie powinno mieć miejsca. Inną denerwującą sprawą są przydługie dialogi, których niestety nie moĹźna przepuszczać oraz dość średnia fabuła. Przywódca Asasynów – Al Mualim - moĹźe sobie opowiadać te wszystkie głodne kawałki, ale juĹź trzecia gadka staje się nużąca – i tak wszystko sprowadza się do tego, Ĺźe trzeba wyciąć kolejną ofiarę. Podobnie jest w biurze skrytobójców, juĹź w konkretnych miastach – naprawdę, gadki są nudne i niepotrzebnie wydłuĹźone. JuĹź trudno, Ĺźe za pierwszym razem trzeba przez nie przejść, ale co wtedy, gdy znamy juĹź całą linię fabularną i przechodzimy grę na przykład po raz drugi? Nie rozumiem teĹź dlaczego nie umieszczono w w AC napisów. Wprawdzie postacie starają się mówić dość wyraĹşnie, ale jednak często przez panujący gwar w miastach zdarzało mi się czegoś nie dosłyszeć. No i nie wspominam juĹź o graczach, którzy lubią grać w nocy z głośnikami nie podkręconymi do sensownego poziomu... No i najwaĹźniejsze – kwestii mówionych przygotowanych dla ludzi powinno być zdecydowano więcej. Opracowano ich zaledwie kilka, więc słuchanie dokładnie tego samego tekstu po raz n-ty od kolejnej uratowanej osoby (jedno z zadań pobocznych) jest po prostu słabe. Mógłbym jeszcze ponarzekać na minimalne niedoróbki silnika graficznego (np. okazjonalne przenikanie tekstur), ale nie zrobię tego, bo Assassin’s Creed to i tak jedna z najpiękniejszych gier, w jakie moĹźna obecnie zagrać. Na konsolach tylko Uncharted: Drake’s Fortune charakteryzuje się równie duĹźym przywiązaniem do detali, choć trudno byłoby mi wskazać, która z tych pozycji jest ładniejsza.

Główny wątek przygodowy w dziele Ubisoft Montreal jest do zaliczenia w około 10 godzin, jednak zgrzeszyłbym wytykając niską Ĺźywotność AC. Twórcy przygotowali sporą ilość zadań pobocznych, które z pewnością zatrzymają Was przy ekranie jeszcze długo po ukończeniu podstawowych misji. Szkoda jedynie, Ĺźe questy są tak schematyczne, choć jeszcze raz powtarzam – przy takim opracowaniu miast samą przyjemność sprawia przedzieranie się przez uliczki. Fajne jest zwłaszcza zdobywanie kolejnych wieĹź obserwacyjnych i póĹşniejsze (sławne juĹź) skoki w dół do wozu z sianem, ale o tym przekonacie się juĹź sami.

Na koniec wspomnę jeszcze o problemach wersji na PlayStation 3. Kolejny raz to Xbox 360 dostał bardziej dopracowany tytuł multiplatformowy i nie ma co do tego Ĺźadnych wątpliwości. Assassin’s Creed na konsoli Sony borykał się z wieloma problemami graficznymi i technicznymi. Reakcje tłumu ludzi w grze nie były właściwe, koń potrafił galopować na dwóch nogach, a płynność animacji pozostawiała wiele do Ĺźyczenia. Co jednak najgorsze, wersja ta notorycznie się zawieszała – w najmniej spodziewanych momentach wszystko stawało i mogliśmy co najwyĹźej zrestartować konsolę. Twórcy w miarę szybko wypuścili patcha naprawiającego większość błędów, ale i tak odsłona dedykowana PS3 pozostaje bardziej kapryśna niĹź ta opracowana z myślą o 360-tce. Co natomiast z tymi z Was, którzy nie mają dostępu do internetu i nie będą mogli pobrać „łatki”? Wolę nawet nie myśleć... Jeśli tylko macie dostęp do dwóch konsol nowej generacji, zdecydujcie się na wersję dla Xboxa 360.

Wraz z końcem 2007 roku skończył się okres ochronny dla developerów. Otrzymaliśmy tyle znakomitych produkcji, Ĺźe nie sposób było we wszystkie z nich zagrać. Chciałoby się, Ĺźeby taki przepych panował przez cały rok, ale cieszmy się z tego, co mamy. Assassin’s Creed to jeden z największych tytułów ostatnich miesięcy – pozycja, której z pewnością jeszcze długo nie zapomnimy. Daleko jej wprawdzie do ideału, ale grzechem byłoby pominąć tak opracowaną grę. Największe zarzuty moĹźna mieć do schematyczności zadań – developer mógł duĹźo bardziej postarać się w tym temacie i liczę, Ĺźe druga część serii (AC ma być trylogią) naprawi większość błędów „jedynki”. Dzieło Ubisoft Montreal trudno tak naprawdę opisać, bo zawiera tyle drobnych smaczków, Ĺźe ich odkrywanie zajmie Wam długie, długie godziny. Ja rekomenduję Wam ten tytuł – musicie choćby pochodzić po tych wymodelowanych z największą dbałością o szczegóły miastach, musicie wykonać skok z ogromnej wierzy wprost w stóg siana na dole, musicie wreszcie zobaczyć jak wygląda naprawdę Ĺźyjące miasto. Ja juĹź z utęsknieniem czekam na sequel.

Rafał „Baron Ski” Skierski

PS Ocena końcowa wersji na PS3 to 8.5/10 - nieco niższa ze względu na bugi opisane w przedostatnim akapicie recenzji.

Za udostępnienie gry do testów dziękujemy firmie Cenega Poland.